พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 53

เพี๊ยะ เสียงนี้เป็นเสียงของเอกสารสัญญาการหย่าที่ถูกเซี่ยเจิ้งกั๋วปาออกไปอย่างแรง หลี่ยู่หลานที่ถูกสิ่งนั้นปาเข้าใส่ก็รู้สึกเจ็บที่ใบหน้ามาก

“นี่มันอะไรกัน?” หลี่ยู่หลานก้มหน้าลงมอง “เอกสารสัญญาการหย่า” 5 คำนี้กระแทกเข้าสายตาเธออย่างจัง จากนั้นเธอจึงเอ่ยถามขึ้น

“หย่า? เซี่ยเจิ้งกั๋ว คุณต้องการ...หย่ากับฉันจริง ๆ เหรอ?”

หลี่ยู่หลานมองเซี่ยเจิ้งกั๋วด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้เนื้อตัวของเธอเริ่มสั่นเทาขึ้นมา

และสีหน้าของเซี่ยเจิ้งกั๋วก็ดูโหดเหี้ยมอย่างมาก

“คุณลองออกไปดูข้างนอกนั้นสิว่าคนอื่นเขาวิจารณ์ผมยังไงบ้าง ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว เซี่ยการแพทย์ก็กำลังจะล้มละลาย ตระกูลเซี่ยเองก็ใกล้จะพังพินาศคามือของผม หลี่ยู่หลาน ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะคุณคนเดียว!”

“เป็นเพราะฉันเหรอ?” หลี่ยู่หลานรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอกำผ้าปูที่นอนแน่นก่อนจะตวาดออกไป

“เซี่ยเจิ้งกั๋ว คุณถามตัวเองดูก่อนไหมว่า หลังจากแต่งงานแล้วฉันช่วยคุณอย่างไรบ้าง ฉันอุทิศตัวให้คุณและตระกูลเซี่ยแห่งนี้ไปตั้งมากมาย!”

เซี่ยเจิ้งกั๋วแสยะยิ้ม เขาจ้องเธอด้วยสายตาเศร้าหมอง “ผมให้คุณไปขึ้นเตียงกับผู้ชายคนอื่นหรือไง หลี่ยู่หลาน คุณมันคือนังโสเภณี!”

หลี่ยู่หลานตัวแข็งทื่อ น้ำตาไหลออกมาทันที จากนั้นเธอก็พูดอธิบายอย่างร้อนรน

“เจิ้งกั๋ว ฉันเคยคลุกคลีอยู่ในวงการบันเทิงมาก่อน การที่มีเศรษฐีสักคนหนึ่งเป็นพ่อบุญธรรมมันเป็นเรื่องปกติมาก คุณเคยพูดว่าไม่สนใจอดีตของฉันไม่ใช่เหรอ เพราะว่าหลังจากแต่งงานตอนนั้นฉันอยาก...อยากจะช่วยคุณไง ฉันออกไปข้างนอกเพื่อต้องการที่จะคบค้าสมาคมกับผู้ชายพวกนั้น คุณยังเคยโอ้อวดไม่ใช่เหรอว่าความเพียบพร้อมของฉันจะสามารถช่วยได้?”

“พอแล้วหลี่ยู่หลาน ไม่ต้องมาพูดว่าคุณทำเพื่อผมและเพื่อตระกูลเซี่ย ผมว่าคุณทำเพื่อตัวเองมากกว่า คุณอยากจะครองตำแหน่งคุณนายเซี่ย ในจิตใต้สำนึกของคุณมันก็มีแต่ความโลภและเกียรติอันจอมปลอม!”

