พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 55

เจ้าหยวนหยวนถูกทิ้งให้อยู่บนพื้น “...”

เมี๊ยวเมี๊ยวเมี๊ยว

หนูเป็นแมวนะไม่ใช่หมา ทำไมถึงเอาอาหารหมาเข้ามาใส่ปากหนู?

จากนั้นคุณท่านลู่ก็เดินออกมาจากห้องครัว “หานถิง หว่านหว่าน อาหารค่ำเสร็จแล้วนะ...นี่ หานถิง หลานทำอะไรน่ะ เจ้าหลานเลว ปล่อยหว่านหว่านลงเดี๋ยวนี้!”

คุณท่านลู่กำลังจะวิ่งตามไป แต่ลู่หานถิงเคลื่อนไหวเร็วมาก เขาอุ้มเซี่ยซีหว่านเข้าไปในห้องทันที และปิดประตูห้องลง

คุณท่านลู่ “...”

......

ภายในห้อง

เซี่ยซีหว่านคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเขาจะอุ้มเธออีก เธอเพียงแค่อยากจะแอบแล้วทำให้เขาตกใจคาดไม่ถึงว่าเขาจะมีปฏิกริยาถึงเพียงนี้?

เธอเองก็สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาบอกจะอุ้มเธอท่าเจ้าสาวก็ให้เขาอุ้มจริง ๆ

แถมเธอยังได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของคุณย่าร้องตามหลังมาด้วย เขานี่มัน...ไร้ยางอายจริง ๆ!

“คุณลู่ คุณปล่อยฉันลงก่อนค่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ” เซี่ยซีหว่านรีบพูดขึ้น

นัยน์ตาของลู่หานถิงเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูและเสน่หา “คุณนายลู่ ผมไม่อยากคุยกับคุณตอนนี้ นอกจากคุณจะพูดว่าช่วงหลายวันมานี้คุณคิดถึงผม”

“...คุณลู่ คุณปล่อยฉันลงก่อนค่ะ ฉันซื้อของขวัญมาให้คุณด้วย!”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วคมขึ้นเล็กน้อยอย่างรู้สึกสนใจ “จริงเหรอ?”

“ค่ะ ฉันจะไปหยิบมาให้คุณเดี๋ยวนี้!”

เซี่ยซีหว่านกระโดดลงจากอ้อมกอดของเขาแล้ววิ่งไปหยิบของขวัญ

ลู่หานถิงพิงบานประตูด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน เมื่อครู่เขาเพิ่งถอดเสื้อสูทออก ตอนนี้ท่อนบนของเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและทับด้วยเสื้อกั๊กตามแบบนักธุรกิจ อกแกร่งที่ผายกว้างในแบบชายชาตรีและไหล่ที่แข็งแรงสง่าผ่าเผยเป็นสัดส่วนนั้นให้ความรู้สึกเซ็กซี่ ไล่ลงมายังเอวแคบแน่นจนไปถึงขายาวแกร่งที่น่าเกรงขาม แค่ยืนเฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไรก็เทียบกับนายแบบอินเตอร์พวกนั้นที่ทำให้คนต้องเลียหน้าจอได้สบาย ๆ

สายตาของลู่หานถิงมองตามรูปร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านอย่างไม่ละสายตา เธอสวมชุดเดรสกระโปรงพริ้วสั้นลายลูกไม้สีขาว ผมยาวพริ้วสลวย ผมสวยที่ปรกอยู่ข้างแก้มตอนนี้ถูกเหน็บไปที่หลังหู ภายใต้เสน่ห์ที่เฉพาะตัวเผยให้เห็นความความเย้ายวนที่ส่งออกมาจากภายใน

ลู่หานถิงยกมือขึ้นดึงเน็กไทที่อยู่ตรงคอลงมา

เมื่อเซี่ยซีหว่านหันกลับมามองก็ปะทะเข้ากับสายตาของเขา เขากำลังยืนพิงประตูด้วยท่าทีอืดอาด สายตาจับจ้องมาที่เรือนร่างของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างสำรวจตามอำเภอใจ

มือข้างหนึ่งยังล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเน็กไทที่เอียงไปด้านข้างนั้น เขานี่มัน...หล่อร้ายจริง ๆ!

