พัง นิยาย บท 63

"เมย์จริงเหรอ..." พี่ทีวิ่งมากอดฉัน

"แต่เมย์เป็นมะเร็ง... ระยะสุดท้าย..." พี่ทีถอนกอดออกมา ก่อนจะจ้องตาฉัน

"เมย์..." ทุกคนตกใจ เงียบกันหมด ฉันเม้มปากแน่น พยายามดึงน้ำตาทั้งหมดที่มีให้มันไหลออกมาอาบแก้ม

"เมย์อยู่ได้ไม่นาน ฮือ ๆ ขอบคุณที่เซอร์ไพรส์เมย์ เมย์ดีใจมาก ฮือ ๆ" เพื่อน ๆ เริ่มร้องไห้ คุณแม่... ยาย และคุณพ่อ มองมาที่ฉัน ก่อนจะเดินเข้ามากอดฉันทุกคน

"เมย์..." คุณพ่อเริ่มกุมขมับ... พี่ทีถอนหายใจยาวๆเขาพยายามกอดและหอมฉันไม่หยุด

"ไม่เป็นไร พี่จะพาเมย์ไปรักษา ยังไงพี่ก็จะอยู่ข้าง ๆ เมย์นะ..." ฉันซุกหน้าลงแผงอกกว้าง พยายามส่งเสียงสะอื้นไห้ดัง ๆ

"ฮือ ๆ เมย์แต่งงานไม่ได้หรอก พี่ทีจะดูแลภรรยาขี้โรคคนนี้ไหวเหรอคะ ฮือ ๆ คุณพ่อด้วย คุณพ่อไม่ต้องพิสูจน์คนรับธุรกิจพันล้านของคุณพ่อหรอก ไม่นานเมย์ก็จากโลกนี้ไปแล้ว..." คุณพ่อเริ่มเครียดอย่างเห็นได้ชัด

"เมย์ พี่ดูแลเมย์เองไม่ต้องร้องแล้วนะ พอแล้ว วันนี้พี่ขอโทษที่ทำเมย์ร้องไห้ อย่าร้องนะ"

"ไม่เป็นไรนะเมย์ ลูกต้องเข้มแข็งนะ" คุณพ่อเข้ามากอดฉัน พร้อมกับยายที่บีบมือฉันแน่น

"ทำไมไม่บอกยายล่ะเมย์ ทำไมเก็บไว้คนเดียว"

"เมย์บอกไปก็เท่านั้น ยังไงเมย์ก็... ไม่รอด ฮือ ๆ" ทุกคนเริ่มปาดน้ำตา

"แล้วมีอีกอย่าง ที่เมย์อยากจะบอก"

"เมย์ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เราเป็นกำลังใจให้เมย์ อดทนสู้ไปด้วยกันนะ ฮือ ๆ" ทุกคนเริ่มทนไม่ไหว น้ำตาไหลกันอาบแก้ม

"เซอร์ไพรส์!"

"เมย์!"

"ชอบเล่นกับความรู้สึกคนอื่นดีนัก!" ฉันหัวเราะลั่น เมื่อเห็นทุกคนตกใจอ้าปากกว้าง

พี่ทีรีบกอดฉันแน่น แน่นจนฉันหายใจไม่ออก...

เขาก้มลงหอมแก้มฉันซ้ายขวา... หอมฉันไม่หยุด

"เล่นอะไรเนี่ย" แถมยังถามและเอ็ดฉันเบา ๆ ด้วย

"ทำไมล่ะ ทุกคนยังเอาเรื่องที่พี่ทีนอกใจมาแกล้งเมย์ มันแรงไปป่ะ เมย์ร้องไห้จะตายอยู่แล้ว" ทุกคนรีบเช็ดน้ำตาตัวเอง...

"ที่บอกว่าพี่ทีมีคนอื่น เพราะอะไรรู้ไหม..."

สายฝนเดินเช็ดน้ำตามาหาฉัน

"แต่ก่อนแกเป็นคนชอบเอาความเศร้ามาทำร้ายตัวเอง พอแกเศร้าแกก็ไม่ทำอะไร เอาแต่ร้องไห้ แต่ตอนนี้แกไม่ใช่แล้วเมย์ แกมีสติขึ้นเยอะ สัญชาตญาณความเป็นแม่แกสูงมาก สูงจนแกไม่มีความอ่อนแอแบบเดิมเหลือ ถ้าเป็นแต่ก่อนแกคงเอาแต่ร้อง เก็บตัวในห้อง ไม่ไปไหน ไม่เจอใคร ไม่ทำอะไร แต่วันนี้แกยอมกลับไปเผชิญกับความจริง กลับไปรับลูกของแก แกมีภูมิคุ้มกันขึ้นเยอะแล้วนะ..."