หลี่ยู่หลานหัวเราะออกมา เธอร้องไห้ไปหัวเราะไปเหมือนคนเสียสติ

“เซี่ยเจิ้งกั๋ว ที่คุณต้องการหย่ากับฉันไม่ใช่เพราะว่าฉันไม่มีค่าและหมดประโยชน์แล้วหรอกเหรอ ที่คุณอยากจะเขี่ยฉันทิ้งอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าในใจของคุณรักหลินสุ่ยเหยา แม่ของเซี่ยซีหว่านมาโดยตลอด! ”

เมื่อเอ่ยถึงชื่อ “หลินสุ่ยเหยา” ชื่อนี้ เซี่ยเจิ้งกั๋วก็กำหมัดแน่น

“หุบปาก ผมเคยบอกแล้วไงว่าคุณไม่มีค่ามากพอที่จะพูดถึงชื่อนี้!”

“ทำไมฉันจะพูดถึงไม่ได้ ก็ฉันจะพูด เซี่ยเจิ้งกั๋ว ที่จริงคุณมันก็คือสิ่งมีชีวิตที่น่าสมเพช คุณรักใคร่หลินสุ่ยเหยามากแต่หล่อนไม่รักคุณ เซี่ยซีหว่านเองก็ไม่ใช่ลูกสาวของคุณมาตั้งแต่แรก หลินสุ่ยเหยาไม่เคยให้คุณเข้าไปในห้องหล่อนเลยด้วยซ้ำ!”

“คนที่เปรียบเหมือนนางฟ้าอย่างหลินสุ่ยเหยาจะมาชายตามองคุณได้อย่างไร ตระกูลเซี่ยก็เป็นเพียงที่พักพิงของหล่อนเท่านั้น แต่คุณก็ยังจะทำให้เธอมารักอย่างไม่ลดละความพยายาม นี้ก็หลายปีแล้วคุณก็ยังจดจำเธอไม่เคยลืมเลยจริง ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า”

ขอบตาของเซี่ยเจิ้งกั๋วแดงก่ำ เขาต้องกระพริบตาไปมาถึงจะสามารถอดกลั้นที่จะไม่ฆ่าผู้หญิงคนนี้ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ

“พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์ เซ็นใบหย่าซะ”

เมื่อพูดจบเซี่ยเจิ้งกั๋วจึงเดินออกไป

......

เมื่อเขาเดินออกไปได้ไม่ทันไร เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยก็วิ่งเข้ามา ช่วงหลายวันมานี้อารมณ์ของเธอมีความรู้สึกเหมือนกับไปเล่นรถไฟเหาะมา ตอนนี้เธอดึงแขนเสื้อของเซี่ยเจิ้งกั๋วเอาไว้ด้วยตาที่แดงก่ำ

“พ่อคะ แม่ได้รับบาดเจ็บหนัก พวกเรารีบพาแม่ไปส่งโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วดึงแขนเสื้อของตัวเองกลับมาอย่างไร้เยื่อใย เขามองเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยอย่างเอือมระอา

“แกดูตัวแกตอนนี้สิ หลายปีที่ผ่านมาแกถูกแม่ของแกเลี้ยงดูจนกลายเป็นคนเอาแต่ใจ ดื้อรั้น ไม่เอาไหน ไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด แม่แกจะเจ็บจนตายอย่างไรก็ช่าง ต่อไปนี้แกไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก!”

เซี่ยเจิ้งกั๋วกำลังจะเดินออกไป แต่เมื่อเขาหันหน้าไปยังระเบียงวนที่อยู่ด้านหน้าก็พบเข้ากับร่างบอบบางที่งดงามของเซี่ยซีหว่าน

ตอนนี้ภายนอกนั้นหนักหนาถึงเพียงไหนแล้ว ความคิดเห็นของผู้คนก็ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง เซี่ยซีหว่านที่สวมชุดราตรีกำลังยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสง่าผ่าเผยอย่างไร้ที่ติ เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบและเยือกเย็น

เซี่ยเจิ้งกั๋วบังเอิญสบตาเข้ากับนัยน์ตาคู่นั้นของเซี่ยซีหว่านที่เต็มไปด้วยความสุกสะกาวและแผ่ความระยิบระยับเหมือนดั่งสายน้ำ ถึงแม้ว่าเธอจะใส่ผ้าคลุมหน้าเอาไว้ แต่เขาก็สามารถเดาได้ลาง ๆ ว่าภายใต้ผ้าคลุมหน้านั้น มีใบหน้างดงามที่สวยหยาดเยิ้มจนทำให้คนที่ประสบพบเจอต่างรู้สึกทึ่งจนแทบหยุดหายใจซ่อนเอาไว้อยู่

