พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 75

จ้าวลี่หยิงต้องการผลลัพธ์อย่างนี้ เขาจึงเร่งเร้าอย่างใจร้อน “อันนี้ฉันไม่สน เซี่ยซีหว่านรีบไปทำความสะอาดเดี๋ยวนี้”

เซี่ยซีหว่านดึงซวงซวงไว้ “ตกลง ฉันจะไปทำความสะอาด”

ขณะที่มองเซี่ยซีหว่านหยิบอุปกรณ์ ซวงซวงก็ยังคงพูดสู้ด้วยเหตุผล “หัวหน้าจ้าว ฉันว่าอันที่จริงแล้วนี่ไม่ใช่ความหมายของผู้อำนวยการโจว แต่เป็นความหมายของคุณมากกว่า คุณจงใจทำให้เป็นเรื่องยากสำหรับซีหว่าน!”

จ้าวลี่หยิงมองดูรูปร่างอ้วนท้วมของซวงซวงอย่างรังเกียจ “ซวงซวง ทำไมคุณถึงคบกับเซี่ยซีหว่านเป็นเพื่อนที่เข้ากันได้ดีจริง ๆ เรื่องของคุณผมไม่สนใจ แต่ต่อไปอย่าเรียกผมต่อหน้าคนอื่น ดูตัวเองบ้างอ้วนขนาดนี้ ผมจะชอบคุณได้ยังไง คุณทำให้ผมเสียหน้าต่อหน้าทุกคน ทำให้ผมอับอายขายหน้ามาก!”

ดวงตาทั้งสองข้างของซวงซวงเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างรวดเร็ว “จ้าวลี่หยิง ที่แท้คุณคิดอย่างนี้เองเหรอ ในเมื่อฉันทำให้คุณอับอาย งั้นเราก็ยกเลิกสัญญาการแต่งงานกันเถอะ!”

“นี่คือสิ่งที่คุณพูดเองนะ อย่ามาเสียใจภายหลังแล้วกัน!” จ้าวลี่หยิงรีบพูดเน้นประโยคที่เธอพูดอีกครั้งอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเธอจะกลับมารู้สึกเสียใจภายหลัง

“ใช่ ฉันพูดเอง ฉันจะไม่เสียใจแน่!” ขณะที่ซวงซวงพูดอยู่นั้น เธอก็วิ่งได้ไปหยิบอุปกรณ์ “ซีหว่าน ฉันจะช่วยคุณเอง เรามาทำความสะอาดด้วยกันเถอะ!”

...

ซวงซวงชอบจ้าวลี่หยิง จ้าวลี่หยิงช่างหล่อเหลาและมีภูมิฐานทางครอบครัวที่ดี แถมยังเป็นนักศึกษาแพทย์ที่มีคุณภาพสูงซึ่งมีคุณสมบัติดีเพียบพร้อมในทุกด้าน ตอนนี้ทั้งสองคนได้ล้มเลิกสัญญาแต่งงานกัน และซวงซวงก็กำลังร้องไห้อย่างเสียงดัง

เซี่ยซีหว่านพูดปลอบโยน “ซวงซวง อย่าเสียใจให้กับจ้าวลี่หยิงไปเลย เขาไม่เหมาะสมกับคุณ ต่อจากนี้ไปคุณจะต้องพบคนที่ดีกว่าเขา”

เซี่ยซีหว่านไม่ได้บอกซวงซวงว่าจ้าวลี่หยิงชอบเซี่ยเหยียนเหยียน เขาไม่มีคุณค่า ทัศนคติความคิดไม่ดี ซึ่งไม่เหมาะสมกับซวงซวงที่มีความบริสุทธิ์อ่อนหวานแม้แต่นิดเดียว

ซวงซวงอดทนกับความเศร้าโศกและเช็ดน้ำตาตัวเองจนแห้ง “ได้ ๆ ซีหว่าน ฉันไม่ร้องไห้แล้ว มันไม่คุ้มค่าที่จะเสียใจให้กับคนอย่างเขา!”

ทั้งสองคนเริ่มทำความสะอาดด้วยกันตั้งแต่ตอนเที่ยงและทำความสะอาดจนถึงเย็น ซึ่งทำได้เพียงอาคารเดียว ซวงซวงก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะโศกเศร้าเสียใจ เพราะทั้วสองคนรู้สึกเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว

ช่วงเวลาเย็นสถาบันวิจัยจะปิดแล้ว ซวงซวงก็เก็บของกลับบ้าน “ซีหว่าน เราไปกันเถอะ”

เซี่ยซีหว่านส่ายหัว “ซวงซวง ฉันจะกลับไปที่ห้องยาเพื่อดูวัสดุยา คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ”

ซวงซวงอยากอยู่ต่อ แต่คิดว่าตัวเองไม่สนใจเรื่องการแพทย์สักนิดเลย ถึงอยู่ต่อก็ไม่มีค่าอะไร เธอจึงลากขาที่อ่อนล้าทั้งสองข้างของเธอออกมาแล้วโบกมือ “ซีหว่าน งั้นฉันกลับบ้านแล้วนะ”

“ตกลง ลาก่อน ๆ”

หลังจากอำลาซวงซวงแล้ว เซี่ยซีหว่านก็กลับไปที่ห้องยา ไฟในห้องยาปิดแล้ว ภายในห้องมืดสนิทจนยื่นมือออกไปไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือทั้งห้านิ้ว

เซี่ยซีหว่านเพิ่งมาถึงที่นี่ วันนี้เธอยังไม่มีเวลาดูว่าสวิตช์ไฟอยู่ตรงไหน เธอจึงคลำไปข้างหน้าตลอดทาง

ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง “ปั๊ก” เธอชนกับผนังเข้าแล้ว

โอ้ย

เจ็บหน้าผาก

เซี่ยซีหว่านกุมหน้าผากและเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นเธอก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาในความมืดมิด

กรี๊ด!

เซี่ยซีหว่านกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ “ผี ผีมาแล้ว!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดัง “แป๊ก” ขึ้นมาพร้อมกับแสงไฟที่เปิดจนสว่างแล้ว แสงไฟสีเหลืองสลัว ๆ สาดส่องลงมาภายในห้อง

เซี่ยซีหว่านเห็นผีตรงหน้าเธออย่างชัดเจน ไม่สิ ไม่ใช่ผี แต่เป็นชายหนุ่มที่ไม่ทำอะไรเลยในห้องยาและทำเพียงแค่นอนคว่ำอยู่บนโต๊ะคนนั้น

เซี่ยซีหว่านมองไปที่เขา ชายหนุ่มคนนั้นยังดูเด็กมาก เขาน่าจะอายุประมาณยี่สิบสองยี่สิบสามปี เกิดมาได้หล่อเหลาและมีกลิ่นกายที่สะอาด เขาดูเหมือนเจ้าชายอวี้ผู้สง่างามที่ออกมาจากการ์ตูน

“คุณ...เวลาเดินทำไมไม่ส่งเสียงบ้าง ฉันตกใจกลัวแทบตาย”

ชายหนุ่มคนนั้นมีดวงตาสีดำขลับที่เยือกเย็นอย่างยิ่ง เขาไม่พูดอะไรและชำเลืองมองเธอเล็กน้อย จากนั้นก็กลับไปนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเองและนอนต่อ

เขานอนมาทั้งวันแล้วยังนอนหลับได้อีกเหรอ?