พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก นิยาย บท 15

เธอคิดมาดีแล้ว แต่เมื่อคิดว่าต้องเผชิญกับเขา ในใจกลับรู้สึกท้อเล็กน้อย

เรื่องร้าย ๆ ที่เขาทำกับเธอเมื่อวานยังปรากฏชัดเจนอยู่ในใจ!

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปในบ้าน

เมื่อเปิดประตูเข้าไป เธอก็เห็นป้าหวู่

เธอยิ้มแล้วถาม “เลิกงานแล้วเหรอคะ?”

ซ่งหยุนหยุนตอบพลางชายตามองเข้าไปข้างใน เห็นเพียงร่างคนนั่งอยู่บนโซฟา แต่ไม่เห็นหน้า

ป้าหวู่กล่าวว่า “คุณผู้ชายมาค่ะ”

ซ่งหยุนหยุนเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินเข้าไป เธอพยายามยิ้มและกล่าวทักทาย “คุณเจียง”

เจียงเหยาจิงวางนิตยสารในมือลง แล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ

น้ำเสียงเยาะเย้ย “คุณเจียง?”

ผู้หญิงคนนี้นอกจากจะไม่ยอมหย่ากับเขาแล้ว ยังทำตัวห่างเหินอีก?

คุณกำลังเล่นเกมกลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับอยู่เหรอ?

ซ่งหยุนหยุนขอโทษแล้วพลางพูดจริงจังอีกครั้ง “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแตะต้องของของคุณ ฉันขอโทษค่ะ”

“คุณคงไม่คิดหรอกว่า คำขอโทษของคุณจะทำให้ผมยกโทษให้?” เจียงเหยาจิงเอนตัวไปข้างหลังในท่าสบาย ๆ พลางไขว้ขาอย่างสง่างาม

เมื่อเขาเห็นผู้หญิงคนนี้ถ่อมตัว เขาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา

เขาแค่ชอบเห็นท่าทางที่เธอถ่อมตัวตอนอยู่ต่อหน้าเขา

การสยบเธอดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่สนุกอยู่มาก

ถ้าซ่งหยุนหยุนรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คงจะอยากสาปแช่งเขาแน่นอน โรคจิต!

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอเป็นเพียงคนจนที่ต้องก้มหัวขอความช่วยเหลือเพื่อความอยู่รอด

ซ่งหยุนหยุนจ้องหน้าเขาครู่หนึ่ง เพื่องาน เธอต้องยอมทำตามใจเขา

เธอเริ่มรินน้ำในแก้วแล้วหยิบขึ้นมาพร้อมคลี่ยิ่ม “คุณเจียง ได้โปรดอย่าใส่ใจเรื่องที่ผ่านมาเลยนะคะ”

เจียงเหยาจิงรู้สึกรังเกียจที่เธอแสยะยิ้ม “ยิ้มได้น่าเกลียดมาก”

ซ่งหยุนหยุนพยายามทำตัวตามสบาย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับชายคนนี้ เธอทำไม่ได้จริง ๆ

เธอกัดริมฝีปาก พยายามทำให้เขาพอใจและพูดอย่างนอบน้อมว่า “ฉันผิดไปแล้วค่ะ”

“ถ้าคุณอยากขอโทษ คุณก็ต้องแสดงความจริงใจด้วย เช่น ออกไปจากที่นี่?” ใบหน้าของเจียงเหยาจิงไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่คำพูดของเขากลับใจร้ายมาก

บางทีจากมุมมองของเขา ซ่งหยุนหยุนอาจเป็นผู้บุกรุก

ควรออกไป!

แต่

เธอไม่ได้ตั้งใจจะบุกรุก

ทุกคนรู้ดีว่าเจียงเหยาจิงไม่เต็มใจแต่งงานกับเธอ

หรือเธอเต็มใจจะแต่งงานไหม?

มีใครเคยเข้าใจและนึกถึงความรู้สึกของเธอบ้าง?

เธอลืมตาขึ้น ดวงตาที่สวยงามดูสะอาดสดใส แต่ตอนนี้กลับเป็นประกาย

เจียงเหยาจิงสบตาเธอ ในใจรู้สึกราวกับมีบางอย่างกระตุ้นหัวใจ ทำให้รู้สึกเหมือหายใจไม่ออก

จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนเดจาวู

เขาแสร้งทำเป็นนิ่งและมองไปทางอื่น

น้ำเสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “ทำไม คุณอยากจะแกล้งทำตัวน่าสงสาร และทำให้ผมเห็นใจใช่ไหม?”

ซ่งหยุนหยุนพยายามระงับความชาและเสียใจ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากหย่ากับคุณ แต่ฉันกับคุณปู่ของคุณเซ็นสัญญาเรื่องไม่หย่ากับคุณแล้ว”

เมื่อก่อนเธอไม่บอกเรื่องส่วนตัวกับคนอื่น เพื่อให้คนอื่นมาสงสาร แต่ตอนนี้สถานการณ์ไม่เอื้ออำนวยให้เธอเข้มแข็ง “แม่ของฉันป่วย แต่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณปู่ ฉันหย่ากับคุณไม่ได้ คุณคิดว่าคุณเป็นคนเดียวที่ไม่อยากให้การแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้นเหรอ?”

เจียงเหยาจิงหรี่ตาลง และมองด้วยสายตาเย็นชา “ทำไม คุณไม่ตกลงเหรอ?”

“ไม่ตกลงแน่นอน ถ้าไม่ใช่เพราะช่วยแม่ ฉันไม่มีวันยอมแต่งงานกับคุณหรอก!” เธออดทนกับความขมขื่น ถ้าไม่ใช่เพราะเธอถูกคนอื่นบังคับจนจนมุม

เจียงเหยาจิงหัวเราะเยาะ เธอหมายความว่าไม่อยากแต่งงานและถูกบังคับให้ทำแบบนั้นใช่ไหม?

ทำไมเขาถึงรู้สึกเสียใจขนาดนี้?!

“คุณผิดเหรอที่แต่งงานกับผม?” เขากัดฟันพูด

“ค่ะ” เธอตอบอย่างใจเย็น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน