พัง นิยาย บท 62

(เมย์ ฮือ ๆ เธออย่าคิดมากนะ ฮือ ๆ) ฉันบีบมือถือแน่น หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ฉันไม่ไหวแล้ว

"อะไร!"

(พี่ที... มีผู้หญิงคนอื่น ฮือ ๆ)

ทุกอย่างรอบตัวนิ่งสงัด ฉันเหมือนล้มทั้งยืน... ฉันก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว... ปล่อยมือถือในมือร่วงลงพื้นทั้งน้ำตา...

"คุณเมย์ คุณเมย์" กิ่งวิ่งมาประคองฉัน ก่อนที่เธอจะบีบไหล่เตือนฉันให้ตั้งสติ...

ฉันพยายามมองหน้ากิ่งทั้งน้ำตา ร่างกายตอนนี้มันหมดเรี่ยวแรงจะเดิน ชีวิตนี้ฉันเชื่อใจใครได้บ้าง... ตอบฉันหน่อย ใครก็ได้ตอบฉันที แม้กระทั่งพ่อของลูก... ผู้ชายที่ฉันรัก ผู้ชายที่ฉันจะแต่งงานด้วย เขายังหลอกลวงฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลย...

พอเถอะเมย์ลิน กับผู้ชายคนนี้ พอได้แล้ว... เธอหยุดให้ผู้ชายคนนี้ทำร้ายเธอได้แล้ว

"ฮือ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ" ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้น ก้อนสะอื้นก้อนโตโถมใส่ฉัน ฉันได้แต่นั่งทุบกระจกหนา ทุบมันซ้ำ ๆ ทุบจนมือสองข้างมันปวดร้าวไปทั้งมือ...

"คุณเมย์ พอเถอะค่ะ พอนะคะ ฮือ ๆ อย่าทำร้ายตัวเองนะคะ ฮือ ๆ" กิ่งกอดฉันแน่น จนร่างบาง ๆ ของเธอสั่นระริกตามฉันไปด้วย

"ผู้ชายแม่งเหี้ย!" ฉันกรีดร้องสบถคำหยาบไม่แคร์ใคร กิ่งถอนกอดจากฉัน ก่อนที่เธอจะตั้งสติ พยุงตัวฉันยืน...

เธอพยุงฉันขึ้นรถทั้งน้ำตา... ชุดเจ้าสาวที่ฉันตั้งใจตัด ฉันยังคงใส่มันอยู่… ฉันควรถอดมันออก… ฉันจะใส่มันซ้ำเติมตัวเองไปถึงไหน...

รถตู้คันหรูกำลังขับตรงไปที่สนามบิน… ฉันกอดตัวเองแน่น มองออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย... ฉันจะกลับไปรับลูกฉัน ไทม์ต้องอยู่กับฉันเท่านั้น...

ฉันกำลังนั่งเหม่อลอยปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา จนแล้วจนเล่า จนตอนนี้ฉันถึงสนามบินแล้ว...

‘ครืน ครืน ครืน~’ ฉันไม่สนใจมือถือที่กำลังสั่นของกิ่ง ได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างไม่มีจุดหมาย

"อะไรนะ!! ได้ โอเค เดี๋ยวรีบไป" เสียงตกใจของกิ่ง ทำให้ฉันหันไปมองทันที...

"อะไร..."

"คุณเมย์แย่แล้วค่ะ... แย่แล้ว! โรงแรมค่ะ" ฉันรีบจับไหล่กิ่งเค้นคำตอบ

"อะไร! พูด!"

"ตอนนี้ไฟกระชาก จนสำรองไฟ เครื่องปั่นไฟ พังไฟดับทั้งโรงแรม ฮือ ๆ แขกโวยใหญ่ บอกจะเอาเรื่องให้ได้!"

ฉันกัดปากแน่น ใช่ฉันต้องกลับไปจัดการ เรื่องความรักเฮงซวยปล่อยมันไว้ทีหลัง นั่นโรงแรมของฉัน โรงแรมของครอบครัวฉัน มันต้องมาก่อน!

"กลับโรงแรม กลับ! เร็ว!" ฉันลืมความเศร้าที่ผ่านมาชั่วขณะ ฉันไม่อยากทำมันพัง ทั้งที่เพิ่งบริหารมันหรอกนะ...

รถตู้คันหรูถูกเร่งให้มาถึงที่หมายโดยเร็ว หัวใจฉันมันวุ่นวายไปหมด ทุกอย่างรอบตัวมันโถมมาใส่ โถมเหมือนมรสุมหมุนวนเข้ามาพังชีวิตฉัน ดี ดีจัง ทั้งงาน ทั้งความรัก!

รถตู้จอดอยู่หน้าโรงแรมที่มืดสนิท... ฉันได้ยินแค่เสียงเอะอะโวยวายดังอยู่ข้างใน มันมืด มืดจนมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

ฉันพยายามปรับสายตามองผ่านความมืด เห็นแค่เงาลาง ๆ ของคนยืนอยู่เต็มไปหมด

กิ่งพยายามเปิดไฟฉายในมือถือส่องให้ฉัน ฉันรีบจับชุดเจ้าสาวรวบไว้ ก่อนที่จะค่อย ๆ ก้าวเดินเข้ามาข้างใน...

"เกิดอะไรขึ้น! โทรหาช่างรึยัง"

"คุณเมย์! คุณเมย์คะ แขกไม่ยอมโวยใหญ่เลยค่ะ" พนักงานวิ่งกันให้วุ่น ก่อนจะมีเสียงพนักงานคนนึงดังขึ้นมา ฉันมองไม่เห็นเลย ให้ตาย!

"จัดการส่งแขกไปโรงแรมข้าง ๆ ก่อน เดี๋ยวนี้! ทุกคนตั้งสติ! ใครมีปัญหามากส่งไปก่อน ติดต่อโรงแรมอื่นด้วย!" ฉันตะโกนใส่ความมืด ไม่รู้ใครเป็นใคร

"ค่ะ/ครับ" เสียงพนักงานหลายคนตะโกนตอบกลับมา

"ไม่มีใคร มีไฟฉายรึไง! ไปส่งแขกเดี๋ยวนี้ ติดต่อช่างซ่อมบำรุงด่วน!" เงียบ อะไรกัน ฉันหันไปหากิ่ง อ้าว!! กิ่งหายไปไหนแล้ว แถมยังเอามือถือฉันไปด้วย

มันมืด! ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย ได้แต่ยืนกำกระโปรงตัวเองแน่น

"นี่ ไปไหนกันหมด!" มืด และเงียบ...

"นี่!"

อยู่ ๆ ก็มีมือ มือนึงจับมือฉัน มะ… มือนี้

มือ... เขาใช่ไหม... หรือไม่ใช่ หรือฉันคิดถึงเขามากไป

‘พรึบ’

อยู่ ๆ ไฟสปอร์ตไลท์ก็ส่องมาที่ฉัน และ เขา... พี่ที! เขาสวมชุดทักซิโด้ยืนยิ้มให้ฉันอยู่…

"เมย์..." ฉันมองเขาไม่เชื่อสายตา ไหนแตงโมบอกว่าเขามีผู้หญิงคนอื่นไง... อะไร นี่คือ... แผนเหรอ... แล้วเขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ มาตอนไหน ทำไมไม่มีใครบอกฉัน...

"..."

เสียงดนตรีเริ่มเปิดคลอดเบา ๆ ก่อนที่เขาจะหยิบไมค์ขึ้นมา... ร้องเพลง

"ความรักที่เรามี ในทุกเรื่องที่แสนดี ก็ไม่รู้เพราะเหตุผลใด

ที่ทำให้เราเจอ ลืมเวลาที่เดียวดาย ทำให้ฉันสุขใจแค่ไหน...

แค่มีเธออยู่ในทุกวัน ก็ทำให้อุ่นใจมากมาย...

แต่ถ้ามีวันหนึ่งเธอหายไป ฉันคงอยู่ต่อไปอีกไม่ไหว

โลกฉันมีแค่เธอ เธอคนเดียวแค่เท่านั้น... ไม่มีใครสำคัญเท่ากับเธอคนนี้ ฟังฉันไว้... หากขาดเธอ คงหมดความหมาย