พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 94

เซี่ยซีหว่านไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

ลู่หานถิงลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว อาการงัวเงียเมื่อครู่หายไปในทันที ความทรงจำเมื่อคืนค่อย ๆ พรั่งพรูออกมาที่ละน้อย

เมื่อคืนนี้อาการของเขากำเริบ จากนั้นเขาก็โยนเธอลงบนเตียง

เลือดอันหอมหวานของเธอ และกลิ่นหอมราวกับดอกป๊อปปี้บนเรือนร่างของหญิงสาว…

จู่ ๆ ลู่หานถิงก็ลุกขึ้นนั่ง เขาลุกออกจากเตียง จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ ห้องขนาดใหญ่ ห้องแต่งตัว และห้องน้ำ… ต่างก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย

“หว่านหว่าน...”

เธอไปออกไปแล้วอย่างนั้นเหรอ？

เธอน่าจะออกไปแล้ว

เขาจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเขาทำให้เธอมีบาดแผลมากเท่าไหร่ ตัวตนที่มืดมน โหดร้าย และกระหายเลือดทำให้เขารู้สึกรังเกียจ และหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แล้วเธอล่ะ จะกลัวมากขนาดไหน？

เมื่อคืนเธอคงได้รับบาดเจ็บหนัก เธอคงจะกลัวมากแน่ ๆ ดังนั้นเธอเลยจากไป

ในอนาคตเธอยังจะกลับมาไหม？

ลู่หานถิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และพบกับหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับสายของเซี่ยซีหว่าน เขาต้องการโทรกลับ แต่สุดท้ายแล้วเขาไม่สามารถกดปุ่มโทรออกได้

...

หลังจากลู่หานถิงอาบน้ำเสร็จ เขาก็ลงไปชั้นล่าง คุณท่านลู่ทักทายเขาว่า “หานถิง วันนี้แกตื่นสายมาก แล้วทำไมหว่านหว่านถึงรีบออกไปนักล่ะ เห็นแม่บ้านอู๋บอกว่าหว่านหว่านออกไปตั้งแต่ตอนตี 5 แล้ว พวกแกทะเลาะกันเหรอ?”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางและพูดว่า “พวกเราไม่ได้ทะเลาะกันครับ คุณย่า”

“ดีแล้วล่ะ ผู้หญิงคนนั้นต้องรักษาเอาไว้ให้ดี อีกอย่างหว่านหว่านทั้งน่ารัก อ่อนโยน และมีจิตใจดี อีกเดี๋ยวแกก็โทรหาเธอหน่อย พาเธอออกไปทานมื้อค่ำใต้แสงเทียนบ้าง”

เธอช่างน่ารัก และอ่อนโยนจริง ๆ …

ดังนั้นต้องรักษาเธอไว้ให้ดี

คิ้วที่หล่อเหลาของลู่หานถิงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และความเสน่หา เขาพูดว่า “คุณย่าครับ ผมจะไม่โทรหาหว่านหว่านอีกแล้ว”

คุณท่านลู่หยุดชะงัก เธอพูดว่า “ทำไมล่ะ?”

“ก่อนที่จะเจอหว่านหว่าน ผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าตัวเองเป็นคนปกติ จนกระทั่งหลังจากที่ผมได้เจอกับหว่านหว่าน ก็ไม่มีช่วงเวลาไหนเลย ที่ผมจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนปกติ ดังนั้นผมควรจะปล่อยมือเธอ ตอนที่ผมยังปล่อยได้ ปล่อยเธอไปเสีย ไม่อย่างนั้น...”

ไม่อย่างนั้น เขากลัวว่าในอนาคต เขาจะไม่สามารถควบคุมความปรารถนาที่มีต่อเธอได้ และเขาก็จะทำทุกทางเพื่อกักขังเธอไว้ให้อยู่เคียงข้างเขา

เขาเสียใจจริง ๆ ที่ปล่อยให้เธอเห็นตัวเองในสภาพแบบเมื่อคืน

เขาปล่อยตัวเองไปไม่ได้อีกแล้ว

แม้ว่าจะต้องสูญเสียเธอไปตอนนี้ และอาการของเขาจะ…

“คุณย่าครับ มีคุณย่าอยู่ข้าง ๆ ผมก็พอใจแล้วครับ ผมไปบริษัทก่อนนะครับ” ลู่หานถิงกอดคุณย่า จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

คุณท่านลู่มองดูหลานชายเดินจากไป ท่านถอนหายใจเฮือกใหญ่ ท่านอายุเยอะแล้ว จะอยู่กับเขาได้อีกกี่ปีกัน?

แม้ว่าท่านจะอยู่กับเขา ก็ไม่ได้ทำให้เขามีอาการที่ดีขึ้น นั่นเป็นเพราะท่านดูแลเขาไม่ดีพอ หานถิงของท่านไม่ได้รับความรักตั้งแต่ตอนที่เขายังเป็นเด็ก และเขาก็เหงามาก

เขาต้องการผู้หญิงที่เขารัก และรักเขาเช่นกัน