พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 60

เขาใช้คำว่า “อีกครั้ง”

เซี่ยซีหว่านนึกถึงคราวก่อนที่ทั้งสองคนเกือบจะทะเลาะกันเพราะเรื่องของหัวหรง ตัวเธอในตอนนั้นจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะดึงเซี่ยเหยียนเหยียนเข้ามาพัวพันด้วย เซี่ยเหยียนเหยียนเป็นหนึ่งในบรรดาบุคคลที่เธอเกลียดที่สุด

เซี่ยซีหว่านกระพริบแพขนตาเรียวยาวแล้วถามว่า “เซี่ยเหยียนเหยียนช่วยคุณไว้อย่างไร?”

เธอยังคงรู้สึกว่านี่มันแปลกมากจริง ๆ คนอย่างเซี่ยเหยียนเหยียนเนี่ยนะจะไปช่วยคนอื่น ดวงอาทิตย์คงจะขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วมั้ง

พูดถึงอดีตเมื่อเจ็ดปีก่อน ความทรงจำทั้งหมดของลู่หานถิงเหมือนจะกลับไปในวันที่สภาพอากาศหนาวเย็นและหิมะตกหนัก เขาที่มาจากเมืองหลวงเกือบจะเสียชีวิตอยู่ที่แห่งนั้นเสียแล้ว

วันนั้นหิมะตกหนักมาก มันหนาวเย็นจนเข้ากระดูก แขนขาของเขามันเย็นจนแข็งทื่อไปหมด จากนั้นเปลือกตาก็ค่อย ๆ หนักขึ้น ในขณะที่เขากำลังปิดตาลงเขาก็รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองช่างสั้นนัก เขากำลังจะตาย

แต่ว่า ทันใดนั้นเองก็มีมือเล็ก ๆ คู่หนึ่งที่ทั้งนุ่มและนิ่มได้กอดเขาเอาไว้ ตามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานไพเราะดังขึ้นที่ข้างใบหูของเขาที่พูดอย่างวิตกกังวลและตึงเครียดว่า “พี่ชาย คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ตื่นเร็วเข้า อย่าหลับนะ!”

มีคนเข้ามาและกอดเขาเอาไว้

ตอนนั้นเขาอยากที่จะเปิดดวงตาขึ้นมองเด็กสาวที่กำลังตะโกนอยู่ข้างใบหูของเขา แต่ว่าเขาก็ลืมตาขึ้นไม่ไหวอยู่ดี

คลับคล้ายคลับคลาว่าเด็กสาวพยายามอย่างหนักมากเพื่อที่จะย้ายตัวเขาเข้าไปที่ถ้ำภายในภูเขาที่อยู่ใกล้ ๆ ถึงแม้เขาจะลืมตาไม่ขึ้น แต่เขาก็รับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าหญิงสาวกำลังหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาและจุดไฟเพื่อให้ความอบอุ่น เขานอนอยู่บนกองฟาง มือของเธอลูบบนหน้าผากของเขา เขารู้สึกหนาวราวกับอยู่ในอุโมงค์เก็บน้ำแข็ง

“พี่ชาย ฉันจะไม่ยอมให้คุณตายแน่นอน พี่ต้องพยายามเข้าไว้นะ ถ้าหากพี่ตายไป คนที่บ้านก็จะเป็นทุกข์มาก ๆ”

เพียงครู่เดียว ร่างกายที่ทั้งเล็กและนุ่มนิ่มของเธอดึงเขาเข้าไปอยู่ภายในอ้อมแขนแล้วกระชับกอดเขาไว้แน่น ๆ

ตอนนั้นลู่หานถิงเพิ่งจะอายุครบยี่สิบปีเต็ม มันเป็นช่วงวัยที่เด็กผู้ชายกำลังจะกลายเป็นหนุ่มโตเต็มวัย แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยกอดเด็กผู้หญิงมาก่อน ในตอนที่เขาโหยหาความอบอุ่น เธอก็ได้ยื่นมือเข้ามา เขาเลยดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง นั่นเป็นครั้งแรกที่เขารู้ว่าร่างกายของเด็กผู้หญิงนั้นที่จริงแล้วมันนุ่มนิ่มราวกับคนไม่มีกระดูกแบบนี้ เหมือนสร้างมาจากน้ำ

