จอมนักรบท้าโลก นิยาย บท 332

ไม่ว่าจะเป็นใครก็สามารถฟังออกว่าคำพูดของหลินเจียหรงนั้นกำลังพูดถึงสองพ่อลูกตระกูลสืออยู่

สือควนกับสือเหวินปิ่งแทบจะขุดหลุมแล้วมุดเข้าไปเอง เพราะพวกเขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วจริงๆ

โดยเฉพาะสือควน เขาทั้งรู้สึกขายหน้าและรู้สึกโกรธมาก

เดิมทีวางแผนไว้เป็นอย่างดี ตั้งใจจะโยนมันฝรั่งร้อนให้กับหอการแพทย์ตระกูลซิน เพื่อให้กิจการที่สืบทอดมานานนับร้อยปีของหอการแพทย์ตระกูลซินล้มละลาย

แต่ใครจะไปคิดว่าจะมีก้างขวางคอโผล่ออกมากลางคันแบบนี้?

ที่มากไปกว่านั้นคือแพทย์มือใหม่อย่างเจียงชื่อกลับมีทักษะทางการแพทย์ที่เหนือกว่าพวกเขา และเทคนิคทางการแพทย์ลับที่สือควนคิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระนั้นก็ได้แสดงให้เห็นกับตาแล้ว

ช่างเป็นวันที่สุนัขไม่รับประทานจริงๆ!

หลินเจียหรงผู้เป็นลูกค้าสำคัญแต่กลับถูกสือควนผลักไสไปที่หอการแพทย์ตระกูลซินด้วยฝีมือของเขาเอง แต่สุดท้ายแล้วยังเป็นเหตุทำให้หอการแพทย์ตระกูลซินได้ลูกค้าที่สำคัญคนนี้ไป แค่คิดก็รู้สึกน่าโมโหมากแค่ไหนแล้ว

ไม่เพียงเท่านั้น ในสายตาของหลินเจียหรง ตำแหน่งของตระกูลสือของพวกเขายังถูกดิ่งลงเหวอีกด้วย

ด้วยสถานะของหลินเจียหรง ถ้าเขาตั้งใจจะทำจริงๆ เขาอาจสามารถดึงตระกูลสือสมาคมการแพทย์ของพวกเขาลงจากอันดับหนึ่งของวงการอุตสาหกรรมนี้ได้

น่าเจ็บใจจริงๆ!

ขโมยไก่ไม่สำเร็จและยังต้องเสียข้าวสารไปด้วย ความรู้สึกแบบนี้มันช่างแย่จริงๆ

หลินเจียหรงพูดอย่างประชดประชัน "ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ารักษาไม่ได้ แต่ยังรับปากว่าจะทำการเปลี่ยนไตที่เหมาะสมให้ได้อย่างแน่นอน สุดท้ายแล้วก็ปัดความรับผิดชอบให้คนอื่นอย่างกะทันหัน"

"นี่เหรอ อันดับหนึ่งของวงการแพทย์?"

"มีแต่จะทำให้วงการแพทย์เสื่อมโทรมมากกว่า!"

ถึงแม้คนพูดจะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่คนฟังเริ่มสังเกตถึงอะไรบางอย่างแล้ว หลังจากนั้นเจียงชื่อขมวดคิ้วขึ้นทันที

เขามองไปที่สองพ่อลูกตระกูลสือแล้วถามลอย ๆ ว่า "ยังไงครับ คุณสือควนยังมีวิธีหาไตมาได้ด้วยเหรอครับ?"

สือควนถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ

แม้เจียงชื่อจะถามลอย ๆ และไม่น่าเกี่ยวข้องกับคดีที่ตำรวจกำลังสอบสวนอยู่ แต่เขาก็ยังตอบอย่างระมัดระวังว่า "ก็ตอนแรงทางโรงพยาบาลในเมืองบอกว่ามีของ แต่สุดท้ายบอกผมกะทันหันว่าไม่มีของแล้ว ผมถึงทำอะไรไม่ได้ไงครับ"

"อ้อ? แบบนี้นี่เอง?"

"ก็นั่นน่ะสิ"