พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 57

เมื่อเผชิญหน้ากับเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยที่ลำพองใจอย่างคนหลงระเริงนั้นใบหน้าที่งดงามของเซี่ยเหยียนเหยียนกลับไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร เธอเพียงแค่พูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “เสี่ยวเตี๋ย ฉันจัดการหามหาวิทยาลัยในต่างประเทศให้เธอเรียบร้อยแล้ว เธอจะต้องบินไปเรียนต่อภายในไม่กี่วันนี้ เรื่องที่บ้านเธอไม่ต้องมาสนใจแล้ว”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยชะงักงัน เธอไม่รู้มาก่อนเลยว่าตัวเองต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ “พี่คะ ทำไมฉันต้องไปเรียนที่ต่างประเทศด้วย พี่ไม่ชอบฉันใช่ไหม อยากจะไล่ฉันไปอย่างนั้นเหรอคะ?”

เซี่ยเหยียนเหยียนจับมือของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยมากุมไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “เสี่ยวเตี๋ย เธอเป็นน้องสาวของฉันนะ ทำไมฉันต้องไม่ชอบเธอด้วยล่ะ การกลับมาครั้งนี้ของเซี่ยซีหว่านเห็นได้ชัดว่ากลับมาเพื่อจัดการกับครอบครัวของเรา เธออยู่ที่นี่ต่อก็มีแต่จะโดนเอาเปรียบได้อย่างง่ายดาย เธอวางใจแล้วไปเรียนที่เมืองนอกเถอะ เรื่องค่าใช้จ่ายการกินอยู่ฉันจะจัดการโอนให้เธอในทุก ๆ เดือนเอง”

พอพูดถึงเรื่องเงินค่ากินค่าอยู่ใจเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยก็รู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา อีกอย่างเธอไม่ใช่คู่มือของเซี่ยซีหว่าน หลายครั้งที่ผ่านมาก็มักจะบาดเจ็บและเสียเปรียบเขาอยู่ตลอด ไปเรียนต่อเมืองนอกก็ดีนะ ยังไงก็มีกินมีใช้

“พี่คะ ถ้าอย่างนั้นฉันต้องการเงินเท่าไหร่พี่ต้องโอนให้ฉันเท่านั้นนะ”

“ได้ ตามใจเธอเลย” เซี่ยเหยียนเหยียนบีบจมูกของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยด้วยความเอ็นดู

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยกระโดดโลดเต้นแล้วเดินออกไป “อย่างนั้นฉันจะกลับไปเก็บของตอนนี้เลยก็แล้วกันนะ”

เซี่ยเหยียนเหยียนยืนอยู่ที่เดิมมองเงาของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยหายลับไปแล้วรอยยิ้มที่ริมฝีปากของเธอก็ค่อย ๆ จางหายไป ในดวงตาปรากฎความรังเกียจผสมความเย็นชา

น้องสาวของเธอคนนี้ก็เป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่ง การเก็บเธอไว้ข้างกายก็เหมือนเป็นการถ่วงแข้งขาตัวเองไว้

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นทางด้านหลัง เซี่ยเจิ้งกั๋วมาแล้ว “เหยียนเหยียน”

เซี่ยเหยียนเหยียนหมุนตัวกลับมาแล้วคืนสู่รูปลักษณ์ที่อ่อนโยนเรียบร้อยอีกครั้งหนึ่ง “พ่อคะ ดึกดื่นป่านนี้มาทำอะไรที่นี่คะ หนูจะดูแลคุณแม่ทางนี้เอง พ่อกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วมองไปที่เซี่ยเหยียนเหยียนด้วยความพึงพอใจ เซี่ยเหยียนเหยียนเดินบนเส้นทางที่ยอดเยี่ยมเสมอมา และยังเป็นหญิงสาวที่มีพรสวรรค์ เป็นเด็กดีที่ใคร ๆ ต่างก็รู้สึกอิจฉาและสร้างชื่อเสียงให้เขามาตั้งแต่เด็ก ๆ

ความหวังอันสูงสุดของเขาก็คือการพัฒนาเซี่ยการแพทย์ให้เจริญรุ่งเรืองต่อไป การที่เซี่ยเหยียนเหยียนกลับมาจากการเรียนต่อที่กรุงปารีสของฝรั่งเศสนั้นเป็นความหวังทั้งหมดของเขา

วันนี้เซี่ยเหยียนเหยียนสวมใส่ชุดกระโปรงสีชมพู ใบหน้างดงามเกินคน อากัปกิริยาที่แสดงออกนั้นล้วนเป็นความงดงามอ่อนหวานดั่งสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองไห่เฉิง

สายตาของเซี่ยเจิ้งกั๋วฉายแววชื่นชมและรักใคร่ “เมื่อครู่ลูกเพิ่งจะบอกให้เสี่ยวเตี๋ยไปเรียนต่อต่างประเทศอย่างนั้นเหรอ?”

