พัง นิยาย บท 61

ฉันยืนมองผลงานตัวเองแล้วอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ ออแกไนซ์ที่จ้างมาไม่ทำฉันผิดหวังเลย

ถึงเวลาแล้ว… ฉันวางแผนให้เขามาหาดีกว่า...

Calling | T

(ว่าไง)

"พี่ที พรุ่งนี้มารับเมย์ได้ไหมคะ... เมย์เหมือนจะไม่สบายเลยค่ะ กลัวเดินทางคนเดียวไม่ไหว นะคะ" เขาเงียบไปสักพัก

(อ๋อ ได้ ๆ พี่ไปไฟลต์เย็นนะ เมย์รอได้ไหม) ไฟลต์เย็น ดีจังเข้าแผนพระอาทิตย์ตกพอดีเลย!

"ค่ะ รอ… ไทม์เป็นไงบ้างคะ" เขาเงียบไปสักพัก... อะไรของพี่ที เขาทำอะไรอยู่?

(...) ไม่ตอบ…

"พี่ทีทำอะไรอยู่คะ..."

(เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะเมย์ พี่ยุ่ง ๆ) อยู่ ๆ เขาก็วางสายไป... อะไรกัน เขาเป็นอะไรของเขา ฉันเริ่มเครียดแล้วนะ...

ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนพี่ทีไม่โทรมา ฉันโทรหา เขาก็ไม่รับ… ลูกก็คิดถึง เขาฉันก็คิดถึง ฉันจะทำยังไงดี...

Calling | คุณพ่อ

(ไงลูก…) ฉันเม้มปากแน่น ฉันควรถามคุณพ่อดีไหม…

"เอ่อ… คุณพ่อทำอะไรอยู่คะ นอนรึยัง เมย์กวนไหม" คุณพ่อเงียบสักพัก เหมือนกำลังบิดขี้เกียจ... คุณพ่อนอนแล้วจริง ๆ ด้วย

(มีอะไรก็พูดมาเถอะ...) รู้ทันจริง ๆ ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะตัดสินใจถามคุณพ่อไป

"พี่ทีอยู่บ้านไหมคะ แล้วคุณพ่อคะ เอ่อ… ไทม์ล่ะคะ" คุณพ่อเงียบไปสักพัก

(ทีไม่อยู่... ไทม์อยู่ที่ห้องคุณทิพย์ ลูกไม่ได้คุยกับทีเหรอ หรือทะเลาะกัน) พี่ทีไปไหน ทำไมทิ้งลูกอยู่กับคุณแม่

"ป่าวค่ะ ไม่ได้ทะเลาะ... เขาไปไหนเหรอคะ"

(ทำไมลูกไม่โทรหาเอง พ่อก็ไม่รู้ด้วยหรอก ไม่เห็นทั้งวัน) ฉันเอามือกุมขมับทันที อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม อย่าเปลี่ยนไปแบบนี้สิ ฉันเริ่มจิตตกแล้วนะ...

ฉันจะขอพี่ทีแต่งงานอยู่แล้ว... ทำไมวันนี้เขาแปลก ๆ ไป ฉันควรทำยังไงดี...

ฉันไม่กล้าถามอะไรคุณพ่อต่อ... ได้แต่วางสายและนั่งคิดนอนคิด... เขาไปไหน เป็นอะไรหรือเปล่า โทรหาก็ไม่รับ... กี่สาย ๆ ก็ไม่รับ

ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน พยายามเลื่อนฟีดเฟซบุ๊กดูหน้าไทม์ไลน์เขา ฉันเลื่อนดูแบบนั้นทุก ๆ สิบนาที มีใครแท็กอะไรเขามาไหม เขาเช็คอินที่ไหนรึป่าว... ก็ไม่

ฉันเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้... สะดุ้งตื่นมาก็รีบขวานหาโทรศัพท์... เขายังไม่โทรมา...

