พัง นิยาย บท 60

หมดแรง...

พี่ทีหยิบทิชชูมาเช็ดให้ เช็ดไปมองหน้าฉันไป... จากที่ไม่เหนียมอาย ตอนนี้หน้าฉันเริ่มร้อนผ่าวแล้ว...

"พอแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันรีบหุบขาและหันหน้าไปทางอื่น

เมื่อหันไปเจอนาฬิกาที่แขวนอยู่... 20:32 น.

พี่ทีไม่กลับกรุงเทพเหรอเนี่ย

"พี่ทีกลับกี่โมงคะ..."

"ไฟลต์ห้าทุ่ม เมย์ให้พี่พาไทม์กลับด้วยไหม... ดูสิเมย์เหนื่อยมาก ไม่ค่อยได้นอน" ฉันเหนื่อยจริง ๆ แต่ฉันคิดถึงลูกด้วยน่ะสิ...

"เอ่อ..." ฉันลังเลใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่มีเหตุผลใดเลยนอกจากคิดถึงลูก...

"พี่ไปอ่านมาเมย์ปั๊มนมส่งไปทางเครื่องบินได้นะ เนี่ยพี่เป็นห่วงเมย์ เดี๋ยวพี่เลี้ยงไทม์เอง คุณแม่ช่วย อยู่นี่เมย์ทั้งเลี้ยงลูกทั้งทำงาน ผอมหมดแล้ว"

ฉันทำนึกคิด สองอาทิตย์เลยนะ... ฉันต้องห่างลูกตั้งสองอาทิตย์ เห้อ ว่าแต่... พี่ทีจะไม่ไปเที่ยวไหนเลยเหรอเนี่ยถึงได้อาสาเลี้ยงลูกขนาดนี้...

"พี่ทีเลี้ยงได้เหรอคะ" เขายิ้มและพยักหน้ารัว

"ได้ ลูกเดือนกว่าแล้วนะ... เมย์ค่อยปั๊มนมส่งมาทางเครื่องบินก็ได้ ไม่เดี๋ยวพี่ชงนมให้กินก่อน พี่กลัวเมย์จะไม่ไหวเอา"

"แต่เมย์... กลัวคิดถึงลูกจนทนไม่ไหวเนี่ย เห้อ" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่

"วีดีโอคอลทุกวัน ทุกชั่วโมงเลย ดีไหม..."

"แล้วรับไทม์กลับไปด้วย คุณพ่อไม่ว่าเหรอคะ คุณพ่อก็รู้สิว่าพี่ทีมาหาเมย์" เขาหัวเราะเบา ๆ

"พี่บอกแล้ว ว่ามาหาไทม์ ไม่ได้บอกมาหาเมย์ คุณพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกให้รับไทม์กลับไปด้วย เห็นเมย์ในวีดีโอประชุมแล้วรับสภาพไม่ได้" อ่าว! คุณพ่อเนี่ย

"เห้อ โอเคค่ะ เมย์ยอม... แต่ต้องวีดีโอคอลมาทุกชั่วโมงนะคะ" ฉันทำหน้ามุ่ย

พี่ทีรีบเก็บของลูกใส่กระเป๋าเดินทาง ส่วนฉันกำลังนั่งปั๊มนมใส่ขวดให้... เขาแอบมองฉันแล้วหัวเราะไม่หยุด…

"ฮ่า ๆ เหมือนวัวนมเลย" ฉันหันไปมองค้อนทีนึง ก่อนที่จะก้มลงไปดูน้ำนมตัวเองที่ไหลลงขวด เหมือนจริง ๆ แหะ

พี่ทีเป็นพ่อลูกอ่อนเต็มตัวคราวนี้ล่ะ ฉันไม่อยากจะคิด ว่าสองหนุ่มอยู่ด้วยกันจะเป็นยังไง... เขาจะไปกันรอดไหม…

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

พี่ทีเดินไปเปิดประตูให้... เป็นกิ่งนั่นเองที่เดินอุ้มไทม์เข้ามา…

กิ่งมองฉันปั๊มนมแล้วเบิกตากว้าง...

