พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 53

เพี๊ยะ เสียงนี้เป็นเสียงของเอกสารสัญญาการหย่าที่ถูกเซี่ยเจิ้งกั๋วปาออกไปอย่างแรง หลี่ยู่หลานที่ถูกสิ่งนั้นปาเข้าใส่ก็รู้สึกเจ็บที่ใบหน้ามาก

“นี่มันอะไรกัน?” หลี่ยู่หลานก้มหน้าลงมอง “เอกสารสัญญาการหย่า” 5 คำนี้กระแทกเข้าสายตาเธออย่างจัง จากนั้นเธอจึงเอ่ยถามขึ้น

“หย่า? เซี่ยเจิ้งกั๋ว คุณต้องการ...หย่ากับฉันจริง ๆ เหรอ?”

หลี่ยู่หลานมองเซี่ยเจิ้งกั๋วด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้เนื้อตัวของเธอเริ่มสั่นเทาขึ้นมา

และสีหน้าของเซี่ยเจิ้งกั๋วก็ดูโหดเหี้ยมอย่างมาก

“คุณลองออกไปดูข้างนอกนั้นสิว่าคนอื่นเขาวิจารณ์ผมยังไงบ้าง ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เซี่ยการแพทย์ก็กำลังจะล้มละลาย ตระกูลเซี่ยเองก็ใกล้จะพังพินาศคามือของผม หลี่ยู่หลาน ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะคุณคนเดียว!”

“เป็นเพราะฉันเหรอ?” หลี่ยู่หลานรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอกำผ้าปูที่นอนแน่นก่อนจะตวาดออกไป

“เซี่ยเจิ้งกั๋ว คุณถามตัวเองดูก่อนไหมว่า หลังจากแต่งงานแล้วฉันช่วยคุณอย่างไรบ้าง ฉันอุทิศตัวให้คุณและตระกูลเซี่ยแห่งนี้ไปตั้งมากมาย!”

เซี่ยเจิ้งกั๋วแสยะยิ้ม เขาจ้องเธอด้วยสายตาเศร้าหมอง “ผมให้คุณไปขึ้นเตียงกับผู้ชายคนอื่นหรือไง หลี่ยู่หลาน คุณมันคือนังโสเภณี!”

หลี่ยู่หลานตัวแข็งทื่อ น้ำตาไหลออกมาทันที จากนั้นเธอก็พูดอธิบายอย่างร้อนรน

“เจิ้งกั๋ว ฉันเคยคลุกคลีอยู่ในวงการบันเทิงมาก่อน การที่มีเศรษฐีสักคนหนึ่งเป็นพ่อบุญธรรมมันเป็นเรื่องปกติมาก คุณเคยพูดว่าไม่สนใจอดีตของฉันไม่ใช่เหรอ เพราะว่าหลังจากแต่งงานตอนนั้นฉันอยาก...อยากจะช่วยคุณไง ฉันออกไปข้างนอกเพื่อต้องการที่จะคบค้าสมาคมกับผู้ชายพวกนั้น คุณยังเคยโอ้อวดไม่ใช่เหรอว่าความเพียบพร้อมของฉันจะสามารถช่วยได้?”

“พอแล้วหลี่ยู่หลาน ไม่ต้องมาพูดว่าคุณทำเพื่อผมและเพื่อตระกูลเซี่ย ผมว่าคุณทำเพื่อตัวเองมากกว่า คุณอยากจะครองตำแหน่งคุณนายเซี่ย ในจิตใต้สำนึกของคุณมันก็มีแต่ความโลภและเกียรติอันจอมปลอม!”

หลี่ยู่หลานหัวเราะออกมา เธอร้องไห้ไปหัวเราะไปเหมือนคนเสียสติ

“เซี่ยเจิ้งกั๋ว ที่คุณต้องการหย่ากับฉันไม่ใช่เพราะว่าฉันไม่มีค่าและหมดประโยชน์แล้วหรอกเหรอ ที่คุณอยากจะเขี่ยฉันทิ้งอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าในใจของคุณรักหลินสุ่ยเหยา แม่ของเซี่ยซีหว่านมาโดยตลอด! ”

เมื่อเอ่ยถึงชื่อ “หลินสุ่ยเหยา” ชื่อนี้ เซี่ยเจิ้งกั๋วก็กำหมัดแน่น

“หุบปาก ผมเคยบอกแล้วไงว่าคุณไม่มีค่ามากพอที่จะพูดถึงชื่อนี้!”

“ทำไมฉันจะพูดถึงไม่ได้ ก็ฉันจะพูด เซี่ยเจิ้งกั๋ว ที่จริงคุณมันก็คือสิ่งมีชีวิตที่น่าสมเพช คุณรักใคร่หลินสุ่ยเหยามากแต่หล่อนไม่รักคุณ เซี่ยซีหว่านเองก็ไม่ใช่ลูกสาวของคุณมาตั้งแต่แรก หลินสุ่ยเหยาไม่เคยให้คุณเข้าไปในห้องหล่อนเลยด้วยซ้ำ!”

“คนที่เปรียบเหมือนนางฟ้าอย่างหลินสุ่ยเหยาจะมาชายตามองคุณได้อย่างไร ตระกูลเซี่ยก็เป็นเพียงที่พักพิงของหล่อนเท่านั้น แต่คุณก็ยังจะทำให้เธอมารักอย่างไม่ลดละความพยายาม นี้ก็หลายปีแล้วคุณก็ยังจดจำเธอไม่เคยลืมเลยจริง ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า”

ขอบตาของเซี่ยเจิ้งกั๋วแดงก่ำ เขาต้องกระพริบตาไปมาถึงจะสามารถอดกลั้นที่จะไม่ฆ่าผู้หญิงคนนี้ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ

“พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์ เซ็นใบหย่าซะ”

เมื่อพูดจบเซี่ยเจิ้งกั๋วจึงเดินออกไป

......

เมื่อเขาเดินออกไปได้ไม่ทันไร เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยก็วิ่งเข้ามา ช่วงหลายวันมานี้อารมณ์ของเธอมีความรู้สึกเหมือนกับไปเล่นรถไฟเหาะมา ตอนนี้เธอดึงแขนเสื้อของเซี่ยเจิ้งกั๋วเอาไว้ด้วยตาที่แดงก่ำ

“พ่อคะ แม่ได้รับบาดเจ็บหนัก พวกเรารีบพาแม่ไปส่งโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วดึงแขนเสื้อของตัวเองกลับมาอย่างไร้เยื่อใย เขามองเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยอย่างเอือมระอา

“แกดูตัวแกตอนนี้สิ หลายปีที่ผ่านมาแกถูกแม่ของแกเลี้ยงดูจนกลายเป็นคนเอาแต่ใจ ดื้อรั้น ไม่เอาไหน ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด แม่แกจะเจ็บจนตายอย่างไรก็ช่าง ต่อไปนี้แกไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก!”

เซี่ยเจิ้งกั๋วกำลังจะเดินออกไป แต่เมื่อเขาหันหน้าไปยังระเบียงวนที่อยู่ด้านหน้าก็พบเข้ากับร่างบอบบางที่งดงามของเซี่ยซีหว่าน

ตอนนี้ภายนอกนั้นหนักหนาถึงเพียงไหนแล้ว ความคิดเห็นของผู้คนก็ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง เซี่ยซีหว่านที่สวมชุดราตรีกำลังยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสง่าผ่าเผยอย่างไร้ที่ติ เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบและเยือกเย็น

เซี่ยเจิ้งกั๋วบังเอิญสบตาเข้ากับนัยน์ตาคู่นั้นของเซี่ยซีหว่านที่เต็มไปด้วยความสุกสะกาวและแผ่ความระยิบระยับเหมือนดั่งสายน้ำ ถึงแม้ว่าเธอจะใส่ผ้าคลุมหน้าเอาไว้ แต่เขาก็สามารถเดาได้ลาง ๆ ว่าภายใต้ผ้าคลุมหน้านั้น มีใบหน้างดงามที่สวยหยาดเยิ้มจนทำให้คนที่ประสบพบเจอต่างรู้สึกทึ่งจนแทบหยุดหายใจซ่อนเอาไว้อยู่

เขาเคยเห็นมาแล้ว

ภายในใจก็เคยชื่นชมอยู่ลึก ๆ