พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 141

“ผลักลงไป？”นัทธียืนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

มารุตพยักหน้า“ใช่ครับ ผู้ริเริ่มคือลูกสาวของคุณออสติน เธอมีใจให้คุณหมอพงศกร ให้คุณวารุณีไปจากคุณหมอพงศกร คุณวารุณีไม่ยอม เพื่อนของเธอสองคนก็เลยลงมือแทนเธอ ผลักคุณวารุณี คุณวารุณีเลยตกน้ำ”

“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มเข้า ทำเสียงเยือกเย็น

พงศกรบอกว่าเขาจะนำความเดือดร้อนมาให้วารุณี แต่พงศกรเองล่ะไม่ใช่เหมือนกันเหรอไง？

ดังนั้นพงศกรมีสิทธิ์อะไรมาว่าเขา？

“ประธาน เรื่องนี้ คุณคิดจะจัดการอย่างไรครับ？”มารุตมองนัทธีที่มีสีหน้าไม่ดีแล้วถาม

นัทธีเม้มริมฝีปากบางๆ“ลูกสาวของคุณออสตินล่ะ？”

“คุณออสตินขังเธอไว้แล้วครับ รอให้คุณวารุณีฟื้น ค่อยให้ขอโทษคุณวารุณี ความหมายของเขาคือ ขอโทษเสร็จก็จะส่งกลับไปตระกูลฮิลล์”มารุตดันแว่นแล้วตอบ

นัทธีหัวเราะอย่างเย็นชา“เกือบจะทำคนตาย ขอโทษคำเดียวก็ได้แล้ว？ไป เอาสัญญาที่ร่างไว้ลบเลย”

มารุตเลิกคิ้วขึ้นอย่างตกใจ“ประธาน พวกเราจะไม่ร่วมมือกับตระกูลฮิลล์แล้วเหรอครับ？ช่วงนี้ตระกูลฮิลล์จะมีการขุดเหมืองเพชร บริษัทอัญมณีที่อยู่ภายใต้ชื่อของพวกเรา ขาดเพชรดิบจำนวนมากพอดีนะครับ”

“บนโลกนี้ไม่ได้มีแค่ตระกูลฮิลล์ที่มีเหมืองเพชร และผมก็ไม่ใช่ว่าต้องร่วมมือกับตระกูลฮิลล์ให้ได้！”นัทธีหรี่ตาลงเล็กน้อย พูดด้วยสีหน้าเย็นชา

เขาพูดแบบนี้ มารุตจะพูดอะไรได้อีก หลังจากมองวารุณีที่อยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างหดหู่ ก็พยักหน้าตอบ“ผมเข้าใจแล้ว งั้นตอนนี้ผมจะไปแจ้งตระกูลฮิลล์เรื่องที่ยกเลิกสัญญานะครับ？”

“ไม่ต้อง รอพวกเขาขอโทษเสร็จค่อยพูด”นัทธีส่ายมือ

มารุตพยักหน้า“ครับ งั้นผมออกไปก่อนนะครับ”

นัทธีตอบอือ

พอเขาไป นัทธีก็กลับไปนั่งอีกครั้ง ลูบขมับที่ปวดเล็กน้อย นอนหลับลงไปอยู่ข้างเตียง

เล่นเทนนิสกับคุณออสตินไปหลายแมตช์ แล้วยังกระโดดน้ำลงไปช่วยคนอีก ออกกำลังกายติดต่อกันแบบนี้ ทำให้ตอนนี้เขาอ่อนล้า ต้องการพักผ่อนถึงจะดี

ดังนั้นการนอนหลับของนัทธีนี้ หลับจนหัวค่ำ

วารุณีตื่น ลืมตามองไปบนเพดาน สำหรับสถานที่ที่ตัวเองอยู่นั้น ในใจเธอรู้ดี

เธอสะบัดหัว อยากจะขึ้นมานั่งบนเตียง แต่มีอะไรทับผ้าห่มของเธอไว้ ทำให้เธอลุกขึ้นแล้วไม่สะดวก

เธอหันหน้ามองไปทางที่กดทับผ้าห่มอยู่ มองเห็นนัทธีฟุบลงตรงนั้นและกำลังนอนหลับ เธออ้าปากอย่างตกใจ แล้วส่งเสียงออกมา

เสียงนี้ปลุกให้นัทธีตื่น เขาลืมตานั่งตัวตรง มองเห็นวารุณีที่กำลังจ้องมองตัวเอง สายตาเป็นประกายเล็กน้อย“ฟื้นแล้วเหรอ？”

วารุณีพยักหน้าจากจิตใต้สำนึก

นัทธียื่นมือไปลูบหน้าผากของเธอ“ยังมีตรงไหนไม่สบายอีกไหม？”

วารุณีส่ายหน้าอย่างเชื่อฟัง

“หิวหรือยัง？”นัทธีเอามือวางลง แล้วถามอีกครั้ง

วารุณีก้มหน้าลงลูบท้องของตัวเอง“นิดหน่อย”

นัทธีหยิบโทรศัพท์ออกมา ให้มารุตซื้อข้าวมาให้

วารุณีก็จ้องเขา

ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกผิดหรือเปล่า เธอรู้สึกว่า เขาอ่อนโยนต่อเธอกว่าเมื่อก่อนขึ้นมาก

“มองผมทำไม？”นัทธีส่งข้อความเสร็จ ก็เห็นวารุณีมองตัวเองอย่างตะลึง เปลือกตาเงยขึ้นเล็กน้อย

วารุณีได้สติคืนมา ก็ส่ายมือ“ไม่มีอะไร ขอบคุณนะคะที่ประธานนัทธีช่วยฉันไว้”

“ไม่เป็นไร”นัทธีวางโทรศัพท์ลง“เรื่องที่คุณจมน้ำ ผมรู้แล้ว แอนนี่กับเพื่อนของเธอยอมรับความผิดของตัวเองแล้ว คุณจะจัดการพวกเธออย่างไร？”

ได้ยิน วารุณีก็ถอนหายใจอย่างปวดหัว

ถ้าบอกว่า ผลักเธอลงน้ำเป็นพิชญา หรือคนที่มีตัวตนธรรมดา เธอคงสู้กลับโดยไม่ลังเล

แต่ครั้งนี้กลับเป็นคนของตระกูลฮิลล์ เธอแตะต้องไม่ได้ เลยไม่รู้จริงๆว่าจะเรียกคืนความยุติธรรมคืนได้อย่างไร

คิดไป วารุณีก็หัวเราะอย่างขมขื่น“ประธานนัทธี งั้นคนของตระกูลฮิลล์ ได้บอกไหมคะว่าจะจัดการอย่างไร？”