พัง พ่ออาสาเลี้ยงลูกเอง!

"เห้อ โอเคค่ะ เมย์ยอม... แต่ต้องวีดีโอคอลมาทุกชั่วโมงนะคะ" ฉันทำหน้ามุ่ย

พี่ทีรีบเก็บของลูกใส่กระเป๋าเดินทาง ส่วนฉันกำลังนั่งปั๊มนมใส่ขวดให้... เขาแอบมองฉันแล้วหัวเราะไม่หยุด…

"ฮ่า ๆ เหมือนวัวนมเลย" ฉันหันไปมองค้อนทีนึง ก่อนที่จะก้มลงไปดูน้ำนมตัวเองที่ไหลลงขวด เหมือนจริง ๆ แหะ

พี่ทีเป็นพ่อลูกอ่อนเต็มตัวคราวนี้ล่ะ ฉันไม่อยากจะคิด ว่าสองหนุ่มอยู่ด้วยกันจะเป็นยังไง... เขาจะไปกันรอดไหม…

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

พี่ทีเดินไปเปิดประตูให้... เป็นกิ่งนั่นเองที่เดินอุ้มไทม์เข้ามา…

กิ่งมองฉันปั๊มนมแล้วเบิกตากว้าง...

"เอ่อ คุณเมย์นมใหญ่มากค่ะ เพิ่งเห็นทั้งเต้าก็วันนี้ล่ะ" ฉันหัวเราะเบา ๆ

"แม่ลูกอ่อนก็แบบนี้ล่ะ ไทม์หลับแล้วสินะ... ไทม์ลูกต้องกลับกรุงเทพกับพ่อแล้วนะลูก" ฉันรีบรับไทม์มาอุ้ม หอมลูกไม่หยุด แม่ต้องคิดถึงลูกมากแน่ ๆ ลูกชายตัวแสบของแม่คนนี้...

"กิ่งเตรียมรถให้ผมด้วย" พี่ทีสั่งเรียบ ๆ แล้วเก็บกระเป๋าต่อ กิ่งพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปโทรศัพท์ข้างนอก...

ฉันนั่งอุ้มลูกไป ดูพ่อเขาเก็บของไป... พี่ทีโมเม้นนี้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็น เขาเป็นพ่อบ้าน เป็นพ่อลูกอ่อน… ดูอ่อนโยน และอบอุ่นมาก

เวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว... ตอนนี้ฉันมาส่งสองหนุ่มที่สนามบินเรียบร้อย

"พ่อดูแลลูกดี ๆ นะ ฮือ ๆ" ฉันกอดพี่ทีร้องไห้ไม่หยุด เขาได้แต่ลูบผมฉันมองซ้ายขวา สงสัยกำลังอายคนแถวนี้ ส่วนฉันไม่อายหรอก ไม่มีความอาย ฉันคิดถึงลูก… คิดถึงพี่ที

"เดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว แปปเดียว" ฉันพยักหน้าทั้งน้ำตา พยายามกอดหอมลูกไม่หยุด

"หอมแต่ลูก พ่อล่ะ" พี่ทีทำหน้ามุ่ย ฉันจึงหันไปหอมแก้มเขาซ้ายขวา เขาเองก็เหมือนกัน หอมฉันซ้ายขวา จุ๊บเหม่ง จุ๊บปากเบา ๆ ด้วย... จุ๊บไปหมดจนกิ่งเริ่มเอามือปิดตา...

"บายแม่ ตั้งใจทำงานนะ" ฉันโบกมือบ้ายบายสองพ่อลูกทั้งน้ำตานองหน้า แค่ก้าวไปจากฉันก้าวเดียวใจฉันก็จะขาดแล้ว ฮือ ๆ คิดถึงไทม์ คิดถึงพ่อไทม์ด้วย...

พี่ทีเดินเข้าไปแล้ว ฉันได้แต่มองพ่อลูกเขาเดินอุ้มกันไปจนลับตา

"คุณเมย์อย่าร้องเลยค่ะ กิ่งพลอยเศร้าไปด้วย เรามาเตรียมเซอร์ไพรส์คุณทีกันดีกว่าค่ะ" กิ่งรีบปาดน้ำตาตัวเอง ก่อนจะดึงมือฉันหันกลับ

"อื้อ ก็ได้ ฮือ ๆ" ฉันเห็นแบบนั้นจึงรีบเช็ดน้ำตา แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ

"พรุ่งนี้หน่วยงานจะตรวจโฮสเทล กิ่งเตรียมเอกสารให้คุณเมย์เรียบร้อย ร้านดอกไม้วันนี้ชอบไหมคะ คุณทีโทรมาสั่งไว้ กิ่งเลยได้ดีลสองงานเลย"

"จริงเหรอ สวยดี เอาร้านนี้ก็ได้... คุณทีสั่งให้เตรียมไว้เหรอ" กิ่งพยักหน้า เราสองคนเดินไป คุยไป...

"ค่ะ ที่จริงจะยิ่งใหญ่กว่านี้ จะให้เตรียมตั้งแต่ทางเดิน ให้งบมาตั้งสามแสน ได้ใช้ไปห้าหมื่น อิอิ กิ่งหาดอกไม้ให้ไม่ทัน" ฉันอดขำไม่ได้จริง ๆ ทำไมพี่ทีถึงอลังการงานสร้างขนาดนี้...

ฉันกลับมาถึงโรงแรมนั่งนับเวลาเขาสองคนถึงบ้าน หลับก็แล้ว กลิ้งไปกลิ้งมาก็แล้ว เมื่อไหร่สองพ่อลูกจะถึงบ้านนะ...

T | Video Calling นั่นไงโทรมาแล้ว!

(แม่... ไทม์ ถึงบ้านแล้ว) เชื่อมต่อปลายสายปุ๊บ พี่ทีก็เอาโทรศัพท์ไปให้ดูลูก ไทม์หลับแล้ว อีกสักชั่วโมงคงตื่น เตรียมตัวเถอะพี่ที

"จ้า... กินนมชงก่อนนะลูก อย่าดื้อกับพ่อนะ"

(กับพ่อไทม์ไม่ดื้ออยู่แล้ว ไปอาบน้ำนอนก่อนนะ เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ได้นอน ฝันดีนะแม่) ฉันโบกมือบ้ายบายเขาสองคน

ฉันตื่นเช้ามาทำงานปกติ หลับสบาย ได้นอนเต็มอิ่ม... แต่รู้สึกใจหายนิดหน่อย ที่ไม่มีลูกนอนข้าง ๆ ไม่มีคนกวนดึก ๆ เห้อ... ฉันคิดถึงลูกชายจัง

Video Calling | T

สักพักเขาก็กดรับ... พี่ทีใส่สูทเซตผมหล่อเชียว ในจอฉันเห็นเขาอยู่ที่ห้องทำงาน แล้วมีเตียงเด็กอยู่ข้าง ๆ เขาลุกขึ้นยืนก่อนที่จะกดมือถือลง... นั่นไง... ไทม์กำลังลืมตาแป๋ว

(เมื่อคืนตื่นครั้งเดียวเอง สงสัยเดินทางเหนื่อย) ฉันหัวเราะเบา ๆ

"พ่อลูกอ่อนเต็มตัว... ลูกกินนมยังคะ เขากินไหม"