เซี่ยซีหว่านเปิดกล่องของขวัญที่สวยงามประณีตออกมา แล้วยื่นเข็มขัดหนังที่เธอเลือกเองส่งให้เขา

“นี่ค่ะ คุณลู่ ฉันให้คุณค่ะ”

ลู่หานถิงเหลือบตามอง มันคือเข็มขัดหนังสีดำ และตรงหัวเข็มขัดมีสีเงินแวววาวที่เย็นเฉียบดูสวยเรียบหรูเป็นรูปแบบที่เขาชอบใส่ประจำ

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปรับ

เซี่ยซีหว่านกำลังจะดึงมือกลับมา แต่เขารีบเคลื่อนไหวดึงเธอเข้าไปอย่างรวดเร็ว เธอจึงตกเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเข้าทันที

“คุณลู่ คุณจะทำไรคะ?” เซี่ยซีหว่านรีบยืดตัวยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว

จากนั้นลู่หานถิงจึงจับมือเล็กทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ แล้ววางไปบนเข็มขัดที่อยู่บนรอบเอวหนาแข็งแกร่งของเขา

“ถอดออกสิ ผมจะได้ใส่ของขวัญที่คุณให้เดี๋ยวนี้เลย”

ผู้ชายคนนี้เผด็จการจนเป็นนิสัย ชอบของขวัญที่เธอให้ก็ไม่พูดออกมาตรง ๆ และยังสั่งให้เธอทำเรื่องที่ชอบทำให้หัวใจคนเต้นแรงจนหน้าแดงอีก

ในใจของเซี่ยซีหว่านตอนนี้หวานฉ่ำไปทั่วทั้งใจ เธอช่วยเขาถอดเข็มขัดออกอย่างว่าง่าย

จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะทุ้มต่ำชวนหลงใหลดังมาจากด้านบนศีรษะของเธอ “คราวก่อนยังถอดเข็มขัดไม่ออกอยู่เลย คราวนี้ถอดออกแล้ว เรื่องไหนที่คุณไม่เข้าใจ คราวหน้าผมจะค่อย ๆ สอนคุณเอง”

“...”

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นไปถลึงตาใส่เขา “คุณลู่ ฉันไม่ได้ลวนลามคุณเลยสักนิด คน...ลา...มก!”

ลู่หานถิงชอบที่เธอโกรธแบบนี้ ดวงตาสดใสที่เบิกกว้างของเธอดูมีชีวิตชีวาและสวยงามเป็นพิเศษ จากนั้นเขาจึงตอบกลับไปว่า

“อืม ก็ลามกแค่กับคุณคนเดียวนะ”

เซี่ยซีหว่านไม่อยากจะคุยเรื่องแบบนี้กับเขาต่อแล้ว เธอคาดเข็มขัดที่ซื้อมาใหม่ลงไปบนตัวเขา แล้วพยักหน้าอย่างพอใจ

“ดูดีมากค่ะ”

รูปร่างของลู่หานถิงไม่ต้องมีเครื่องประดับอะไรทั้งนั้น เพราะความจริงเขาคาดเข็มขัดอะไรก็ดูดีไปหมด

“ที่คุณให้เข็มขัดผมมันหมายความว่าอย่างไร อยากจะผูกมัดคนอย่างผมเอาไว้แน่น ๆ ใช่ไหม?”

“เปล่าค่ะ” เซี่ยซีหว่านส่ายหน้าไปมา เธอดึงเข็มขัดของเขาแล้วรั้งเขาเข้ามาหา จากนั้นก็เชิดคางเล็กขึ้นพร้อมพูดยืนยันเสียงสูงว่า “ความหมายที่ฉันให้เข็มขัดคุณก็คือ...ต่อไปนี้เข็มขัดของคุณจะต้องให้ฉันเป็นคนถอดเท่านั้น!”

“คุณนายลู่สั่งขนาดนี้ ลู่หานถิงไม่กล้าขัดคำสั่งหรอกครับ!”

เซี่ยซีหว่านทิ้งตัวลงไปบนที่นอนหนานุ่ม ผมสีดำหลายเส้นสยายลงบนที่นอน เธอยกตัวขึ้นมาแล้วบรรจงจูบลงไปที่แก้มหล่อเหลาของเขาหนึ่งที “คุณลู่เชื่อฟังดีมากค่ะ”

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปเปิดผ้าคลุมหน้าของเธอออก

เซี่ยซีหว่านยังเด็กมาก ดูจากเครื่องหน้าทั้ง 5 ส่วนที่สวยงามหยาดเยิ้มบ่งบอกว่าเธอเพิ่งจะเป็นสาววัยแรกแย้ม คิ้วและดวงตาที่ยังอ่อนวัยและความงดงามที่มีมากเกินไปนั้นทำให้ผู้คนไม่สามารถดูหมิ่นเธอได้เลยและยังอยากที่จะบดขยี้เธอ

ลู่หานถิงยกมือขึ้นแล้วนำมือทั้งสองข้างจับใบหน้าเรียวเล็กที่งดงามของเธอ จากนั้นก็จูบริมฝีปากสีแดงสดของเธอ

เซี่ยซีหว่านพอจะรู้อยู่ว่าเขาชอบใบหน้าของเธอมาก เพราะรับรู้จากที่เขาใกล้ชิดและตามติดไม่ห่าง เธอจึงเบี่ยงหลบเล็กน้อย

ลู่หานถิงช้อนเปลือกตาขึ้นมามองเธอ แล้วถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“เป็นอะไรไป? หลายวันที่ผ่านมาคุณไม่คิดถึงผมจริง ๆ เหรอ?”

