พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก นิยาย บท 16

ซ่งหยุนหยุนฝันว่าถูกงูตัวใหญ่สองตัวรัดจนหายใจไม่ออก ตอนที่เธอคิดว่าตัวเองกำลังจะอากาศหายใจ จู่ ๆ ก็มีแสงสว่างปรากฏขึ้น เธอรีบคว้า...

เมื่อเธอคิดว่าจะได้รับการช่วยชีวิต เปลือกตาพลันเบิกกว้างทันที...

ทันทีที่ลืมตา เธอเห็นชายร่างสูงเสื้อผ้าหลุดรุ่ยยืนอยู่ตรงหน้า เขาดูน่ากลัวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

จู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นและซุกตัวอยู่ที่มุมโซฟาพลางพูดด้วยน้ำเสียงหวาดผวา “คุณ คุณกำลังจะทำอะไร?”

เสียงของเธอแหบแห้งราวกับเพิ่งตื่นนอน

ผสมกับสั่นเทาเล็กน้อย

เจียงเหยาจิงหัวเราะเยาะ เห็น ๆ อยู่ว่าเธอจงใจกระชากชุดนอนของเขา แต่กลับแสร้งทำเป็นกลัว?

“คุณไม่ได้ต้องการผู้ชายหรอกเหรอ ถึงได้จงใจแกล้งหลับแล้วลงมือกับผมแบบนี้?”

ซ่งหยุนหยุนหายใจไม่ออก นิ้วเรียวค่อย ๆ งอ สายตาเขม็งพลางจ้องไปที่เขา “ฉันไม่ได้ทำ!”

เจียงเหยาจิงไม่เชื่อ “เหรอ?”

เขาเดินลงมาโดยไม่บอกกล่าว

เขารุกเข้ามาประชิด ลมหายใจเย็นยะเยือกเต็มไปด้วยความกดดัน

เธอยื่นมือออกไปกั้นเขาทันที

มืออันอ่อนนุ่มของเธอแตะลงบนหน้าอกของเจียงเหยาจิง ความรู้สึกที่สัมผัสบนผิวหนังโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาเกร็งไปทั่วทั้งร่าง สายตาแหลมคมค่อย ๆ ลดลงและมองนิ้วมือของเธอ

มือของเธอสวยมากโดยเฉพาะนิ้วที่เรียว เห็นกระดูกชัดเจนและสีผิวขาวสว่าง

อุณหภูมิบนฝ่ามือเหมือนจะทะลุผ่านผิวหนังเข้าไปในเส้นเลือดของเขา

เจียงเหยาจิงรู้สึกกระวนกระวายใจบอกไม่ถูก เขาจึงคิดว่าผู้หญิงคนนี้เจตนายั่วเพื่อให้เขาเกิดความรู้สึกที่ว่า

เขาขยับเข้าใกล้ขึ้น “ขาดผู้ชายไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? อยากเล่นฉากรักกับผม?”

ซ่งหยุนหยุนกัดริมฝีปาก “ไร้ยางอาย!”

“ผมไร้ยางอายเหรอ?” เจียงเหยาจิงยิ้ม เขาพูดโทนเสียงเบามาก แต่ฟังแล้วกลับรู้สึกอึดอัดเหมือนคำออกมาจากข้างในอก “หรือจะปฏิเสธว่าคุณไม่ได้เป็นฝ่ายแตะต้องตัวผมก่อน?”

ตอนที่ซ่งหยุนหยุนตกใจ กลัวว่าเขาจะเข้ามาใกล้ จึงเอามือค้ำไว้ที่หน้าอกของเขา ตอนแรกเธอไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เมื่อได้ยินเขากล่าวเตือน เธอก็เพิ่งรู้ตัวว่ามือทั้งสองสัมผัสแนบที่ตัวของเขา หน้าอกหนาร้อนผ่าวเหมือนกำลังถูกไฟไหม้ เธอสะดุ้งและดึงมือกลับทันที

อุณหภูมิความร้อนยังคงอยู่ในฝ่ามือของฉัน

เธอทำตัวไม่ถูก

และไม่รู้ว่าจะละสายตาไปทางไหน

เธอกระแอมในลำคอแล้วอธิบาย “ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ลมหายใจของเธอช่างหอมหวานและมีเสน่ห์

ทำให้คนที่อยู่ใกล้รู้สึกถึงแรงกระตุ้น

ไม่เว้นแต่เจียงเหยาจิง แต่เขาพยายามควบคุมและนิ่งสงบราวกับไม่ได้ถูกกระตุ้นด้วยความปรารถนาใด ๆ ในโลก เขายืดตัวและยืนขึ้นมัดเสื้อคลุมอาบน้ำช้า ๆ “ผมหิว”

ซ่งหยุนหยุนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและไม่โต้ตอบ

เจียงเหยาจิงเหลือบมอง และเห็นว่าเธอไม่ขยับตัว จึงคิดว่าเธอไม่อยากไปหากับข้าวให้เขากิน จึงพูดเยาะเย้ยว่า “ไม่ว่าคุณจะอยากทำหรือไม่ก็ตาม ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของผม ผมสั่งให้คุณทำอะไรคุณก็ต้องทำ!”

ซ่งหยุนหยุนเม้มริมฝีปากแน่น ในใจรู้สึกเจ็บกับคำพูดของเขา

แต่ไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้

เธอลุกขึ้นจากโซฟาไปที่ห้องครัว

เธอยังไม่ได้กินข้าวเย็น จึงรู้สึกหิวเล็กน้อย

ป้าหวู่ทำอาหารเผื่อไว้ เธอจึงเอามาอุ่นและเสิร์ฟที่โต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว

“เสร็จแล้วค่ะ” เธอเดินไปเรียกเขาที่ห้องรับแขก

เจียงเหยาจิงยืนขึ้นแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร เขาเหลือบมองสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่รู้ว่าพอใจหรือไม่พอใจ สรุปซ่งหยุนหยุนทำตัวเหมือนเต่าหดหัว เพื่อลดการแสดงตนให้น้อยที่สุด

โชคดีที่เจียงเหยาจิงไม่ได้หาเรื่อง แต่ซ่งหยุนหยุนเองก็ไม่สามารถทำตามความคาดหวังของเขาได้ เธอกินได้ไม่เกินสองคำก็รู้สึกอยากอาเจียน

เธอทนคลื่นไส้อาหารบนโต๊ะไม่ไหวจึงรีบลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

เธออาเจียนออกมา

จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเดือนนี้ประจำเดือนของเธอยังไม่มา

โดยปกติประจำเดือนของเธอจะมาเป็นปกติทุกเดือน

จู่ ๆ ก็รู้สึกไม่สบายใจ

เธอคงจะไม่ได้ท้องหรอกใช่ไหม?

ไม่ ไม่มีทาง

เธอกินยาคุมกำเนิดแล้ว

เธอคงจะกลัวตัวเองมาก ไม่เป็นไร เธอบอกกับตัวเอง

เธอกลับมาที่โต๊ะอาหาร แต่จิตใจกลับไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอหยิบช้อนขึ้นมาตักซุปเข้าปากเต็มคำโดยไม่มอง ทันทีที่กลืนลงไป เธอเงยหน้าขึ้นเห็นเจียงเหยาจิงกำลังจ้องมองด้วยสายตาประหลาดใจ

หัวใจของเธอเต้นแรง

นี่ฉันทำให้เขาโกรธอีกแล้วเหรอ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน