พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 32

“ไม่บอกก็ไม่บอก หม่ามี๊ไม่อยากรู้หรอก” วารุณีหยิกหน้าของอารัณเบาๆ

อารัณแลบลิ้นให้เธอ จากนั้นก็เอามือเกาะตรงที่นั่งคนขับพลางถาม “คุณอานัทธี พวกเราจะไปได้หรือยัง？”

เขาอยากจะกลับไปทำตามแผนของเขาเต็มทนแล้ว

นัทธีหันหน้าไปเล็กน้อย พลางมองลูกผมที่ชี้ไปมาบนหัวของอารัณ ก็คิดอยากจะลูบสักหน่อย

แต่อารมณ์เย็นชาของเขา ทำให้คนอื่นมองไม่ออก

“ได้ งั้นหนูนั่งให้ดีก่อนเถอะ” นัทธีเคาะพวงมาลัย พลางพูดเบาๆ

อารัณพยักหน้า ก่อนจะกลับไปนั่งข้างๆ วารุณีอย่างเชื่อฟัง

เมื่อรถขับออกไป ไอริณก็หาวขึ้นมาทันที “หม่ามี๊ ไอริณง่วงแล้ว อยากนอนแล้ว”

“งั้นนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวถึงแล้วหม่ามี๊จะปลุกหนูเองนะ” วารุณีกดเธอเอนลงมานอนบนตัก

แก้มแดงๆ ของไอริณถูไถกับต้นขาของวารุณี จากนั้นก็หลับตาลง เพียงไม่นานก็หลับไป แถมยังกรนเล็กน้อยด้วย

เมื่อเห็นดังนั้น อารัณก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย

ดีมากเลย น้องสาวคนนี้ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเลยล่ะ

เขาแค่อยากให้เธอแกล้งหลับ หลังจากที่ลงรถไป ถึงจะหาเหตุผลหลอกให้คุณอานัทธีไปที่บ้านของพวกเขาได้ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะหลับไปจริงๆ

แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าแกล้งหลับจะถูกจับได้ง่าย ถ้าหลับไปจริงๆ เขาเองก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว

ระหว่างทางไม่มีการพูดคุย เพียงไม่นาน ก็ไปถึงที่คอนโดแล้ว

นัทธีช่วยอุ้มไอริณไปวางบนโซฟา ก่อนจะยืดตัวขึ้นมองห้องพักแห่งนี้

คอนโดนี้มีเพียงสองห้องนอน เล็กกว่าบ้านเขามาก แต่กลับจัดวางตกแต่งได้ดูอบอุ่นเป็นอย่างดี เหมาะกับการอยู่เป็นครอบครัว

แต่สิ่งที่แปลกก็คือ ที่พักนี้มีแต่ของใช้ผู้หญิงกับเด็ก แต่กลับไม่มีของใช้ของผู้ชายเลย

“สามีคุณไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ？” นัทธีเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้สงสัยเรื่องนี้ จนถามออกมาได้

วารุณีที่กำลังหาใบชา และเตรียมจะชงชาต้อนรับเขา เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ถึงกับต้องอึ้งไป “สามีงั้นเหรอ？”

“คุณหมอพงศกรเมื่อคืนน่ะ เขาไม่ใช่สามีคุณเหรอ？” นัทธีมองเธอ

วารุณีรีบผลุบตาลง เพราะไม่อยากให้เขาเห็นความอึดอัดและความกังวลที่จะถูกจับได้ของเธอ “ใช่ แต่ปกติเขาอยู่ต่างประเทศน่ะ”

“งั้นเหรอ” นัทธีตอบรับเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

“หม่ามี๊ หนูหาใบชาเจอแล้ว หม่ามี๊รีบไปชงชาให้คุณอานัทธีเถอะ” ในตอนนี้ อารัณเอากล่องใบชายัดใส่มือวารุณี

วารุณีขยี้ผมของเขาเบาๆ “โอเค หม่ามี๊จะไปชงชา หนูอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณอานะ อย่าดื้อล่ะ”

“อือๆ” อารัณตอบรับ

วารุณีเข้าไปในห้องครัว

หลังจากที่เธอไป อารัณก็กลอกตาเล็กน้อย ก่อนจะลูบท้องของตัวเอง “คุณอานัทธี หนูหิวแล้ว คุณอาช่วยหยิบคุกกี้ให้หนูหน่อยได้ไหม？”

เขาชี้ไปบนตู้เย็น

นัทธีมองตามไป ก็เห็นว่าบนตู้เย็นนั้นมีขนมมากมาย ละลานตาไปหมด มองไปจนตาลายเลยล่ะ

เขาขมวดคิ้วเบาๆ ด้วยความไม่ชอบใจมากนัก

วารุณีซื้อขนมให้เด็กทั้งสองคนเยอะขนาดนี้เลยเหรอ？

เธอไม่รู้เหรอว่าเด็กกินขนมเยอะๆ ไม่ดีน่ะ？

เหมือนจะอ่านใจของนัทธีออก อารัณเลยอธิบาย “ขนมพวกนี้แม่บุญธรรมซื้อมาให้พวกเราทุกครั้งที่มา ปกติหม่ามี๊ก็ไม่ให้พวกเรากินเยอะหรอก บอกว่าเดี๋ยวแมงกินฟัน เลยเอาขนมไว้ข้างบน ไม่ให้พวกเราหยิบถึง”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้งั้นเหรอ？

นัทธีคลายปมคิ้วที่ขมวดอยู่

ดูเหมือนเขาจะเข้าใจเธอผิดแล้ว

“หนูอยากกินคุกกี้อะไร เดี๋ยวอาหยิบให้” นัทธีก้มถามเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆ

“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวหนูไปหยิบเอง คุกกี้มันเยอะมาก เดี๋ยวหนูจะไปดูเอง ว่าแต่คุณอานัทธีช่วยอุ้มหนูหน่อยนะ” เขายื่นแขนน้อยๆ ออกไป