เขาเคยเห็นมาแล้ว

ภายในใจก็เคยชื่นชมอยู่ลึก ๆ

สีหน้าของเซี่ยเจิ้งกั๋วนั้นมืดมัวจนยากที่จะเข้าใจ จากนั้นเขาก็หันหลังเดินจากไป แสงจากหลอดไฟทำให้เงาจากด้านหลังของเขานำพาให้นึกถึงเรื่องต่าง ๆ และความเศร้าโศก

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเข้ามาในห้อง เธอฟุบลงบนหัวเตียงของหลี่ยู่หลานแล้วร้องไห้อย่างหนัก

“แม่คะ พ่ออยากจะหย่ากับแม่แล้วใช่ไหมคะ ทำไมพ่อถึงได้ไร้เยื่อใยขนาดนี้ พวกเราจะทำยังไงกันดีคะ?”

หลี่ยู่หลานขยำเอกสารสัญญาการหย่าใบนั้นจนยับเยินแล้วเขวี้ยงทิ้งอย่างแรง เธอจะไม่หย่า จะไม่ไปจากตระกูลเซี่ย และจะไม่ยอมถูกคนอื่นถอดทิ้งเหมือนกับขยะที่ไร้ประโยชน์

จากนั้นก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยดีใจอย่างมีความหวัง

“พ่อคะ พ่อเปลี่ยนใจแล้วใช่ไหมคะ พ่อ....”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยชะงัก เพราะคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่เซี่ยเจิ้งกั๋วแต่เป็นเซี่ยซีหว่าน

ตอนนี้สายตาอาฆาตของหลี่ยู่หลานแทบอยากจะแทงเซี่ยซีหว่านให้เลือดออกจนเป็นรูพรุน

“แกมาทำไม?”

เซี่ยซีหว่านนั่งอยู่บนเก้าอี้ มือเล็กที่ขาวราวกับไข่มุกกำลังรินชาแก้วหนึ่งให้ตัวเอง แล้วเธอก็เอ่ยขึ้น

“ก็มาดูเรื่องตลกของคุณป้าน่ะสิคะ ทำไมเหรอคะ?”

“นังตัวดี ฉันจะฆ่าแก!”

หลี่ยู่หลานกำผ้าปูที่นอนหวังจะลงไปข้างล่าง แต่ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยแผลสดและฟกช้ำ เนื่องจากความทรมานที่เจ็บไปทุกการเคลื่อนไหวนั้น จึงทำได้เพียงแค่เปลี่ยนสายตาที่เจ็บปวดของเธอให้กลายเป็นสีดำ

เธอจนตรอกอย่างถึงขีดสุด

เซี่ยซีหว่านมองไปที่หลี่ยู่หลานแล้วกล่าวว่า

“คุณป้าเคยพูดว่า ตราบใดที่คุณป้ายังมีค่าอยู่ก็จะไม่มีวันตกต่ำ แต่ตอนนี้ชื่อเสียงและหน้าตาทางสังคมในวงการบันเทิงที่คุณป้าอุตส่าห์สร้างมามันพังลงไม่มีชิ้นดีแล้ว ทุกพื้นที่ในอินเตอร์เน็ตต่างก็พูดถึงคุณป้าในทางที่ไม่ดี ส่วนเรื่องของเซี่ยการแพทย์นั้น คุณป้าได้กลายเป็นความอัปยศของตระกูลเซี่ยไปแล้ว ทำให้คุณพ่อของหนูต้องอับอายขายหน้า หนูทำให้คุณป้าจากคนที่มีค่ากลายมาเป็นไร้ค่าและไร้ประโยชน์ ซึ่งเป็นอย่างที่คิดไว้ คุณพ่อของหนูรีบปาใบหย่าใส่หน้าคุณป้าทันทีเลยค่ะ”

“คุณป้าคะ ตั้งแต่ที่หนูกลับมาจากต่างจังหวัด หนูก็เฝ้ารอทุก ๆ วันเช้าเย็นที่จะให้พวกคุณได้ลิ้มรสชาติชะตากรรมของหนูเมื่อสิบปีก่อน ที่ต้องเจ็บปวดเพราะความรักและถูกทุกคนบนโลกทอดทิ้ง!”

