พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 89

ทันทีที่เธอเข้ามาในบ้านตระกูลกู้ เธอจะได้ยินเสียงการทะเลาะวิวาทที่ไม่จบสิ้นระหว่างคุณลุงกู้กับคุณป้ากู้อยู่ตลอด คุณป้ากู้มักจะด่าว่าแม่ของเธออยู่เสมอว่าแม่ของเธอเป็นนางจิ้งจอกดาวยั่ว เป็นนางแพศยาหน้าไม่อายสวมเขาให้พ่อกับคุณลุงกู้และคนอื่น ๆ อีกมากมาย...

หลังจากนั้นคุณป้ากู้ก็เริ่มด่าทอเธอว่าเธอเป็นนางเด็กตัวดี นางเด็กแพศยา เป็นสินค้าชิ้นหนึ่งเหมือนกันกับแม่ของเธอ...

เธอเคยเห็นคุณลุงกู้ตบคุณป้ากู้ด้วยฝ่ามือที่ตบเข้าไปที่หน้าของคุณป้ากู้อย่างแรงจนทำให้คุณป้ากู้ล้มลงมาจากรถเข็นและร่วงลงไปกองกับพื้น เธอมองคุณป้ากู้ที่หยิ่งผยอง คุณป้ากู้ทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ราวกับคนบ้า น่าสมเพช และก็...น่าสงสาร...

เยี่ยหลิงค่อย ๆ เติบโตขึ้นและเริ่มเข้าใจคําพูดของคุณป้ากู้ว่าแม่ของเธอนอกใจคุณลุงกู้ และการนอกใจในครั้งนั้นได้พรากชีวิตคนสองคนไป ทําให้ขาทั้งสองของคุณป้ากู้พิการ และพี่ชายแท้ ๆ ของเธอก็หายตัวไป เธอกลายเป็นเด็กกําพร้า ทุกคนต่างจมอยู่กับความเจ็บปวด

ไม่แปลกใจเลยที่หลังจากเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ในครั้งนั้น ญาติพี่น้องและเพื่อน ๆ ของพ่อต่างมองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปและไม่ได้ให้ความช่วยเหลือใด ๆ อีกเลย

บางทีแม่อาจจะนอกใจพ่อจริง ๆ

แต่เยี่ยหลิงไม่ปักใจเชื่อ เพราะแม่ในความทรงจําของเธอนั้นงดงาม ฉลาด และอ่อนโยนมาก ไม่ว่าพ่อจะกลับบ้านดึกแค่ไหน แม่ก็จะเปิดไฟรอพ่อเสมอ

พ่อสอนวิชาและการทำงานต่าง ๆ ให้กับพี่ชายด้วยมือของเขาเอง พี่ชายของเธอเป็นเด็กชายที่เก่งกาจ หล่อเหลา และจิตใจดีที่สุดในย่าน เขาควบคุมดูแลอาณาเขตทางขวาของเมืองไห่เฉิงตั้งแต่อายุยังน้อย ยิ่งใหญ่รุ่งโรจน์ก็ยิ่งไม่มีใครเทียบได้

ในทุก ๆ วัน แม่จะแต่งตัวให้เธอเหมือนกับเจ้าหญิงตัวน้อย และบอกว่าหลิงหลิงของแม่เป็นลูกสาวที่สวยและเชื่อฟังมากที่สุด

เยี่ยหลิงจําได้ เธอจำได้ดีว่าทุกคนในครอบครัวของเธอใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข

แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

อะไรกันแน่ที่เป็นเรื่องโกหก?

ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอีกครั้ง กู้เยี่ยจิ่นยังคงโทรหาเธอไม่หยุด

เยี่ยหลิงรู้สึกว่าระบบกันน้ำของโทรศัพท์เครื่องนี้ทนทานมาก สามารถต้านทานฝนที่ตกกระหน่ำของวันนี้ได้อย่างเหลือเชื่อ

นิ้วขาวเรียวกดปุ่มรับสาย เธอแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหู

ไม่นานเสียงทุ้มละมุนอันไพเราะของกู้เยี่ยจิ่นก็ดังขึ้น “หลิงหลิง ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ข้างนอกฝนตกแล้วนะ”

เยี่ยหลิงเอื้อมมือไปลูบใบหน้าเล็ก ๆ ของตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำ ไม่รู้ว่าเป็นสายฝนหรือน้ำตาของตัวเองกันแน่

เยี่ยหลิงยกมุมปากขึ้นยิ้มพร้อมพูดว่า “ฉันกลับมาที่จุ้ยหยูฮวนแล้ว ”

“พี่เป็นห่วง พี่จะไปหาเธอเดี๋ยวนี้”

เยี่ยหลิงรีบพูดขึ้นทันทีว่า “ไม่ต้องมา กู้เยี่ยจิ่น อย่ามาเลย ขอร้องล่ะ”

กู้เยี่ยจิ่นที่ปลายสายด้านนั้นเงียบกริบ

จากนั้นเยี่ยหลิงก็วางสายทันที

เมื่อครู่นี้เธอได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับคุณนายกู้ในห้องรับแขกชั้นล่างทั้งหมดแล้ว กู้เยี่ยจิ่นเป็นผู้ชายที่โหดเหี้ยมอํามหิตและไม่มีความละอายใจที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา ในวัยที่เธอไม่รู้อะไรเลย เขาล่อลวงให้เธอตกหลุมรักเขาทีละนิด ๆ

เขาเป็นนักล่าที่เก่งที่สุดในโลก และเธอก็คือเหยื่อของเขา

งานฉลองที่เธอกำลังจะอายุ 18 ปีในวันนั้น เธอไม่รู้ว่าเธอดื่มอะไรผิดไป เธอเข้าไปในห้องของเขาและสัมผัสไปบนเตียงของเขา

สุภาพบุรุษจอมปลอมคนนี้ หากตอนนั้นเขาไม่เต็มใจแม้แต่เพียงนิดเดียว เธอจะสามารถใช้กำลังบังคับเขาได้เหรอ?

คืนนั้นเขาเรียกเธอว่า “เซี่ยเหยียนเหยียน”

เมื่อประตูถูกเปิดออก และเมื่อทุกคนเข้ามา เขาก็ตบเธออีกครั้ง