พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 54

เซี่ยซีหว่านกลับมาถึงสวนโหย่วหลานแล้ว เธอนำตุ๊กตาบาร์บี้ที่ซื้อมาส่งให้กับคุณท่านลู่ หญิงชราดีใจราวกับเด็กน้อย แล้วรีบถ่ายภาพเอาไว้หลายรูปเพื่อที่จะอัพลงเหวยป๋อ

“หว่านหว่าน หนูมีเหวยป๋อไหม? ย่าจะได้กดติดตามหนู ต่อไปย่าก็จะได้เป็นแฟนคลับเบอร์หนึ่งของหนู!”

เซี่ยซีหว่านคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าคุณท่านจะเล่นแอพเหวยป๋ออะไรแบบนี้ด้วย เซี่ยซีหว่านเพิ่งจะสมัครเหวยป๋อไปไม่ทันไร ณ เวลานี้ก็ยังขึ้นฮอตเสิร์ชไม่หยุดจนตอนนี้เธอมีผู้ติดตามถึง 8 แสนคนแล้ว

“คุณย่าคะ งั้นเรามาแอดเฟรนกันเถอะค่ะ”

เซี่ยซีหว่านนำหมายเลขแอคเคาท์ของคุณท่านลู่มาค้นหา ก็ปรากฏชื่อเหวยป๋อของท่านขึ้นมา ท่านใช้ชื่อว่า “คุณย่าปีนี้อายุ 18”

หน้าโปรไฟล์มีเพียงคุณย่าที่อายุ 18

คิ้วสวยได้รูปของเซี่ยซี่หว่านเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

คุณท่านลู่โพสต์รูปคู่ของตัวเองกับตุ๊กตาบาร์บี้ลงไปบนเว่ยป๋อพร้อมแคปชั่นว่า

“หลานสะใภ้ซื้อมาให้ ขอบใจมากนะหนูหว่านหว่านของย่า จุ๊บจุ๊บส์”

เซี่ยซีหว่านคิดว่าคุณท่านนี่วัยรุ่นสุด ๆ ไปเลย เหวยป๋อก็เล่นตามเทรน อีกทั้งยังใช้ศัพท์ยอดฮิตได้อีกด้วย เธอจึงรีบกดถูกใจรูปให้คุณท่านไปหนึ่งที

“หว่านหว่าน ย่ายังมีของอีกอย่างจะให้หนูด้วยล่ะ” คุณท่านยัดเยียดกระเป๋ารูปดอกบัวใส่ในมือของเซี่ยซีหว่านอย่างดูมีเลศนัย

เซี่ยซีหว่านมองดูกระเป๋ารูปดอกบัวใบนั้นที่ค่อนข้างสวยงามประณีตซึ่งคงจะทำมาจากผ้าไหมดิ้นเงินดิ้นทองของเมืองซูโจวและหางโจว ด้านบนยังใช้ด้ายสีทองปักคำว่า “ลู่” เอาไว้ด้วย

“คุณย่าคะ นี่คืออะไรเหรอคะ?”

“กระเป๋ารูปดอกบัวใบนี้คือเครื่องรางขอลูกชายที่ย่าไปขอกลับมาจากวัด หว่านหว่าน หนูเก็บเอาไว้ให้ดีนะ อย่าทำหายล่ะ”

เครื่องรางขอลูกชาย…

คุณย่าก็ยังเป็นคุณย่าจริง ๆ ห้าคำนี้ก็วนกลับมาเรื่องอุ้มหลานชายเหมือนเดิม

เซี่ยซีหว่านฉีกยิ้มริมฝีปากแดงขึ้น แล้วรับกระเป๋านั้นมา “ค่ะคุณย่า หนูจะเก็บรักษาเอาไว้อย่างดีแน่นอนค่ะ จะไม่ทำหายค่ะ”

จากนั้นบนสนามหญ้าก็มีแสงสว่างจากไฟหน้ารถทั้งสองดวงส่องผ่านเข้ามายังบานกระจกใส คุณท่านจึงยิ้มแล้วพูดขึ้น “หว่านหว่าน ลู่หานถิงกลับมาแล้ว”

ลู่หานถิงกลับมาแล้ว

ครั้งนี้เซี่ยซีหว่านออกจากบ้านไป 7 วัน ทั้งสองคนก็ไม่ได้เจอกันเลยเป็นเวลานาน เธอรีบลุกขึ้นตรงไปที่ข้างประตู เมื่อหันไปมองก็พบรถโรลส์-รอยซ์แฟนธอม จอดอยู่บนสนามหญ้า

เมื่อประตูรถเปิดออกก็เผยให้เห็นร่างสูงสง่างามที่ปะทะเข้ากับสายตา

วันนี้ลู่หานถิงสวมชุดสูทสีดำที่ทอด้วยมือ บนคอของเขาผูกเน็กไท ดูราวกับเทพบุตรที่ไม่อาจต้านทาน ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความสง่าผ่าเผยและสูงส่ง