เขายังได้กลิ่นจากร่างกายที่หอมหวานเฉพาะตัวของเด็กสาวนั้นที่ค่อย ๆ กล่อมประสาทของเขา ทำให้เขารู้สึกหลงใหล

เขารอดมาได้ จากอันตรายก็กลายเป็นปลอดภัย

ถึงแม้จะผ่านมาตั้งหลายปีแล้วลู่หานถิงก็ไม่เคยลืมเรื่องในคืนนั้น ในตอนที่เขากำลังตกอยู่ในสภาพอับจนหนทางก็มีมือเล็ก ๆ คู่นั้นที่ช่วยเขาเอาไว้ เด็กสาวอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างว่านอนสอนง่ายแล้วถ่ายทอดพลังความอบอุ่นจากร่างกายส่งมาให้เขา

เช้าวันรุ่งขึ้นเด็กสาวเป็นคนตื่นก่อนและมองไปที่ร่างกายอันอิดโรยของเขา เด็กสาวพูดขึ้นว่า “พี่ชาย ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว พวกเราต้องออกไปจากที่นี่ แต่ว่าฉันแบกพี่ไม่ไหว ฉันจะไปเรียกให้คนมาช่วยพี่ พี่อย่าไปไหนล่ะ”

เด็กสาวทำท่าจะเดินออกไป

เขาคว้าข้อมือเรียวขาวของเธอไว้แล้วนำหยกที่เขาพกติดตัวชิ้นหนึ่งมอบมันให้กับเธอ แม้มันจะน่าเศร้าที่เขาไม่สามารถเปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อมองดูใบหน้าของเธอได้ แต่เขาก็เปล่งเสียงแหบแห้งบอกกับเธอทีละคำว่า “ฉันจะต้องกลับไปหาเธอแน่”

สาวน้อยวิ่งออกไปแล้ว คนที่ออกตามหาเขานั้นรีบมาอย่างรวดเร็วและพาตัวเขาไป

หลังจากนั้น เซี่ยเหยียนเหยียนนำหยกชิ้นนั้นที่เขามอบให้ขึ้นมาปรากฎสู่สายตาของเขาและเรียกเขาเสียงหวานว่า “พี่ชาย ในที่สุดพี่ก็มา ฉันรอพี่มาตลอดเลยนะคะ”

ลู่หานถิงหยุดดวงตาทรงเสน่ห์มองเพียงครู่เดียว หลุดจากห้วงความทรงจำของตัวเองแล้วกลับสู่ความเป็นจริง ตอนนี้เซี่ยซีหว่านถามว่าตอนนั้นเซี่ยเหยียนเหยียนช่วยเขาไว้อย่างไร ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบาง ๆ แล้วตอบว่า “มันเป็นเรื่องของอดีตไปแล้ว”

เขาก็ยังคงไม่บอกเธอ

เซี่ยซีหว่านสามารถเข้าใจได้ ลู่หานถิงมีฐานะที่สูงส่ง ได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี เซี่ยเหยียนเหยียนเคยช่วยเขาไว้ มันเป็นความจริงที่ว่าเขาติดหนี้บุญคุณเธอ เขาไม่สามารถพูดถึงเรื่องบุญคุณลับหลังเซี่ยเหยียนเหยียนได้ นี่เป็นคุณธรรมขั้นพื้นฐานของลูกผู้ชาย

เซี่ยซีหว่านไม่ได้ไล่ต้อนถามอะไรอีก ในความเป็นจริงเธอก็เสียใจที่ต้องถามคำถามนี้ออกมาเพราะไม่ว่าเขาจะตอบว่าอะไร เธอก็คงจะไม่มีความสุขอยู่ดี