พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 95

ด้านนอกของสถาบันวิจัยซูมี่ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมหยุดจอดอย่างช้า ๆ ลู่หานถิงมองไปทางห้องยาผ่านทางหน้าต่างกระจกใส เขารู้ว่าเธออยู่ที่นั่น

ตราบใดที่เขาเข้าไปตอนนี้ เขาก็จะได้พบกับเธอ

ในมือของเขามียาขี้ผึ้งที่ซื้อมาให้เธอ เขาอยากจะมอบมันให้กับเธอมาก

อย่างไรก็ตาม เขาจะไม่เข้าไป เขาแค่อยากจะแวะมาดู และอยากจะอยู่ใกล้เธออีกสักนิดก็เท่านั้นเอง

ลู่หานถิงเอนหลังอันแข็งทื่อของเขาลงบนเบาะฝั่งคนขับ นี่คือระยะห่างที่ปลอดภัยระหว่างเขากับเธอ ตราบใดที่เธอไม่เข้าใกล้เขา เขาก็จะไม่สามารถทำร้ายเธอได้

เขาไม่อยากจากเธอไปเลย

เด็กสาวที่อ่อนโยนและเฉลียวฉลาดคนนี้ เขาชอบเธอมาก และตอนนี้เธอก็เป็นยาเพียงตัวเดียวของเขา

ลู่หานถิงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอีกครั้ง และพบกับบัญชี WeChat ของเธอ การแชทครั้งสุดท้ายระหว่างคนทั้งสองสิ้นสุดลงตอนที่เธอไปซานย่า เธอส่งรูปตอนที่เธอใส่ชุดว่ายน้ำให้เขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เขาได้บันทึกรูปภาพนี้ลงในโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว

ความทรงจำเมื่อคืนค่อย ๆ พรั่งพรูออกมาทีละน้อย เขาจำท่าทางของเธอในขณะนั้นได้ หน้าเล็ก ๆ ที่ซีดขาวของเธอกลายเป็นสีแดง และเธอยังเตะเขาอีกด้วย…

ลู่หานถิงยกมือขึ้นเพื่อปิดตาของเขา ปกปิดหางตาที่เป็นสีแดงของเขา

ขณะเดียวกันเสียงเรียกเข้าอันไพเราะของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น มีคนโทรมา เป็นเหยียนอี้เลขาส่วนตัวของเขาที่โทรเข้ามา

ลู่หานถิงกดรับสาย เหยียนอี้รีบพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเคารพอย่างรวดเร็วว่า “ประธานคะตามแผนการเดินทาง วันนี้คุณต้องบินไปยุโรปเพื่อทำธุรกิจค่ะ เครื่องบินพิเศษพร้อมแล้ว คุณต้องการยกเลิกมันไหมคะ?”

“ไม่ต้อง อีกเดี๋ยวฉันจะไปที่นั่น”

...

สามวันผ่านไปในชั่วพริบตา สำหรับสามวันที่ผ่านมานี้เซี่ยซีหว่านทำงานอยู่ในสถาบันวิจัยซูมี่ตลอดเวลา นอกเหนือจากการทำงานแล้ว เธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในหอเก็บหนังสือ เพื่อศึกษาหนังสือทางการแพทย์

ในตอนบ่าย ในที่สุดเซี่ยซีหว่านก็พบส่วนผสมของยาที่เธอต้องการ นั่นคือดอกลำโพง

ลือกันว่าดอกลำโพงจะบานในสองโลกเท่านั้น นั่นคือโลกแห่งความเป็นและโลกแห่งความตาย มันค่อนข้างมีค่าและหายาก ไม่มีใครเคยเห็นดอกลำโพงในตำนานนี้ด้วยซ้ำ เซี่ยซีหว่านไม่รู้ว่าจะหามันมาได้อย่างไร

“ซวงซวง ฉันพบส่วนผสมของยาที่ฉันต้องการแล้ว มันคือดอกลำโพง เธอเคยได้ยินมาบ้างไหมว่าจะพบดอกไม้ชนิดนี้ได้ที่ไหน?” เซี่ยซีหว่านเจอซวงซวง เธอส่งหนังสือทางการแพทย์ที่มีรูปดอกลำโพงให้ซวงซวงอ่าน

ซวงซวงมองดูมัน เธอพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “หว่านหว่าน ทำไมเธอถึงต้องการดอกลำโพงล่ะ ดอกลำโพงมันมีพิษ ทำให้มีอาการประสาทหลอน อีกอย่างคือพิษของมันถึงตายเชียวนะ”

“ซวงซวง ฉันต้องการดอกไม้ชนิดนี้จริง ๆ เธอไม่ต้องกังวลไปนะ ความสามารถในการควบคุมยาของฉันสูงมากตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันอยากเอาพิษของดอกลำโพงมาลองปรุงยาดู”

ซวงซวงมองไปที่เซี่ยซีหว่านด้วยความตกใจ และพูดว่า “หว่านหว่าน เธอบ้าไปแล้วเหรอ เธอจะรักษาใคร พิษของดอกลำโพงนั้นค่อนข้างแรง ต่อให้ความสามารถในการควบคุมยาของเธอสูง แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานพิษของมันได้หรอก เธอจะลองพิษของมันได้อย่างไรกัน เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ!”

เซี่ยซีหว่านพูดดึงสติซวงซวงว่า “เอาล่ะซวงซวง ฉันยังอายุไม่ถึง 20 ปี และฉันยังไม่อยากตาย ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้จริง ๆ เธอรีบช่วยฉันคิดหาวิธีหาดอกลำโพงหน่อยได้ไหม?”

ซวงซวงส่ายหัวและพูดว่า “ในสถาบันวิจัยซูมี่แห่งนี้ไม่มีดอกลำโพง ดอกไม้ที่หายากเช่นนั้น ไม่มีทางหาเจอหรอก”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

ซวงซวงพูดอีกครั้ง “ให้เวลาฉันหน่อย ฉันจะช่วยจัดการมันเอง”

“...”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ซวงซวงด้วยความตกตะลึง เธอพูดว่า “ซวงซวง เธอพูดจริงเหรอ เธอจะจัดการมันได้อย่างไร?”

“มันก็แค่ดอกลำโพงไม่ใช่เหรอ เธอรอก่อนสิ”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ซวงซวงอีกครั้ง จริง ๆ แล้วเธอรู้สึกว่าซวงซวงก็เป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่งเช่นกัน

เซี่ยซีหว่านวางหนังสือทางการแพทย์กลับที่เดิม จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา สามวันแล้วที่ลู่หานถิงไม่ได้ติดต่อเธอมา

เขาไม่ว่างเหรอ?

เซี่ยซีหว่านทิ้งร่างผอมเพรียวลงบนพื้นอย่างเงียบ ๆ เธอรู้สึกน้อยใจ และโกรธเล็กน้อย เขาทำแบบนี้หมายความว่าอย่างไร