"เอ่อ คุณเมย์นมใหญ่มากค่ะ เพิ่งเห็นทั้งเต้าก็วันนี้ล่ะ" ฉันหัวเราะเบา ๆ

"แม่ลูกอ่อนก็แบบนี้ล่ะ ไทม์หลับแล้วสินะ... ไทม์ลูกต้องกลับกรุงเทพกับพ่อแล้วนะลูก" ฉันรีบรับไทม์มาอุ้ม หอมลูกไม่หยุด แม่ต้องคิดถึงลูกมากแน่ ๆ ลูกชายตัวแสบของแม่คนนี้...

"กิ่งเตรียมรถให้ผมด้วย" พี่ทีสั่งเรียบ ๆ แล้วเก็บกระเป๋าต่อ กิ่งพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปโทรศัพท์ข้างนอก...

ฉันนั่งอุ้มลูกไป ดูพ่อเขาเก็บของไป... พี่ทีโมเม้นนี้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เห็น เขาเป็นพ่อบ้าน เป็นพ่อลูกอ่อน… ดูอ่อนโยน และอบอุ่นมาก

เวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว... ตอนนี้ฉันมาส่งสองหนุ่มที่สนามบินเรียบร้อย

"พ่อดูแลลูกดี ๆ นะ ฮือ ๆ" ฉันกอดพี่ทีร้องไห้ไม่หยุด เขาได้แต่ลูบผมฉันมองซ้ายขวา สงสัยกำลังอายคนแถวนี้ ส่วนฉันไม่อายหรอก ไม่มีความอาย ฉันคิดถึงลูก… คิดถึงพี่ที

"เดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว แปปเดียว" ฉันพยักหน้าทั้งน้ำตา พยายามกอดหอมลูกไม่หยุด

"หอมแต่ลูก พ่อล่ะ" พี่ทีทำหน้ามุ่ย ฉันจึงหันไปหอมแก้มเขาซ้ายขวา เขาเองก็เหมือนกัน หอมฉันซ้ายขวา จุ๊บเหม่ง จุ๊บปากเบา ๆ ด้วย... จุ๊บไปหมดจนกิ่งเริ่มเอามือปิดตา...

"บายแม่ ตั้งใจทำงานนะ" ฉันโบกมือบ้ายบายสองพ่อลูกทั้งน้ำตานองหน้า แค่ก้าวไปจากฉันก้าวเดียวใจฉันก็จะขาดแล้ว ฮือ ๆ คิดถึงไทม์ คิดถึงพ่อไทม์ด้วย...

พี่ทีเดินเข้าไปแล้ว ฉันได้แต่มองพ่อลูกเขาเดินอุ้มกันไปจนลับตา

"คุณเมย์อย่าร้องเลยค่ะ กิ่งพลอยเศร้าไปด้วย เรามาเตรียมเซอร์ไพรส์คุณทีกันดีกว่าค่ะ" กิ่งรีบปาดน้ำตาตัวเอง ก่อนจะดึงมือฉันหันกลับ

"อื้อ ก็ได้ ฮือ ๆ" ฉันเห็นแบบนั้นจึงรีบเช็ดน้ำตา แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ

"พรุ่งนี้หน่วยงานจะตรวจโฮสเทล กิ่งเตรียมเอกสารให้คุณเมย์เรียบร้อย ร้านดอกไม้วันนี้ชอบไหมคะ คุณทีโทรมาสั่งไว้ กิ่งเลยได้ดีลสองงานเลย"

"จริงเหรอ สวยดี เอาร้านนี้ก็ได้... คุณทีสั่งให้เตรียมไว้เหรอ" กิ่งพยักหน้า เราสองคนเดินไป คุยไป...

"ค่ะ ที่จริงจะยิ่งใหญ่กว่านี้ จะให้เตรียมตั้งแต่ทางเดิน ให้งบมาตั้งสามแสน ได้ใช้ไปห้าหมื่น อิอิ กิ่งหาดอกไม้ให้ไม่ทัน" ฉันอดขำไม่ได้จริง ๆ ทำไมพี่ทีถึงอลังการงานสร้างขนาดนี้...

ฉันกลับมาถึงโรงแรมนั่งนับเวลาเขาสองคนถึงบ้าน หลับก็แล้ว กลิ้งไปกลิ้งมาก็แล้ว เมื่อไหร่สองพ่อลูกจะถึงบ้านนะ...