เซี่ยเหยียนเหยียนพยักหน้า “พ่อคะ เสี่ยวเตี๋ยอายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้วนะคะ สมควรโตได้แล้ว แม่ตามใจเธอตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แถมยังขาดการอบรมสั่งสอนไปบ้าง หนูติดต่อมหาวิทยาลัยดี ๆ ที่ต่างประเทศเพื่อให้เธอไปศึกษาต่อเรียบร้อยแล้วค่ะ ที่มหาลัยนั้นส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของชนชั้นสูง หนูก็หวังว่าเสี่ยวเตี๋ยจะหาเพื่อนได้บ้างและเลือกเส้นทางที่ดีค่ะ”

เซี่ยเหยียนเหยียนต้องการจะสื่อกับเซี่ยเจิ้งกั๋วว่ามหาวิทยาลัยนั้นมีแต่ลูกหลานคนรวย ถ้าหากเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยหาแฟนที่ดีได้ล่ะก็ บางทีอาจจะไม่แพ้ซูซีเลยก็ได้

เซี่ยเจิ้งกั๋วมีแต่ชอบในตัวของเซี่ยเหยียนเหยียนมากยิ่งขึ้น ลูกสาวคนนี้มักจะพูดสิ่งที่มันอยู่ในใจของเขาออกมาเสมอ ๆ “ดี เรื่องของเสี่ยวเตี๋ยพ่อให้ลูกจัดการแล้ว พ่อจะไม่เข้าไปยุ่ง”

พูดคุยไปมาเซี่ยเจิ้งกั๋วก็วนกลับเข้าประเด็นหลักของตัวเอง “เหยียนเหยียน ลูกก็ได้ยินเรื่องราวของเซี่ยการแพทย์มาบ้างแล้วใช่ไหม บริษัทกำลังจะล้มละลาย ตอนนี้ต้องการเงินทุนก้อนใหญ่จำนวนหนึ่ง”

เซี่ยเหยียนเหยียนยกริมฝีปากขึ้น “พ่อคะ เรื่องเงินไม่ต้องเป็นห่วง หนูมีวิธีแล้วค่ะ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วรู้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าลูกสาวของตัวเองนั้นมีความสามารถ แต่พอตอนนี้ได้ยินการตอบรับอย่างสบาย ๆ ของเธอแล้วเขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อ อันที่จริงแล้วตอนนี้เซี่ยการแพทย์อยู่ในขั้นตอนการล้มละลายและต้องการเงินทุนก้อนใหญ่จำนวนมาก แต่เซี่ยเหยียนเหยียนที่ยังคงเรียนหนังสืออยู่จะไปหาเงินมากขนาดนั้นมาจากไหน?

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้ว่าเซี่ยเจิ้งกั๋วกำลังสงสัย แต่เธอก็ยังไม่ได้อธิบายอะไรแล้วพูดขึ้นว่า “พ่อคะ เรื่องเซี่ยการแพทย์หนูจะช่วยพ่อแก้ไขเอง แต่ว่าหนูมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ”

“เงื่อนไขอะไร?”

“พ่อจะหย่ากับแม่ไม่ได้”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเซี่ยเจิ้งกั๋วก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ตอนนี้เขารู้สึกเอือมระอากับหลี่ยู่หลานเต็มทน เพียงแค่นึกถึงคลิปวีดีโออันเร่าร้อนของเธอที่หลุดออกไป ก็แทบจะทำให้ชาตินี้เขาคงไม่มีหน้าไปพบใครได้อีก เขาตัดสินใจที่จะหย่าไปแล้ว

“พ่อคะ พ่อคิดเรื่องนี้ให้ดี ๆ นะคะ เชื่อว่าพอจัดการปัญหาเซี่ยการแพทย์เสร็จเรียบร้อยแล้วพ่อคงจะให้คำตอบหนูได้”

เซี่ยเหยียนเหยียนเข้ามาในห้องผู้ป่วย

…

ภายในห้องผู้ป่วย

เซี่ยเหยียนเหยียนมองไปยังหลี่ยู่หลานที่ยังไม่ได้สติ หลี่ยู่หลานถูกส่งตัวมาไม่ทันเวลา บาดแผลที่ถูกฟาดด้วยแส้ได้เน่าเปื่อยและอักเสบไปแล้ว ตอนนี้ทั้งร่างอยู่ในอาการโคม่า

ถ้าหากเธอมาช้าไปอีกเพียงนิดเดียว หลี่ยู่หลานคงจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วแน่ ๆ

เซี่ยเหยียนเหยียนยกริมฝีปากเผยยิ้มเย็นชาเล็กน้อย เธอรู้ว่าไม่ช้าก็เร็วเซี่ยซีหว่านจะต้องกลับมาในสักวัน เพียงแต่ไม่ได้คิดว่าฝีมือเธอจะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้

