พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 76

แน่นอนว่าเธอก็ไม่มีเพื่อนผู้ชายเช่นกัน

นี่มันไม่ใช่แล้ว เธอเพิ่งมาถึงที่สถาบันวิจัยซูมี่ โทรศัพท์ “สายตรวจสอบ” ของเขาก็โทรเข้ามา

เซี่ยซีหว่านบีบโทรศัพท์แน่น เธอแกล้งพูดอย่างจงใจว่า “ใช่แล้วค่ะ ที่ซูมี่มีผู้ชายหล่อเหลามากมายเลย วันนี้ฉันก็ได้ทำความรู้จักมาหลายคนเลยค่ะ…”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นปลายสายก็เงียบลงราวกับหยุดหายใจ เพียงไม่นานนัก เขาก็ส่งเสียงหัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบาและพูดว่า “เฮอะ พูดต่อสิ”

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าเขาโกรธแล้ว และเธอก็ไม่กล้าที่จะกระตุกหนวดเสือ เธอจึงหัวเราะและพูดต่อว่า “ฉันล้อคุณเล่นค่ะคุณชายลู่ อันที่จริงแล้วฉันมองไปรอบ ๆ ก็ไม่มีใครหล่อเท่าคุณสักคนเลยค่ะ!”

เสียงถอนหายใจเบา ๆ ของลู่หานถิงดังขึ้น จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มว่า “เด็กขี้โกหก พูดออกมาได้ไม่อายปาก ผมจะจัดการกับคุณเดี๋ยวนี้!”

“คุณชายลู่คะ ฉันอยากจะบอกคุณว่า คุณหล่อที่สุดในสายตาฉันแล้ว เมื่อมีคุณ ผู้ชายหล่อเหลาขนาดไหนฉันก็ไม่สนใจฉ,็ซค่ะ ดังนั้นคุณชายลู่จะต้องทำตัวดี ๆ นะคะ อย่าน้อยใจไปเลยค่ะ” เซี่ยซีหว่านแสดงความซื่อสัตย์ต่อเขาออกมาอย่างไม่เขินอาย

ลู่หานถิงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างน่ารักเสียจริง เธอไม่อยากให้เขาเข้าไปยุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอฉลาดที่จะพูด สาวสวยปากหวานเช่นนี้ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธลงได้เลย

“หว่านหว่าน” เขากระซิบเรียกเธอ

เซี่ยซีหว่านไม่ค่อยได้ยินเขาเรียกชื่อเธอว่า “หว่านหว่าน” เขามักจะเรียกเธอว่า “คุณนายลู่” เขาจะกระซิบเรียกเธอว่า “หว่านหว่าน” เฉพาะเวลาที่เขาหลงใหลในตัวเธอ เช่นในเวลาจูบ

“เรียกฉันทำไมคะ?” เซี่ยซีหว่านตอบ

“หว่านหว่าน ผมไม่ชอบพวกเด็กผู้ชายที่เรียนแพทย์ อย่าไปเดินใกล้พวกเขามากเกินไปนะ”

“อ้อ คุณชายลู่ไม่ชอบพวกเด็กผู้ชายที่เรียนแพทย์ แต่ชอบพวกเด็กผู้หญิงที่เรียนแพทย์ นี่มันก็เป็นเรื่องปกติค่ะ” เซี่ยซีหว่านพูดตอบด้วยรอยยิ้ม

“หว่านหว่าน ผมพูดจริง ๆ นะ น้องชายของผมก็เป็นนักศึกษาแพทย์ เขาเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์มาตั้งแต่เด็ก และเขาก็ค่อนข้างโดดเด่นเป็นพิเศษ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยซีหว่านได้ยินเขาพูดถึงคนในครอบครัวของเขา เยี่ยหลิงบอกกับเธอว่า ลู่หานถิงเพิ่งย้ายมาที่เมืองไห่เฉิงเมื่อ 6 หรือ 7 ปีก่อน เขาเป็นคนที่ค่อนข้างลึกลับ เขาอาศัยอยู่ที่สวนโหย่วหลานกับหญิงชรามาโดยตลอด เธอยังคิดว่าหญิงชราเป็นญาติคนเดียวของเขาเสียอีก

“คุณชายลู่ คุณมีน้องชายด้วยเหรอคะ?”

“น้องชายต่างมารดาน่ะ แม่ของผมเสียชีวิตตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็ก และตอนนี้คุณหญิงลู่เป็นแม่เลี้ยงของผม พวกเขาคือครอบครัว”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าร่างผอมเพรียวของเธอกำลังสั่นเทา เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าประสบการณ์ชีวิตของลู่หานถิงจะคล้ายคลึงกับเธอมาก

ดังนั้นพ่อ แม่เลี้ยง และน้องชายของเขาที่เป็นอัจฉริยะทางการแพทย์นั้นอาศัยอยู่ด้วยกัน ส่วนเขาอาศัยอยู่กับคุณย่าของเขาสองคนในเมืองไห่เฉิงอย่างนั้นเหรอ?

ลู่หานถิงเป็นผู้ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่ และค่อนข้างเก็บตัวมาโดยตลอด เขาไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้สักครั้ง ตอนนี้เขาพูดได้เพียงไม่กี่คำ โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย พวกเขาคือครอบครัว...นั้นทำให้เซี่ยซีหว่านรู้สึกปวดร้าวภายในหัวใจแทนเขา

“คุณชายลู่...”

“ตอนนี้ผมยังไม่อยากฟังคุณพูดแล้ว ตั้งใจทำงานนะ ผมจะวางสายแล้ว” ลู่หานถิงพูดและกดวางสายไปในทันที

เซี่ยซีหว่านได้ยินเสียงดังตู๊ดถึงสองครั้ง เธออยากจะเตะเขาสักครั้ง คนคนนี้เป็นคนอย่างไรกันแน่ เขาเป็นคนที่โทรหาเธอ และเขาก็เป็นคนวางสายใส่เธอเช่นกัน

เซี่ยซีหว่านวางโทรศัพท์ในมือของเธอลงด้วยความโกรธ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา ผู้ชายขี้เซาคนนั้นก็กลับมา!

เมื่อสักครู่นี้เขาหายไป แต่แล้วจู่ ๆ ตอนนี้เขาก็กลับมาอย่างเงียบ ๆ ทำให้เซี่ยซีหว่านรู้สึกตกใจอีกครั้ง เขาเดินโดยไม่มีเสียงเลยสักนิดอย่างนั้นเหรอ?

ขณะเดียวกันนั้นเซี่ยซีหว่านก็พบว่าในมือของเขาเต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย หนึ่งในนั้นคือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ฝาของถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถูกฉีกออก และเทน้ำร้อนลงไปแล้วมันก็กำลังเดือดอยู่

ท้องของเซี่ยซีหว่านร้องคร่ำครวญอย่างหิวโหย