พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 326

ลู่หานถิงช่วยชีวิตเซี่ยซีหว่านแบบนั้น หลานเหยียนรู้สึกขอบคุณมาก แต่ก็ไม่ได้กระทบเธอในการรังเกียจเขา ผู้ชายเลว ๆ คนหนึ่ง

“ฉันไม่สนหรอกว่าเคยเกิดอะไรขึ้นระหว่าง ลู่หานถิงกับเซี่ยซีหว่าน เขาจะหมั้นกับลี่เหยียนหลานในวันพรุ่งนี้แล้ว งั้นเขาจึงไม่ควรมาก่อกวนหว่านหว่านของฉัน ยิ่งกว่านั้นเขาพูดเองด้วย อย่าบอกเรื่องที่เขาช่วยชีวิต งั้นเรายิ่งไม่ต้องให้หว่านหว่านรู้ว่าเขาช่วยชีวิตไว้ เอาเสื้อคลุมนี้ทิ้งซะ โยนทิ้งในถังขยะ !” หลานเหยียนกล่าว

เซี่ยปังลังเลนิดหน่อย “คุณนาย จะทิ้งถังขยะจริง ๆ เหรอ?”

หลานเหยียนแย่งเสื้อคลุมสีดำมา และโยนทิ้งลงในถังขยะ “ทิ้งเลย ! ทิ้งเดี๋ยวนี้ !”

แต่วินาทีต่อมา หลานเหยียนลังเลอีกครั้ง เธอมอง ๆ เซี่ยปัง และกระซิบ “ฉันรู้สึกว่าเหมือนหว่านหว่านจะชอบลู่หานถิงจริง ๆ ...”

“ที่รัก ผมก็รู้สึกว่าลู่หานถิงชอบหว่านหว่านของเรามากเหมือนกัน...”

ทั้งสองสบตากัน “ไม่งั้น เอาเสื้อคลุมนี้ไปซักแห้งก่อน เก็บไว้ดูไหม?”

“ได้”

ทั้งสองตัดสินใจอย่างมีความสุข

...

ณ ตระกูลลู่

ลู่หานถิงพาลี่เหยียนหลานกลับไป เหล่าสาวใช้กำลังเตรียมอาหารเย็น หลิวจ้าวตี้ยิ้มและพูดว่า “เหยียนหลาน เธอมาคุยกับฉันเถอะ หานถิง พ่อคุณเรียกให้ไปหาที่ห้องหนังสือ มีเรื่องจะคุยกับคุณ”

ลู่หานถิงไปห้องหนังสือ ลู่ซือเจี๋ยไม่ได้ตรวจทานเอกสาร เขายืนสง่าอยู่ข้างหน้าของหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน ระหว่างนิ้วเรียวยาวคีบสูบซิการ์

“กลับมาแล้วเหรอ? มือขวาเป็นอย่างไรบ้าง?” มือข้างหนึ่งของลู่ซือเจี๋ยล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ก้มตัวลงและเคาะขี้เถ้าซิการ์ในที่เขี่ยบุหรี่

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงไม่มีอารมณ์ใด ๆ แค่เอ่ยปากอย่างเย็นชา “ดีแล้วครับ”

ลู่ซือเจี๋ยยิ้มเย้ยหยันอย่างไม่สนใจ มองดูด้วยสายตาจาง ๆ “แขนของเธอหักแล้ว กลายเป็นคนพิการแล้ว ดีที่ไหนล่ะ?”

ลู่หานถิงขมวดคิ้วอย่างองอาจผึ่งผาย “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอออกไปนะครับ”

เขาไม่อยากคุยเลย จึงหันหลังเดินจากไป

ในเวลานี้เสียงทุ้มต่ำของลู่ซือเจี๋ยก็มาจากด้านหลัง “ลูกชอบเซี่ยซีหว่านคนนั้นมากเลยเหรอ?”

ฝีเท้าของลู่หานถิงค่อย ๆ หยุดลง และหันกลับไป จ้องมองที่ลู่ซือเจี๋ยด้วยดวงตาแคบเหมือนเหยี่ยว

“พ่อจะทำอะไร?”

“จะเครียดทำไม ฉันแค่เอ่ยชื่อเธอเฉย ๆ”

ลู่หานถิงรู้จักพ่อคนนี้เป็นอย่างดี เขาไม่เคยเอ่ยชื่อใครโดยไม่มีเหตุผล “ใช่ ผมชอบเธอ แบบนั้นแหละผมชอบเธอมาก เพื่อช่วยชีวิตเธอผมสามารถสูญเสียแขนข้างหนึ่งได้ ดังนั้นพ่ออย่าแตะต้องเธอ ถ้าพ่อแตะต้องเธอ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำเรื่องอะไรอีก”

ลู่ซือเจี๋ยรู้สึกเสียใจเล็กน้อย ตั้งแต่ที่เขารู้ว่าลู่หานถิงเข้าชนรถอย่างไม่คิดชีวิต เขาไม่ควรปล่อยให้พวกเขาเป็นอิสระ

ความรักของลู่หานถิงที่มีต่อเซี่ยซีหว่านนั้น บ้าคลั่งร้อนแรงกว่าที่เขาคิด