เซี่ยซีหว่านถูกเสียงกระซิบที่แหบพร่าของเขาทำให้เธอเคลิ้มจนถอนตัวไม่ขึ้น ผู้ชายคนนี้อันตรายมาก เธอเคลิ้มจนจะละลายอยู่แล้ว!

“คุณลู่คะ คุณทำแบบนี้...มันทำให้ฉันกลัวเล็กน้อยนะคะ”

สองมือใหญ่ของลู่หานถิงวางลงบนข้างลำตัวของเธอ แล้วก้มมองหน้าหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดจากด้านบน เธอยังเด็กเกินไป

“ถ้ากลัวก็หลับตา” เขาพูด

ร่างบอบบางของเซี่ยซีหว่านสั่นเทา จากนั้นเธอก็รีบหลับตาลงทันที

ลู่หานถิงยกมือขึ้นไปดึงม่านเตียงสีทองลงมา มือใหญ่ของเขาโอบรอบเอวนุ่มของเธอแล้วพลิกให้เธอมานั่งอยู่บนอ้อมกอดของเขา

ลู่หานถิงพิงหลังแกร่งของเขาไปบนหัวเตียง

“แบบนี้ก็ไม่กลัวแล้ว ถ้ายังกลัวอยู่ คุณจะลงไปจากตัวผมเมื่อไรก็ได้”

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านอยากจะลงไปจากตัวเขา

แต่ลู่หานถิงดึงเธอเอาไว้ แล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “นี่คืออะไร?”

เขาใช้สายตาชี้ไปที่กระเป๋ารูปดอกบัวใบนั้น

เซี่ยซีหว่านรีบหยิบกระเป๋ารูปดอกบัวขึ้นมาวางไว้บนฝ่ามือ “นี่คือของที่คุณย่าไปขอพรจากวัดมาให้ฉันค่ะ เรียกว่า...เครื่องรางขอลูกชายค่ะ”

ลู่หานถิงมองตัวหนังสือคำนั้นที่เป็นคำว่า “ลู่” ซึ่งปักด้วยผ้าดิ้นเงินดิ้นทองที่อยู่บนกระเป๋ารูปดอกบัว แล้วตอบกลับมาด้วยเสียงแผ่วเบาที่แทบจะไม่ได้ยิน

“อ่อ ของที่คุณย่าให้คุณ เก็บไว้ให้ดี ๆ ล่ะ”

“ได้ค่ะ” เซี่ยซีหว่านตอบกลับเขาอย่างน่าเอ็นดู ของที่คุณย่าให้ถึงแม้ว่าจะเป็นเครื่องรางขอลูกชาย เธอก็จะรักษาและหวงแหนมันไว้อย่างแน่นอน

เซี่ยซีหว่านกำลังจะวางกระเป๋ารูปดอกบัวนั้นลง แต่ตอนนี้สายตาเธอมืดลงเนื่องจากลู่หานถิงโน้มตัวลงมาจูบเธออย่างดูดดื่มราวกับฟ้าดินจะสลาย

......

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เซี่ยซีหว่านถูกปลุกด้วยเสียงเพลงเรียกเข้าโทรศัพท์เสียงหนึ่ง มือเล็กคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับสาย

“สวัสดีค่ะ”

ไม่นานก็มีเสียงอันไพเราะเสนาะหูราวกับเสียงนกขมิ้นดังผ่านสายออกมา

“หว่านหว่าน ฉันเอง เหยียนเหยียน”

เซี่ยซีหว่านเบิกตาลืมขึ้น ตอนนี้แสงแดดที่ทอประกายสว่างยามเช้าได้ส่องแสงลอดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้บรรยากาศภายในห้องอบอุ่น

ดวงตาที่กึ่งหลับกึ่งตื่นจากความง่วงหายไปทันที เซี่ยซีหว่านค่อย ๆ ยกริมฝีปากสีแดงขึ้นพูด

“เซี่ยเหยียนเหยียน เธอกลับมาแล้วเหรอ?”

เซี่ยเหยียนเหยียนยิ้มอย่างอ่อนโยนจากปลายสาย

“ใช่แล้วหว่านหว่าน สิบปีผ่านไปไวชั่วพริบตา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”