แต่ไม่ว่าจะร้ายกาจขนาดไหน ก็ยังคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธออยู่ดี

เพราะว่า ในมือเธอมีไพ่ตายที่ทำให้เธอชนะได้อยู่

เซี่ยเหยียนเหยียนหยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรออกไปยังหมายเลขโทรศัพท์ของคนคนหนึ่ง

เสียงเรียกเข้าปลายสายของโทรศัพท์ดังอยู่หนึ่งรอบ จากนั้นจึงถูกรับสายอย่างไม่รีบร้อน เสียงกลมกล่อมแสนดึงดูดดังขึ้นข้างใบหูว่า “สวัสดี”

“ไม่เจอกันนานเลยนะ ประธานลู่”

บริษัทลู่กรุ๊ป ห้องทำงานท่านประธาน ร่างกายสมบูรณ์แบบของลู่หานถิงยืนตัวตรงอยู่ที่ข้างหน้าต่าง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง มืออีกข้างถือโทรศัพท์แนบหู

กำลังฟังน้ำเสียงที่ไพเราะเหมือนนกขมิ้นของเซี่ยเหยียนเหยียน ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา เพียงแค่ยกริมฝีปากบาง ๆ พูดอย่างเฉยเมยว่า “โทรหาฉันมีธุระอะไร?”

“ประธานลู่ คุณยังจำเรื่องสัญญาที่เคยบอกกับฉันเมื่อเจ็ดปีก่อนได้ไหม?”

ลู่หานถิงไม่ได้พูดอะไรออกมา เซี่ยเหยียนเหยียนที่แต่ไหนแต่ไรก็เป็นคนสุขุมตระหนักขึ้นได้แล้วกำโทรศัพท์มือถือแน่น เธอรักและศรัทธาผู้ชายที่สูงส่งคนนี้มากมายอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ยังคงหวาดกลัวอยู่ดี

ทุกครั้งที่พบเขา หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ โดยเฉพาะเวลาที่เขานิ่งเงียบและไม่สามารถคาดเดาอะไรได้แบบนี้ มันทำให้เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ประธานลู่ เรื่องแรกคุณได้ทำไปแล้ว ตอนนี้ฉันจะพูดเรื่องที่สอง บริษัทเซี่ยการแพทย์ของพ่อฉันกำลังจะล้มละลาย ต้องการเงินทุนเป็นจำนวนมาก”

ลู่หานถิง “เท่าไหร่?”

“หนึ่งพันสองร้อยล้าน” เซี่ยเหยียนเหยียนพูดจำนวนตัวเลขออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา

ไม่กี่วิถัดมา ลู่หานถิงจึงตอบกลับว่า “ฉันจะให้เลขาไปจัดการ”

เสียง“ตู๊ด ๆ” ดังขึ้นสองครั้ง ลู่หานถิงตัดสายไปแล้ว

…

ห้องทำงานของท่านประธาน ลู่หานถิงหันไปมองเลขาส่วนตัวเหยียนอี้ “เลขาเหยียน เงินหนึ่งพันสองร้อยล้าน คุณไปจัดการด้วย”

เหยียนอี้รู้จักเซี่ยเหยียนเหยียนลูกสาวของตระกูลเซี่ยคนนั้นที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นหญิงสาวที่มีพรสวรรค์อันดับหนึ่งของเมืองไห่เฉิง อาจกล่าวได้ว่าเป็นบุคคลที่เยี่ยมยอดที่สุดแล้ว

แต่ว่านั่นมันเป็นเมื่อก่อน ตั้งแต่เซี่ยซีหว่านกลับมา เหยียนอี้ก็รู้สึกว่าเซี่ยซีหว่านนั้นโดดเด่นเฉิดฉายยิ่งกว่าเซี่ยเหยียนเหยียนเสียอีก

“ท่านประธานคะ” เหยียนอี้กล่าวอย่างระมัดระวัง “อีกไม่นานคุณนายจะต้องทราบเรื่องนี้แน่ ๆ ค่ะคุณนายเกลียดตระกูลเซี่ยกับเซี่ยเหยียนเหยียนมาก ตอนนี้ท่านประธานกำลังให้เงินทุนหนึ่งพันสองร้อยล้านเพื่อช่วยศัตรูของภรรยาอยู่นะคะ แล้วเรื่องของคุณนายจะจัดการอย่างไรดีคะ?”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เขารู้ว่าเมื่อลงทุนให้เงินจำนวนหนึ่งพันสองร้อยล้านไปเรื่องนี้จะต้องเข้าหูคุณนายนายลู่ของเขาอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเขาเป็นหนี้ชีวิตเซี่ยเหยียนเหยียนอยู่

เมื่อประมาณเจ็ดปีก่อน ในตอนที่อากาศหนาวเหน็บและหิมะตกตลอดวันเซี่ยเหยียนเหยียนเคยช่วยชีวิตเขาไว้!