เซี่ยซีหว่านมองไปยังฝีเท้าแข็งแกร่งที่กำลังก้าวเข้ามาอย่างมั่นคงและรวมไปถึงทุก ๆ ย่างก้าวของเขาด้วย กางเกงสีดำที่มีการตัดเย็บเปรียบเสมือนคมมีดนั้นสามารถเผยให้เห็นความเจิดจรัสที่ยังมีทั้งเสน่ห์ ความเย็นชา และความเก่งกาจในแบบของนักธุรกิจราวกับราชาโดยกำเนิด

ตอนแรกเซี่ยซีหว่านอยากจะวิ่งออกไปต้อนรับเขา แต่มาคิดดูแล้วเธอซ่อนอยู่หลังบานประตูและเตรียมทำให้เขาตกใจสักหน่อยดีกว่า

เจ้าหยวนหยวนหมอบลงข้างเท้าของเซี่ยซีหว่าน ไม่เข้าใจว่าเจ้าของมันกำลังทำอะไร

“เมี๊ยวเมี๊ยวเมี๊ยว”

เซี่ยซีหว่านรีบนำนิ้วมือเรียวขาวมาแนบที่รีบฝีปากพร้อมกับทำท่าทางว่าให้เงียบเสียง

จากนั้นเจ้าหยวนหยวนก็ไม่ร้องอีก

เซี่ยซีหว่านวางมือเล็กแนบกับบานประตู นัยน์ตาคู่สีดำแวววาวกำลังแอบลอบสำรวจมองออกไปด้านนอก

เมื่อมองออกไป เธอก็พบว่าลู่หานถิงเดินเข้ามาใกล้แล้ว และมองมาทางนี้ด้วย

เซี่ยซีหว่านสะดุ้งตกใจ เธอรีบกลับเข้ามาซ่อนและไม่กล้ามองออกไปอีก

ลู่หานถิงเห็นเธอตั้งนานแล้ว เขาเห็นชายกระโปรงส่วนเล็ก ๆ โผล่พ้นออกมาจากข้างประตู เขาจึงรู้ว่าเธอซ่อนอยู่ตรงนั้น

เมื่อครู่เขาเห็นดวงตาสีดำระยิบระยับของเธอที่เมื่อถูกจับได้ก็ตกใจเตลิดราวกับลูกกวาง และถอยหลังกลับไป

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย

เซี่ยซีหว่านรอแล้วรออีก แต่รอเท่าไรเขาก็ยังเดินมาไม่ถึง

อะไรกัน ทางก็สั้นแค่นี้ ทำไมเขาถึงเดินนานจัง?

เซี่ยซีหว่านยื่นศีรษะออกมาสำรวจดูอีกครั้งก็ไม่เจอลู่หานถิงแล้ว

อ้าว เขาไปไหนแล้ว?

เซี่ยซีหว่านรีบวิ่งออกไป เธอเขย่งปลายเท้าพร้อมกับกวาดตามองไปรอบ ๆ เมื่อครู่เขายังอยู่ตรงนี้อยู่เลย แล้วทำไมแค่ครู่เดียวก็ไม่เห็นแล้วล่ะ?

เมี๊ยวเมี๊ยวเมี๊ยว

เจ้าหยวนหยวนร้องขึ้นอีกแล้ว

เซี่ยซีหว่านเหลือบตาหันกลับมามอง เจ้าหยวนหยวนกำลังยืนอยู่ข้าง ๆ ขาของผู้ชายคนหนึ่ง

มือข้างหนึ่งของลู่หานถิงล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงขณะที่กำลังพิงอยู่บนกำแพงแล้วมองมาที่เธอพอดี นัยน์ตาเฉี่ยวแคบที่คมเข้มของเขาปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา “มองหาผมเหรอ?”

นั่นไง เขาจงใจ จงใจแกล้งเธอ

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าตัวเองโง่สุด ๆ เมื่อครู่ที่เธอกวาดตามองไปรอบ ๆ เพื่อหาเขา เขาต้องกำลังมองที่เธอทำตัวตลกอยู่แน่ ๆ

เมื่อคิดได้ดังนั้น ใบหูเล็กที่มีสีขาวราวกับหิมะของเธอก็ปรากฏสีแดงก่ำขึ้นมาทันที เธอเดินไปอุ้มเจ้าหยวนหยวนขึ้นมาแล้วหมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้าน

“ฉันไม่ได้มองหาคุณ ฉันมองหาเจ้าหยวนหยวนต่างหาก”

ลู่หานถิงเห็นเธอโกรธแบบนี้แล้ว ช่างดูเหมือนกับเด็กน้อยเอาแต่ใจจริง ๆ

เขาเดินไปด้านหน้า แล้วตรงเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว

“อ๊าย!”

ความรู้สึกเบาหวิวที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้เซี่ยซีหว่านกรีดร้องออกมา เธอรีบนำมือเล็กทั้งสองข้างโอบรอบคอของเขาเอาไว้ทันที “คุณทำอะไรน่ะ?”

“ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่กอดคุณนายลู่ของผมก็เท่านั้น”

ลู่หานถิงอุ้มเธอแล้วหมุนอยู่กับที่สองสามรอบ

จากนั้นคุณท่านลู่ที่ได้ยินเสียงก็เดินตามออกมาดูก็เห็นลู่หานถิงกำลังอุ้มเซี่ยซีหว่านหมุนรอบไปมาอยู่กับที่ เธอจึงยกมือขึ้นเดินไปตีลู่หานถิง “วางลง วางลงเร็ว ๆ อย่าอุ้มหว่านหว่านจนหล่นลงมานะ”

ฝูป๋อเองก็สะดุ้งตกใจ แล้วรีบไปดึงลู่หานถิงไว้ “คุณชายครับ รีบวางนายหญิงลงเถอะ มันอันตรายนะครับ”

ใบหน้าจิ้มลิ้มของเซี่ยซีหว่านขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะถูกคนหลายคนมายืนมุงดู เธอแทบอยากจะมุดลงดินไปซะ แล้วแบบนี้ต่อไปเธอจะมองหน้าคนอื่นได้อย่างไรกัน?

ท่อนแขนแกร่งของลู่หานถิงประคองเซี่ยซีหว่านเอาไว้ และแน่นอนว่าเขาจะไม่ทำให้เธอร่วงลงมาแน่นอน

แต่เพราะถูกบังคับจากแรงกดดันของหลาย ๆ คนแบบนี้ ลู่หานถิงจึงวางเซี่ยซีหว่านลง

เซี่ยซีหว่านวิ่งกลับเข้าไปในบ้านขณะที่ก้มหน้าหงุด

ลู่หานถิงรู้ว่าเธอเป็นคนขี้อาย มุมปากของเขาเปื้อนยิ้มและเดินตามเข้าไปพร้อมกับคุณย่าที่บ่นมาตามทาง “หานถิง การที่พวกหลานดีใจหลังพรากจากกันนานย่าเข้าใจนะ แต่หลานอุ้มหว่านหว่านแล้วหมุนแบบนั้น ย่าเห็นแล้วจะเป็นลมจริง ๆ”

ลู่หานถิงมองไปยังเซี่ยซีหว่านที่อยู่ด้านหน้า เธอกำลังยืนหันหลังขณะที่อุ้มหยวนหยวนอยู่ คาดว่าคงโกรธจนไม่สนใจเขาแล้ว จากนั้นเขาจึงยกมือขึ้นมาถอดเสื้อสูทที่สวมอยู่บนตัวออกมาแล้วยื่นส่งให้อู๋หม่า และหันกลับไปพูดรับมือกับคุณย่าด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

“คุณย่าครับ ผมรู้แล้ว ตอนนี้ผมหิวแล้ว มื้อเย็นเสร็จหรือยังครับ?”

ความสนใจของคุณท่านลู่ถูกเบี่ยงเบนไปอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวย่าเข้าไปดูในครัวก่อน”

ลู่หานถิงเดินขึ้นมาด้านหน้า แล้วมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังของเซี่ยซีหว่าน เมื่อเขยิบเข้าไปใกล้ ๆ ก็ได้กลิ่นสดชื่นและหอมหวานของหญิงสาวจากตัวเธอที่หอมเป็นพิเศษ

เขาหลับตา แล้วถามหยอกด้วยเสียงทุ้มต่ำ “โกรธเหรอ?”

ใบหน้าเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านแดงก่ำ เธอถอนหายใจหนึ่งที

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปเล่นกับเจ้าหยวนหยวนที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ จากนั้นก็ใช้ไหล่แกร่งกระทบกับไหล่เธอเบา ๆ อย่างหาเรื่อง “ก็ใครให้คุณไปซ่อนเพื่อแกล้งผมกันล่ะ เมื่อครู่คุณย่าก็ดุผมไปแล้ว อย่าโกรธเลยนะครับ ผมขอโทษ”

การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มาก่อกวนนี้ยิ่งทำให้เซี่ยซีหว่านทั้งอายทั้งโกรธ เธออยากจะหนีไปจากตรงนี้ แต่เขานำมืออีกข้างที่ล้วงกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วค่อย ๆ วางไปบนเอวคอดที่เพรียวบางของเธอ เขากักเธอไม่ให้ไปไหนอย่างเอาแต่ใจ

“คุณนายลู่ ถ้าคุณโกรธอีกล่ะก็ ผมจะ...”

เขากำลังขู่เธอใช่ไหม?

เธอหันหน้ากลับมาแล้วมองเขาอย่างท้าทาย “แล้วคุณจะทำไม?”

ลู่หานถิงยกเจ้าหยวนหยวนวางลง แล้วอุ้มเธอขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวอีกครั้ง แล้วสาวเท้ายาวอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน

“อย่างนั้นเราลองมาทะเลาะกันบนหัวเตียงกับปลายเตียงดู!”