พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 218

“ดีจัง คิดไม่ถึงว่าฉันจะได้ด้วย！”วารุณีเอาการ์ดเชิญแนบไปที่หน้าอกอย่างตื่นเต้น

ตั้งแต่เมื่อวานที่รู้จากนัทธีว่า Mr.Dylanจะมาเปิดนิทรรศการที่จังหวัดจันทร์ เธอก็เสียใจตลอดที่ไม่ได้เจอMr.Dylan

คิดไม่ถึงว่าจะกลับกัน Mr.Dylanดันเชิญเธอเองด้วย！

นึกถึงตรงนี้แล้ว วารุณีก็จูบลงที่การ์ดเชิญอย่างดีใจ จากนั้นเอาการ์ดเชิญใส่ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง แล้วออกไปจากสตูดิโอ

ตอนเย็น วารุณีกำลังนั่งบนโซฟา ดูโทรทัศน์กับลูกสองคน กำลังดูอยู่ จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอหยุดหัวเราะ หยิบโทรศัพท์ ด้านในกระเป๋าออกมา พอเห็นเบอร์ที่โทรมา ก็ดูเย็นชาลงทันที

“อารัณ ไอริณ พวกลูกกลับไปที่ห้องก่อนนะ”วารุณีจ้องหน้าจอโทรศัพท์ แยกลูกทั้งสองคนออกไป

สุภัทรโทรมาในตอนนี้ จะต้องมาเพื่อต่อว่างานแถลงข่าวในวันนี้แน่

ยากที่เธอจะห้ามไม่ให้ทะเลาะกับเขาขึ้นมา ดังนั้นจึงให้ลูกสองคนออกไปดีกว่า

อารัณมองเห็นเบอร์ที่โทรมาบนโทรศัพท์ของวารุณี ก็รู้ว่าคุยโทรศัพท์ต่อจากนี้หม่ามี๊จะไม่ให้พวกเขาฟัง จึงพยักหน้าเล็กๆลงอย่างทำอะไรไม่ได้ จูงไอริณกลับไปในห้อง

วารุณีมองประตูห้องนอนเด็กที่ปิดลง จึงกดรับ“คุณสุภัทร มีอะไรหรือเปล่าคะ？”

“ยัยเด็กไม่มีใครสั่งสอน！”สุภัทรเริ่มพูดก็ตวาดออกมา แต่เนื่องจากในเสียงมีความอ่อนแอ การตวาดนี้จึงไม่ดูรุนแรงนัก

วารุณีหยิบรีโมตขึ้นมา ปิดโทรทัศน์ลง ตอบไปอย่างไม่รีบร้อน“คุณสุภัทร ฉันเป็นลูกที่ไม่มีใครสั่งสอน งั้นคุณล่ะเป็นอะไร？พ่อที่ไม่สอนลูก？”

“แก......”สุภัทรโกรธกับคำว่าพ่อที่ไม่สอนลูกของเธอจนพูดไม่ออก สักพักจึงหายใจอย่างรีบร้อน ระงับความโกรธไว้ ถามเสียงคมกริบว่า“ฉันถามแกหน่อย ทำไมแกต้องบอกตัวตนที่แท้จริงของพิชญาในงานแถลงข่าวด้วย？”

“ก็ถูกคุณบังคับไงล่ะ！”วารุณีสะบัดเล็บไปมา ตอบกลับนิ่งๆ

อือ เล็บของเธอยาวเล็กน้อยแล้ว

พรุ่งนี้นัดปาจรีย์ไปทำใหม่ละกัน

“ถูกฉันบังคับ？”สุภัทรสำลักน้ำลายตัวเอง

เพราะว่าเขาคิดว่าคำนี้คุ้นๆหู ไม่ใช่ว่าในสายที่โทรเมื่อวาน ตอนที่เธอถามเขาว่าทำไมต้องใส่ร้ายเธอกับนัทธีลงในเน็ตด้วย เขาก็ตอบเธอแบบนี้เหรอ？

เธอดันใช้คำพูดของเขา มาตอบโต้เขา！

“ใช่ คุณใช้พลังความคิดเห็นของประชาชน บังคับให้ฉันถอนฟ้องขยานี ทำใบรับรองปลอมให้พิชญา ฉันถูกคุณบังคับจนหมดหนทาง ได้แต่ใช้วิธีนี้แล้ว”วารุณียักไหล่ สื่อให้เห็นว่าตัวเองหมดหนทาง

สุภัทรพูดไม่ออกกับคำพูดของเธอ กล้ามเนื้อที่ใบหน้าแก่ๆนั้นกระตุกแล้วตะโกนไป：“ใช่ แกได้แต่ใช้วิธีนี้ แต่แกรู้ไหมว่า แกทำแบบนี้ ส่งผลยังไงต่อตระกูลศรีสุขคํากับบริษัท ศรีสุขคํา กรุ๊ป？ตอนนี้ราคาหุ้นของบริษัท ศรีสุขคํา กรุ๊ปตกหมดแล้ว！”

วารุณีเอาโทรศัพท์ออกจากหูเล็กน้อย“คุณสุภัทร คำพูดคุณตลกหน่อยนะคะ หุ้นของบริษัท ศรีสุขคํา กรุ๊ปตกก็เพราะว่าคุณทำเอง ถ้าตอนนั้นคุณไม่นอกใจ ก็จะไม่มีวันนี้ อีกอย่างฉันอยากจะให้ราคาหุ้นของตระกูลศรีสุขคําต่ำลง ต่ำลงจนถึงที่สุด จากนั้นก็ประกาศล้มละลาย！”

บริษัท ศรีสุขคํา กรุ๊ปเป็นบริษัทที่สุภัทรกับแม่สร้างมาด้วยกัน แม้กระทั่งแม่ก็ยังก็ยังทุ่มเทมากกว่าหน่อย

แต่เจ็ดปีก่อน สุภัทรหลอกแม่ให้เซ็นหนังสือโอนหุ้น ให้แม่ออกไปตัวเปล่า ตั้งแต่นั้นมา เธอก็ไม่รู้สึกใดๆต่อบริษัท ศรีสุขคํา กรุ๊ปอีก

“แก......”สุภัทรสำลักเล็กน้อย จากนั้นกำไม้เท้าแน่น ยังอยากพูดอะไร

วารุณีก็หาวออกมา รู้สึกหมดความอดทนแล้ว “คุณสุภัทร นี่ก็ดึกแล้ว คือแบบนี้ค่ะ ฉันต้องพักผ่อน ลาก่อน！”

พูดจบ เธอก็ตัดสาย ทิ้งโทรศัพท์ไปข้างๆ

“ฮัลโหล？ฮัลโหล？”สุภัทรยังตะโกนไปที่โทรศัพท์

“อย่าตะโกนเลย เธอวางสายไปแล้ว”ด้านหลัง เสียงเยือกเย็นของพิชญาก็ดังขึ้น

สุภัทรเอาโทรศัพท์ลงมา ก็พบว่าสายตัดไป เลยหันหน้าไปอย่างเซ็งๆ“ไอ้ระยำนั่น แกเห็นฉันเป็นพ่อบ้างไหม！”