พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 96

เสียงรอสายอันไพเราะของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ไม่นานนักเขาก็กดรับสาย เซี่ยซีหว่านสงสัยว่าเขาอาจจะกำลังรอสายจากเธออยู่

แต่ทว่าเมื่อเขากดรับสายแล้ว ลู่หานถิงกลับไม่พูดอะไรเลย

เซี่ยซีหว่านหย่อนแขนข้างหนึ่งของเธอไว้ข้างลำตัวและพูดว่า “สวัสดีค่ะคุณชายลู่ ทำไมคุณไม่พูดล่ะคะ?”

เสียงทุ้มของลู่หานถิงค่อย ๆ ส่งผ่านโทรศัพท์มาว่า “ผมคิดว่าคุณจะไม่โทรหาผมแล้ว”

เซี่ยซีหว่านกัดริมฝีปากสีแดงของเธอเบา ๆ เขาค่อนข้างตระหนักถึงสิ่งที่เขาได้ทำลงไปในคืนนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทำให้เธออับอายที่จะพูดออกไป แต่ท้ายที่สุดเธอก็ยอมขยับปากเล็ก ๆ ของเธอ “หึ!”

เธออุทาน

พนักงานที่แผนกต้อนรับกำลังเฝ้าดูเซี่ยซีหว่านอยู่อีกด้านหนึ่ง เธอไม่รู้ว่าเซี่ยซีหว่านกำลังโทรหาใคร อย่างไรก็ตามคงจะไม่ใช่ประธานของตนเองอย่างแน่นอน ขณะเดียวกันเธอได้ยินหญิงสาวก้มศีรษะลงเหมือนโกรธ เธออุทานว่า “หึ”

พนักงานที่แผนกต้อนรับรู้สึกว่าเซี่ยซีหว่านค่อนข้างเป็นคนเรียบร้อย และดูเหมือนว่าเธอจะมีแฟนแล้ว แล้วทำไมเธอถึงมายุ่งวุ่นวายกับประธานของเธออีก?

พนักงานที่แผนกต้อนรับไม่ชอบผู้หญิงที่หลายใจจริง ๆ เมื่อประธานของเธอกลับมา เธอต้องกระชากหน้ากากของผู้หญิงคนนี้ให้เขาเห็นให้ได้

ขณะเดียวกันรถลีมูซีนสุดหรูขับเข้ามาจอดนอกอาคารของบริษัทลู่กรุ๊ปอย่างช้า ๆ เลขาเหยียนอี้ลงมาจากรถ จากนั้นก็เปิดประตูด้านหลังด้วยความเคารพ ร่างสูงใหญ่ที่หล่อเหลาปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงกลับมาแล้ว

“โอ้ พระเจ้า ประธานกลับมาแล้ว!” ดวงตาของพนักงานที่แผนกต้อนรับเป็นประกาย ความชื่นชอบแบบคลั่งไคล้ถูกเปิดเผยอย่างรวดเร็ว

เซี่ยซีหว่านนั่งอยู่ที่ห้องโถง แน่นอนว่าเธอสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวในครั้งนี้ เธอเห็นว่าประตูห้องโถงถูกเปิดออก และบรรดาผู้บริหารระดับสูงของบริษัทซึ่งมีบัตรสีฟ้าห้อยอยู่ที่คอของพวกเขาต่างก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับจะออกไปต้อนรับคนใหญ่คนโต

คนใหญ่คนโตที่นี่จะเป็นใครไปได้อีก เซี่ยซีหว่านหันศีรษะของเธอไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว เธอเห็นลู่หานถิงผ่านทางกระจกหน้าต่าง

ลู่หานถิงเพิ่งลงจากเครื่องบิน เขาสวมใส่ชุดสูทที่เป็นทางการ เสื้อเชิ้ตสีขาวผูกเน็คไท ตามด้วยเสื้อกั๊กสีน้ำเงินเข้ม และเสื้อคลุมสีดำด้านนอก เขาเป็นคนที่สง่างาม และมีเกียรติ อีกทั้งยังมีออร่านักธุรกิจที่โดดเด่น และไม่ธรรมดา

“ประธาน…”

ผู้บริหารระดับสูงต้องการจะพูดออกมา แต่พวกเขาถูกขัดจังหวะโดยเหยียนอี้ เหยียนอี้ยกมือของเธอขึ้นมาพร้อมทั้งขยิบตา นั่นหมายความว่า “มองไม่เห็นเหรอ ว่าประธานกับลังคุยโทรศัพท์อยู่?”

บรรดาผู้บริหารระดับสูงต่างก็นิ่งเงียบในทันที ทุกคนต่างก็สงสัยว่าใครเป็นคนโทรหาประธานของพวกเขา

ลู่หานถิงได้ยินเซี่ยซีหว่านอุทานว่า “หึ” ด้วยความขุ่นเคืองและน้อยใจ เขาจึงหยุดเดิน

เมื่อเขาหยุดเดิน เหล่าบรรดาผู้บริหารระดับสูงที่อยู่ด้านหลังของเขาก็หยุดเดินด้วยเช่นกัน

ลู่หานถิงบีบโทรศัพท์ หรี่ตาที่หล่อเหลาของเขาลง และพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “คุณนายลู่ เรื่องในคืนนั้นผมขอโทษจริง ๆ …”

เซี่ยซีหว่านสามารถเห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้ได้อย่างชัดเจน เธอเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอและพูดว่า “คุณชายลู่ คุณจะขอโทษสิ่งที่คุณทำผิดผ่านทางโทรศัพท์อย่างนั้นเหรอคะ ฉันไม่รู้สึกถึงความจริงใจของคุณในการขอโทษในครั้งนี้เลยสักนิด”

ลู่หานถิงกลืนน้ำลาย สัญชาตญาณบอกกับเขาว่าไม่ควรไปหาเธอ มันผ่านไปแล้วถึงสามวัน และเขาสามารถอดทนต่อไปได้อีก

แต่มือใหญ่ที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกลับกำเป็นกำปั้นแน่น ด้วยน้ำเสียงที่ใสและนุ่มนวลของเธอทำให้เหตุผลทั้งหมดของเขาแตกสลายไปหมดสิ้น เขาพูดว่า “ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้ ตกลงไหม?”

เขาถามเธออย่างระมัดระวัง ภายในใจของเซี่ยซีหว่านรู้สึกเจ็บปวดราวกับว่ามีกับเข็มเล็ก ๆ กำลังทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเธอ มันเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เธอเดาเหตุผลทั้งหมดได้แล้ว ว่าทำไมสามที่ผ่านมาเขาถึงไม่มาหาเธอ