พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 59

เซี่ยซีหว่านถูกหักหลังมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เธอสูญเสียคนที่รักเธอไปทุกคนรวมทั้งคนที่เธอรักด้วย ดังนั้นตอนนี้เธอจึงอยากจะทะนุถนอมคนข้างกายเธอไว้ทุกคน ยกตัวอย่างเช่นเยี่ยหลิงและคุณท่านลู่…

เซี่ยซีหว่านหอบเอาขนมขบเคี้ยวกองใหญ่นั้นขึ้นมาอย่างมีความสุข จากนั้นจึงกุมมือหญิงชราเอาไว้แล้วพูดว่า “ดีเลยค่ะคุณย่า พวกเราไปกินขนมแล้วดูโทรทัศน์กันค่ะ!”

…

วันนี้ลู่หานถิงกลับมาเร็วกว่าปกติ สาวใช้เปิดประตูคฤหาสน์ออก ลู่หานถิงเปลี่ยนรองเท้าตรงประตูทางเข้าแล้วจึงเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น เพียงพริบตาเดียวเขาก็พบเข้ากับเซี่ยซีหว่านที่ขณะนี้กำลังนั่งอยู่บนพรมขนแกะนุ่มนิ่ม

ด้านในของหญิงสาวสวมเป็นชุดกระโปรงสลิปเดรสสีม่วงหนึ่งตัว ด้านนอกถูกสวมทับด้วยเสื้อสเวตเตอร์ขนสัตว์สีขาวนวล ชายกระโปรงปกคลุมใต้เข่าของเธออย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เป็นชุดใส่อยู่บ้าน

ตอนนี้ในมือเล็ก ๆ ของเธอกำลังถือถุงขนมขบเคี้ยวที่ถูกเปิดห่อเอาไว้แล้ว เธอกัดลงไปตรง ๆ ที่มันหวานอบแห้งพร้อมกับดูโทรทัศน์ไปด้วย

หญิงชราที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยขึ้น “หานถิง วันนี้กลับมาเร็วจัง ยังไม่ทันจะหกโมงเลย”

“ย่าครับ ผมรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนย่ายังไม่ดีอีกเหรอครับ?” ลู่หานถิงยกมือขึ้นปลดกระดุมสูทบนตัวออก

คุณท่านลู่ที่กำลังยัดมันหวานอบแห้งเข้าไปในปากพูดขึ้นว่า “อย่ามาหลอกย่าเลยน่า หลานรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนหว่านหว่านใช่ไหมล่ะ?”

ลู่หานถิงมองไปที่เซี่ยซีหว่าน เซี่ยซีหว่านที่อยู่ใต้แสงไฟก็เลื่อนดวงตาดำขลับสดใสมองมาที่เขาเหมือนกัน

ต่างคนต่างสบตากัน เซี่ยซีหว่านพูดออกมาอย่างนุ่มนวลว่า “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ?”

ลู่หานถิงพยักหน้าตอบ “อืม”

“ค่ะ” เซี่ยซีหว่านเหมือนไม่มีอะไรจะพูดคุย เธอถอนสายตากลับไปแต่ว่าไม่ได้สนใจดูโทรทัศน์อีก เธอทำเพียงแค่กระพริบแพขนตาเรียวยาวแล้วกัดมันหวานอบแห้งหนึ่งคำ

ลู่หานถิงก้าวขายาว ๆ ไปด้านหน้าและนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเธอ เขารู้สึกว่าหญิงสาวที่กินมันหวานอบแห้งอย่างเงียบ ๆ นั้นช่างน่าเอ็นดูเกินไปแล้ว ทั้งว่านอนสอนง่ายทั้งอ่อนหวาน มันทำให้หัวใจของเขานั้นอ่อนยวบยาบ

“กินอะไรอยู่เหรอ?”เขาเอ่ยปากถาม

เซี่ยซีหว่านเลื่อนตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง “มันหวานอบแห้ง คุณย่าท่านซื้อมา คุณกินไหมคะ?”

ลู่หานถิงรู้ว่านั่นคือมันหวานอบแห้ง ตอนที่เดินเข้าไปใกล้เขาก็ได้กลิ่นหอมของมันหวานอบแห้งแล้ว เขาไม่เคยคิดสนใจขนมขบเคี้ยวของเด็กผู้หญิงมาก่อน แต่ว่าขนมที่อยู่ในมือของเธอนั้นดูท่าจะไม่เลวเสียทีเดียว

ลู่หานถิงขมวดคิ้วคมได้รูป “ฉันขอชิมหน่อย”

สายตาของเขาจ้องอยู่ที่มันหวานอบแห้งครึ่งแท่งที่เหลืออยู่บนมือของเธอ

ความหมายมันชัดเจนมากว่าเขาต้องการชิมชิ้นที่เธอกำลังกินอยู่และเขาก็ยังไม่มีท่าทีที่จะลงมือหยิบมันด้วยตัวเอง เขาต้องการให้เธอป้อนนั่นเอง

เซี่ยซีหว่านรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องการอะไร เธอยัดมันหวานอบแห้งครึ่งชิ้นนั้นเข้าไปในปากของตัวเอง จากนั้นจึงเอาห่อขนมในมือยัดใส่อ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า “ฉันให้คุณหมดนี่เลยค่ะ”

แววตาของลู่หานถิงนั้นฉายแววตาขรึมขึ้น

ทันใดนั้นเอง หญิงชราก็วางขนมขบเคี้ยวไว้บนโต๊ะน้ำชา จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว “แม่บ้านอู๋ มื้อเย็นเสร็จแล้วใช่ไหม จัดขึ้นโต๊ะเลย หว่านหว่าน มาทานข้าวกัน”

เซี่ยซีหว่านลุกขึ้นยืน แต่ลู่หานถิงวางห่อขนมลงบนพื้นพรม มือใหญ่ที่สวมนาฬิการาคาแพงจับที่หลังศีรษะของเธอแล้วพาตัวเธอแนบเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง เขาผุดยิ้มที่ริมฝีปากบางออกมาและพูดว่า “เป็นอะไรไป จะไม่ยอมป้อนขนมผมหน่อยเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือเล็ก ๆ ออกมายันหน้าอกแข็งแกร่งของเขาเอาไว้แล้วยื้อศีรษะเล็กขัดขืน “คุณจะทำอะไรคะ ปล่อยเลยนะ มีคนมองอยู่นะ คุณย่าท่านเรียกฉันไปทานข้าวแล้ว”

จริง ๆ มีแม่บ้านได้เห็นฉากนี้ในห้องนั่งเล่นไปแล้ว นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ผู้หล่อเหลาฉุดสาวน้อยบริสุทธิ์เข้าไปในอ้อมกอด ทั้งสองคนฉุดยื้อกันไปมา เป็นความคลุมเคลือที่ไม่สามารถพูดออกมาได้

แม่บ้านรีบเดินเข้าไปในห้องอาหารด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