เห้อ... วันนี้แล้วสินะ อีกไม่กี่ชั่วโมงเขาจะมาหาฉันไหม ฉันได้แต่หันมองชุดแต่งงานที่แขวนไว้ในตู้ ฉันควรจะแต่งตัวเลย หรือรอ... รอให้แน่ใจ ว่าเขายังจะมาหาฉัน เขาจะมาจริง ๆ

ฉันโทรหาเขา... มันไม่ติดแล้ว เขาปิดเครื่องไปแล้ว...

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ หรือจะเป็นพี่ที!

ฉันรีบดีดตัวจากเก้าอี้ วิ่งไปเปิดประตู...

"คุณเมย์คะ ข้างนอกออแกไนซ์จัดงานเรียบร้อยแล้วนะคะ แหวนคุณเมย์จะเซอร์ไพรส์แบบไหนดีเอ่ย…" ฉันเริ่มน้ำตาคลอ... เหมือนทุกอย่างที่กิ่งพูดมันล่องลอยอยู่ในอากาศ...

ฉันไม่ตอบ… ได้แต่ค่อย ๆ ก้าวขาเดินกลับมาที่เตียง พร้อมกับร่างที่กำลังสั่นระริก...

"คุณเมย์..." กิ่งรีบวางของลงพื้น ก่อนจะวิ่งมาจับมือฉัน

"กิ่ง… ฮือ ๆ เขาไม่รับโทรศัพท์เมย์เลยตั้งแต่เมื่อคืน จนถึงตอนนี้ มันจะเที่ยงแล้วนะกิ่ง เขาไม่โทรกลับ เขาปิดเครื่องแล้ว ฉันถามใคร ก็ไม่มีใครรู้... กิ่งฉันควรจะทำมันต่อไหม เหมือน... เหมือนเขากำลังเป็นคนเดิม... เขาเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น... ฮือ ๆ"

ฉันร้องสะอื้นออกมา หัวใจฉันเต้น ‘ตึก ตึก’ ทั้งระแวง ทั้งกลัว... ใช่ฉันไม่ได้เชื่อใจเขา 100% ฉันกลัว ฉันยังกลัวอยู่เลย…

"คุณเมย์คะ ถ้าคุณทีไม่มาเราก็จัดงานเลี้ยงพนักงานไปเลยค่ะ อย่าเครียดนะคะ นะ นะ" กิ่งพยายามพูดจาตลกขบขัน แต่ฉันไม่ตลกด้วย ไม่เลยสักนิด ฉันได้แต่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง… ได้แต่นับถอยหลัง… ว่าเมื่อไหร่พระอาทิตย์จะตกสักที ฉันอยากรู้ว่าเขาจะมาไหม จะมาหาฉัน จะมารับฉันกลับบ้านไหม...

"คุณเมย์แต่งตัวก่อนค่ะ เดี๋ยวกิ่งทำผม แต่งหน้าให้เนอะ" ฉันหันไปมองกิ่งทั้งน้ำตา...

ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาเขาอีกรอบ...

"เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"

ไม่ติด กี่สาย กี่สาย ก็ไม่ติด...

กิ่งได้แต่นั่งมองฉัน… ก่อนที่ตัวเองจะน้ำตาไหลไปด้วย ใช่… ใครเห็นฉันตอนนี้คงจะเวทนาฉัน... ฉันเหมือนคนไม่มีชีวิต ฉันเครียด ฉันคิดไปต่าง ๆ นา ๆ ขอให้เขาไม่เป็นอะไร ขอให้เขามาหา และ... ขอให้เขายังมีฉันแค่คนเดียว

กิ่งแต่งหน้าทำผมให้ฉันเรื่อย ๆ บ้างก็บังคับให้ฉันกินข้าว ฉันพยายามฝืนตัวเองไม่ให้คิดมาก... โทรหาเขาทุกสิบนาที... แต่มันไม่มีสักสาย... ที่ติดเลย...

"กิ่ง... คุณทีติดต่อมาบ้างไหม" กิ่งยืนนิ่งทันที เมื่อฉันเอ่ยถาม ก่อนที่เธอจะก้มหน้าและถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"ไม่ค่ะ..." ฉันพยักหน้า และรีบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง...