พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 88

คุณนายกู้ไม่ชอบเยี่ยหลิงเป็นที่สุด พอเข้ามาก็ด่าเยี่ยหลิงว่านางเด็กแพศยาตัวดีใส่เลยทันที!

กู้เยี่ยจิ่นเม้มปากบางเล็กน้อย จากนั้นก็มองบอดี้การ์ดชุดดําคนนั้นอย่างเงียบ ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย บอดี้การ์ดชุดดําเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม “คุณนาย คุณชาย ผมขอตัวก่อนครับ”

บอดี้การ์ดชุดดําเดินออกไปแล้ว

มือข้างหนึ่งของกู้เยี่ยจิ่นล้วงเขาไปในกระเป๋ากางเกง ใบหน้าหล่อเหลาทั้งห้าส่วนฉายแววความไม่สบอารมณ์ที่เคลือบแฝงไปด้วยความเยือกเย็นออกมา

“แม่ครับ ช่วยรักษาเกียรติของคุณนายตระกูลกู้ของแม่หน่อย อย่าเอ่ยปากด่าทอใคร แม่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบที่แม่เป็นแบบนี้”

คุณนายกู้สวมเสื้อผ้าที่ราคาแพงลิบลับ อีกทั้งยังดูแลตัวเองดีจนดูอ่อนเยาว์มาก ๆ ผมของเธอถูกม้วนอย่างพิถีพิถัน เห็นได้ชัดว่าเธอเองก็เป็นคนสวยคนหนึ่งเมื่อตอนยังสาว

ทว่าคิ้วและตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและขื่นขมซ่อนอยู่จาง ๆ แค่มองก็ดูเหมือนผู้หญิงประเภทที่ไม่ได้รับความรักและการเอาใจใส่จากสามีมานานหลายปี

เมื่อเห็นว่าลูกชายของตัวเองปกป้องและคอยให้ท้ายเยี่ยหลิง คุณนายกู้ก็บีบที่พักแขนของรถเข็นจนแน่น

“เยี่ยจิ่น คำไหนที่แม่พูดผิดไปอย่างนั้นเหรอ ซุนยี๋แม่ของเยี่ยหลิงคือคนรักคนแรกของพ่อลูก แม้ว่าหล่อนจะแต่งงานกับครอบครัวเศรษฐีตระกูลเยี่ยในตอนนั้น แต่เธอก็ยังแอบติดต่อกับพ่อของลูกอยู่ สองคนนั้นนอกใจคู่แต่งงานของตัวเอง”

“วันนั้นตอนที่ซุนอี๋และพ่อของลูกเปิดห้องที่โรงแรม แม่กับเยี่ยชิงถีจับได้คาหนังคาเขา หลังจากนั้นตอนที่เยี่ยชิงถีขับรถพาซุนอี๋กลับบ้าน ทั้งสองคนก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์และเสียชีวิตทั้งคู่ ส่วนระหว่างทางกลับบ้านแม่เองก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เหมือนกัน แม่เสียขาทั้งสองข้างไปและกลายเป็นคนพิการ แม่นั่งรถเข็นนี้มา 15 ปีแล้ว!”

“พ่อของลูกรักนางแพศยาซุนอี๋คนนั้นจนโงหัวไม่ขึ้น ตอนนั้นเขาพาเยี่ยหลิงนางเด็กแพศยาตัวดีนั่นกลับมาที่บ้านโดยไม่สนใจการคัดค้านของแม่เลย หลายปีมานี้พ่อของลูกคอยดุด่าและเข้มงวดกับลูกมาก แต่ลูกกลับดูแลเยี่ยหลิงนางเด็กตัวดีนั่นเป็นอย่างดี ถ้าไม่ได้ตรวจ DNA ความเป็นพ่อแล้วล่ะก็ แม่คงสงสัยว่าเยี่ยหลิงเป็นสายเลือดของพ่อลูก!”

“เยี่ยจิ่น อย่าบอกแม่นะว่าลูกมองความคิดที่หน้ามืดตามัวของพ่อลูกไม่ออก ตอนนี้เยี่ยหลิงก็โตแล้ว ความสวยของเธอเหนือกว่าซุนอี๋แม่ของเธอเสียอีก พ่อของลูกจับตามองเยี่ยหลิงนางแพศยานั่นมานานแล้ว…”

“พอได้แล้ว!” ตอนนั้นเองกู้เยี่ยจิ่นก็ขึ้นเสียงพูดตัดบทคุณนายกู้ขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมน มันดูหม่นหมองและเต็มไปด้วยความเย็นชา “แม่ครับ ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ผมจะให้คนไปส่งแม่ที่บ้าน”

“เยี่ยจิ่น ลูกเป็นอะไรไป ตอนนั้นซุนอี๋และพ่อของลูกเป็นชู้กัน พวกเขาทําลายครอบครัวทั้งสองตระกูล เยี่ยหลิงก็คือลูกสาวศัตรูของลูก เวลาลูกมองเธอลูกไม่รู้สึกรังเกียจเหรอ?”

“หรือว่าเยี่ยหลิงจะกรอกยาเสน่ห์อะไรให้ลูกกิน ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่แค่พ่อของลูกที่จ้องเธออยู่ แต่ลูกเองก็หลงรักเธอแล้ว นี่พ่อกับลูกยังคิดจะแย่งผู้หญิงคนเดียวกันอยู่อีกเหรอ?”

กู้เยี่ยจิ่นขบเม้มริมฝีปากบางจนเป็นเส้นโค้งที่ขาวซีดและเต็มไปด้วยความเย็นชา “แม่ครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้รักเธอ คนที่ผมรักคือคนอื่น”

คุณนายกู้มีเงื่อนไขที่เข้มงวดสำหรับลูกสะใภ้ในอนาคตของเธอมาก ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเป็นคนที่มีฐานะทัดเทียม ชาติตระกูลดี จะต้องถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวร่ำรวยที่มีการศึกษาสูง และผู้หญิงคนนี้จะต้องไม่ใช่เยี่ยหลิงหรือใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเยี่ยหลิงในทางใดทางหนึ่ง

เยี่ยหลิงเปรียบเสมือนหนามที่ปักอยู่ภายในใจของคุณนายกู้ แค่สัมผัสก็รู้สึกเจ็บปวดเสียดเข้าไปถึงในกระดูก

“ในเมื่อลูกไม่ได้ชอบเธอ แล้วทำไมลูกถึงได้คอยตามใจเธอมานานหลายปีขนาดนี้ ทั่วบ้านทั่วเมืองต่างก็รู้ว่าลูกคอยประคบประหงมเธอแบบผิดปกติ!'

กู้เยี่ยจิ่นมองคุณนายกู้ แล้วค่อย ๆ ปิดเปลือกตาอันหล่อเหลาลง จากนั้นก็เอ่ยเสียงต่ำว่า “วิธีที่ดีที่สุดที่จะทําลายคน ๆ หนึ่งไม่ใช่ว่ายกเธอสูงขึ้นฟ้าแล้วค่อยปล่อยให้เธอตกลงมาบนพื้นหรอกเหรอครับ หลายปีมานี้ผมค่อย ๆ ทําให้เธอตกหลุมรักผม ตอนนั้นเธอได้มอบความเชื่อใจทั้งหมดของเธออย่างเต็มไปด้วยความสุขให้ผมแล้วในวันงานฉลองที่เธอกำลังจะอายุครบ 18 ปี วันนั้น ผมจะทำให้เธอรู้ว่าจริง ๆ แล้ว เธอไม่ได้มีค่าอะไรเลย คนที่ผมรักคือคนอื่น แม่ครับ ผมทําแบบนี้ แม่ยังไม่พอใจอีกเหรอครับ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น แน่นอนว่าคุณนายกู้พอใจเป็นอย่างมาก เธอเองก็มีความสุขมากที่เห็นเยี่ยหลิงย้ายออกจากตระกูลกู้ไปเมื่อสองปีก่อน และออกจากเมืองไห่เฉิงไปตัวคนเดียว

ตอนนี้เธอก็ไปได้เป็นเวลาสองปีเต็มแล้ว

แต่สิ่งที่คุณนายกู้ไม่พอใจก็คือ อย่างไรก็ตามเยี่ยหลิงก็มีความสัมพันธ์กับลูกชายตัวเองไปแล้ว จึงทําให้เธอรู้สึกรังเกียจ