ฉันรีบปาดน้ำตา จริงเหมือนที่สายฝนพูด... เมื่อก่อนฉันเอาแต่ตอกย้ำตัวเอง และทนกับพฤติกรรมพี่ที แต่วันนี้ฉัน... ไม่ ฉันจะกลับไปรับลูก แล้วเดินออกมาจากเขา แถมฉันคิดทำแบบนี้โดยไม่ลังเลเลยด้วยซ้ำ...

"เมย์ชอบเอาความเศร้ามาทำร้ายตัวเอง ต่อไปเมย์ไม่ต้องไว้ใจพี่ก็ได้ถ้ามันทำให้เมย์เจ็บ..." พี่ทีพูดเบา ๆ มือหนาลูบผม และเช็ดน้ำตาให้ฉันด้วย

"พี่ทีทำมาตั้งเยอะ เป็นใคร ใครก็ไม่เชื่อใจ"

"ใช่... พี่ทำตัวเอง และพี่ก็เข้าใจเมย์... มันสะท้อนให้พี่เห็นแล้วจริง ๆ พี่รู้แล้ว ถึงพี่จะหยุดมัน แต่สิ่งที่พี่เคยทำ มันคงจะร้ายแรง จนทำให้เมย์ไม่ไว้ใจพี่ไม่ได้อีก... พี่ขอโทษนะครับ คนดี"

ฉันเม้มปากแน่น จ้องมองเขาทั้งน้ำตา...

"เมย์เชื่อใจพี่ทีนะคะ แต่พี่ทีเล่นหายไป ทำไมเมย์จะไม่คิดล่ะ" เขายิ้มและลูบผมฉันช้า ๆ

"พี่ลืมโทรศัพท์ไว้ที่โคราช พี่ไปรับยายกับปลาย มาขึ้นเครื่องพร้อมกัน... พอมาถึงนี่พี่ก็เห็นไลน์เมย์ทักมาในแมคบุ๊ก แต่ไม่ทันได้ตอบมันยุ่งมาก กลัวเตรียมงานไม่ทัน..." ฉันหันไปมองหน้าคุณพ่อคุณแม่...

โกหกฉันกันหมด

"กิ่งสงสารคุณเมย์มาก เกือบทนไม่ได้ ได้แต่บอกคุณเมย์ไปนัยน์ ๆ ว่าอย่าคิดมาก กิ่งขอโทษจริง ๆ ค่ะ " กิ่งก้มหน้าเช็ดน้ำตา

ฉันดึงแหวนออกมาจากนิ้วตัวเอง...

จนพี่ทีและทุกคนมองฉันตกใจ...

"แล้วจะแต่งไหมคะงานอะ! เมย์ไม่อยากเจอเซอร์ไพรส์อะไรแล้ว พอได้แล้ว ไม่งั้นเมย์จะพาไทม์หนีไปเลย"

ฉันถือแหวนทองคำขาววงนั้น และจ้องหน้าเขาเค้นคำตอบ...

"ไม่เอาไม่ขู่แบบนี้ ใครจะไม่แต่งล่ะ รอเมย์ขออยู่เนี่ย" ฉันเบะปากใส่พี่ที ก่อนจะจับมือหนา ๆ นั้น ขึ้นมาสวมแหวนให้ ฉันไม่มีอารมณ์ซึ้งอะไรแล้ว เจอเซอร์ไพรส์แรงขนาดนี้ เริ่มลำใยแล้วจริง ๆ

ทุกคนตบมือกันใหญ่...

ก่อนที่ผู้ชายตรงหน้า เขาจะถอดสร้อยตัวเองแล้วดึงแหวนเพชรออกมา

เขาคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน และในเวลาเดียวกัน ก็มีเสียงไวโอลินดังคลอขึ้นมาเบา ๆ

แสงทั้งห้องโถงถูกปรับให้ซอฟลง... ก่อนที่คุณแม่จะอุ้มพยานรักของเราสองคนออกมา...

ไทม์...

ฉันรับลูกชายมาอุ้มแนบอก... จ้องมองพ่อของเขาที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า...

"เมย์แต่งงานกับพี่นะ" แหวนเพชรเม็ดโต เปล่งประกายระยิบระยับ... ฉันมองทุกคนรอบ ๆ ที่ยืนยิ้มให้เราสองคน พวกเขาทั้งตบมือ ทั้งพยักหน้า...

น้ำหวานเดินเข้ามาใส่ผ้าคลุมผมเจ้าสาวให้ฉัน เธอกอดฉันเบา ๆ แล้วส่งยิ้มหวานให้

น้ำตาฉันไหลออกมาอาบแก้ม ฉันยิ้ม ยิ้มไม่หุบเลย... ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ ว่ามันจะตื้นตันใจขนาดนี้

ฉันค่อย ๆ ยื่นมือซ้ายให้เขา... ก่อนที่จะพยักหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย

"แต่งค่ะ แต่งอยู่แล้ว"