พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 97

เธอมาหาเขาที่บริษัทลู่กรุ๊ปจริง ๆ !

ลู่หานถิงไม่เคยคิดว่าเธอจะมาหาเขาที่นี่ ในช่วงสามวันที่ผ่านมา เขาพยายามห้ามใจไม่ให้ตัวเองไปรบกวนเธอ แต่เขามองโทรศัพท์อยู่บ่อยครั้งโดยคาดหวังว่าเธอจะติดต่อเขามาบ้าง

ตราบใดที่เธอกล้าก้าวหนึ่งก้าว เขาก็กล้าที่จะก้าวออกมาเก้าสิบเก้าก้าวด้วยเช่นกัน

แต่โทรศัพท์มือถือของเขาเงียบมากในช่วงสามวันนี้ และไม่มีข้อความใด ๆ จากเธอเลย

แต่ตอนนี้เธอมาหาเขาที่บริษัทลู่กรุ๊ปจริง ๆ

เขาไม่เข้าใจว่าเธอกล้ามาที่นี่ได้อย่างไร?

เธอไม่รังเกียจ และหวาดกลัวคนแบบเขาอย่างนั้นเหรอ?

ทำไมเธอถึงต้องหยุดรอเขาอยู่ด้านหน้า?

เขาพูดว่า คุณมาที่นี่ทำไม คุณได้คำนึงถึงผลที่จะตามบ้างไหม?

เซี่ยซีหว่านยกเท้าขึ้น เธอเตะเขาอย่างแรงและพูดว่า “คนบนเตียงคือหว่านหว่าน แต่พอลงจากเตียงคือเซี่ยซีหว่านอย่างนั้นเหรอ? คุณชายลู่คุณนี่มันเกินไปแล้วจริง ๆ”

พนักงานที่แผนกต้อนรับและบรรดาผู้บริหารระดับสูงต่างก็ตกตะลึง พวกเขาไม่เข้าใจว่าเซี่ยซีหว่านหญิงสาวคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ เธอไม่ต้องการที่จะมีชีวิตอยู่แล้วอย่างนั้นเหรอ เธอกล้าดีอย่างไรที่มาเตะประธานของพวกเขา?

บังอาจ… นักนะ!

รปภ. รปภ. รีบมาทางนี้หน่อย คนผู้นี้กล้าดีอย่างไรมารังแกประธานของพวกเรา ประธานจะเสียหน้าไม่ได้เด็ดขาด เร็วเข้า รีบมาโยนตัวผู้หญิงเสียสติคนนี้ออกไป!

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง และเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจ

กางเกงสีดำของลู่หานถิงมีรอยเท้าเล็ก ๆ ของเธอทันทีที่เธอเตะเขา เขาเอื้อมมือออกไปจับข้อมือเรียวของเธอไว้และพูดว่า “เตะพอหรือยัง?”

“ไม่ ยังไม่พอ ฉันยังอยากเตะอีก!” เซี่ยซีหว่านเตะเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอพูดว่า “คุณชายลู่ ฉันยังอยากจะด่าคุณด้วย คุณมันไร้ยางอาย!”

ทุกคน “...”

เมื่อครู่ลมแรงเกินไป ได้ยินไม่ชัด

มีรอยเท้าเล็ก ๆ จำนวนมากบนกางเกงของลู่หานถิง มันดูน่ารักและตลกมาก เขาดึงเซี่ยซีหว่าน เข้าไปในอ้อมแขนของเขา

ร่างที่ผอมเพรียวของเซี่ยซีหว่านกระแทกเข้ากับหน้าอกที่แข็งแกร่งของเขา ดวงตาที่เจ็บปวดของเธอเป็นสีแดง แต่เธอไม่อยากที่จะแสดงมุมที่อ่อนแอออกมา เธอพูดว่า “ปล่อยฉันนะ คุณจะทำอะไร ไม่อยากเลิกกันแล้วเหรอ คุณมากอดฉันแบบนี้ ยังคิดที่จะเลิกกับฉันอีกอย่างนั้นเหรอ?”

ทุกคน “...”

ประธานครับผู้หญิงคนนี้อวดดีเกินไปแล้ว สั่งสอนเธอสักหน่อยสิครับ!

มือใหญ่ของลู่หานถิงขยับไปที่เอวเล็กคอดของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอไม่รังเกียจกับการกระทำที่สนิทสนมเช่นนี้ของเขา เขาจึงกระชับเอวที่อ่อนนุ่มของเธอเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งกดตัวเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา และพูดว่า “หว่านหว่าน อย่าทำกับผมแบบนี้สิ ได้ไหม? ผมไม่อยากเป็นคนโลภ และเห็นแก่ตัว ตอนนี้การกระทำของคุณทั้งหมด มันยากที่จะทำให้ผมปฏิเสธคุณ คุณก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าผมทนไม่ไหวเวลาที่คุณทำแบบนี้”

เซี่ยซีหว่านที่กำลังโกรธอยู่เกือบจะหัวเราะออกมาแล้ว มือเล็ก ๆ สองข้างแตะหน้าอกอันแข็งแกร่งของเขา และกำลังเตรียมตัวจะออกไป เธอพูดว่า “เดิมทีฉันอยากจะบอกคุณว่า ในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ยังอยากจะอยู่กับคุณ ฉันไม่สามารถปล่อยคุณไปได้ง่าย ๆ หรอก เพราะฉันหลงเสน่ห์คุณเข้าเต็ม ๆ ในอนาคตต่อให้ต้องพบเจอขวากหนาม หรือความยากลำบากใด ๆ มันก็ไม่อาจต้านทานความอบอุ่น และความรักที่ฉันมีต่อคุณได้ ฉันอยากอยู่เคียงข้างคุณไปนานแสนนาน ทำให้พวกเราเป็นคนที่ดีขึ้น แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกพอใจในตัวเองแล้วล่ะ เมื่อครู่ที่คุณบอกว่าจะเลิกกับฉัน จริง ๆ แล้วคืนนั้นฉันควรจะตบคุณสักที แล้วเดินออกไปอย่างสวยงาม ในอนาคตฉันจะได้อวดคนอื่นได้ว่าฉันเป็นคนเขี่ยประธานลู่ทิ้งก่อน...”

จู่ ๆ การมองเห็นของเซี่ยซีหว่านก็มืดลง ลู่หานถิงก้มศีรษะลงและจูบเธอ

เขาจูบริมฝีปากสีแดงของเธออย่างดุเดือดราวกับพายุ

ร่างกายของเซี่ยซีหว่านอ่อนปวกเปียก สองมือเล็ก ๆ ของเธอกุมเสื้อคลุมของเขาแน่นเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองล้มลงไป