หลี่ยู่หลานกัดฟันด้วยความเกลียดชัง เธอไม่น่าวางแผนพลาดเลย เธอประเมิณเซี่ยซีหว่านต่ำไปจริง ๆ หล่อนเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน แต่สามารถทำให้สถานการณ์กลับตาลปัตรได้ด้วยสองมือเปล่า อีกทั้งยังทำให้ตระกูลเซี่ยพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือได้

“เซี่ยซีหว่าน หากรู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ฉันน่าจะฆ่าแกให้ตายไปตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว ฉันไม่น่าปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เลย!” หลี่ยู่หลานแผดเสียงพูดออกมา

เซี่ยซีหว่านดื่มชาอย่างสุขุมใจเย็นจนหมดแก้วแล้วจึงพูดขึ้น “คุณป้าควรจะเสียดายความเมตตาที่ไม่ฆ่าหนูตั้งแต่ตอนนั้น เพราะคุณป้าเพิ่งจะได้รู้ว่า วันนี้มันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น”

พูดจบ เซี่ยซีหว่านก็วางแก้วชาลงแล้วหันหลังเดินออกไป

“คนไร้ค่าไม่สมควรที่จะทำให้ฉันเสียเวลาด้วยซ้ำ บางทีถ้ายืนด้วยตัวเองแล้วไม่ไหว แค่กระดิกหางประจบสักหน่อยก็พอที่สามารถทำให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”

“แก!”

หลี่ยู่หลานรู้สึกเหมือนมีอะไรคาว ๆ ตีขึ้นมาที่คอ เธอแทบอยากจะกระอักเลือดออกมา

แต่เธอกลืนเลือดพวกนั้นให้กลับลึกลงไป แล้วหัวเราะพูดไล่หลังร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่าน

“เซี่ยซีหว่าน แกคิดว่าพ่อของแกจะหย่ากับฉันจริง ๆ เหรอ ฉันจะบอกข่าวให้ว่าเหยียนเหยียนนั้นกลับมาแล้ว!”

เซี่ยเหยียนเหยียน!

เมื่อพูดถึงเซี่ยเหยียนเหยียน เธอคนนี้เป็นความภาคภูมิใจของตระกูลเซี่ย เป็นลูกสาวที่เซี่ยเจิ้งกั๋วรักใคร่มากที่สุด และยังเป็นสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งแห่งเมืองไห่เฉิง

ตอนนี้แม้แต่เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเองก็เหมือนตายแล้วฟื้นขึ้นมาทันที

“เซี่ยซีหว่าน พี่สาวฉันกำลังจะกลับมาแล้ว สิบปีก่อนเธอไม่ใช่ศัตรูของพี่เหยียนเหยียน แต่หลังจากสิบปีนั้นมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว!”

เซี่ยซีหว่านนำร่างบอบบางที่กำลังสั่นเทาค่อย ๆ ถอยหลังกลับมา เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาที่สดใสของเธอนั้นก็เปล่งประกายแผ่รัศมีออกมาขณะที่กำลังหันกลับมามอง แววตานั้นช่างเปล่งประกายเจิดจ้า

“ถ้าอย่างนั้นก็บังเอิญพอดีเลย ฉันรอวันนี้มานานแเล้ว พวกคุณก็คือของขวัญการต้อนรับกลับมาที่ฉันจะมอบให้เธอ เจอเธอเมื่อไรก็ฝากถามแทนฉันด้วยนะว่า เธอพอใจกับของขวัญการต้อนรับกลับมาชิ้นนี้หรือเปล่า?”