พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 219

ตอนที่นัทธีถูกอารัณพามา ก็รู้ต้นสายปลายเหตุแล้ว ยกมุมปากขึ้นเบาๆ：“ไม่เป็นไร ผมจะออกจากบ้านพอดี ผ่านไปส่งไอริณได้”

“แต่ว่า......”

วารุณียังอยากจะพูดอะไรอีก จู่ๆประตูห้องตรงหน้าก็เปิดออก ไอริณออกมาจากด้านใน กอดขาของนัทธีไว้“หม่ามี๊ หนูจะให้คุณอานัทธีไปส่ง！”

อารัณยิ้มอย่างภูมิใจ“ดูสิครับ วิธีของผมได้ผล ให้คุณอานัทธีมา ไอริณก็ออกมา”

วารุณีชำเลืองมองเขา เขาหลับตาลงทันที

วารุณีมองไปที่นัทธีอีก โค้งให้เขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด“ประธานนัทธี ขอโทษจริงๆนะคะ รบกวนคุณอีกแล้ว”

“ไม่เป็นไร”นัทธีลูบหัวของไอริณ ตอบกลับด้วยเสียงอบอุ่น

“พ่อคะ อุ้ม！”ไอริณกางแขนสองข้างออก มองไปที่นัทธี

วารุณีเกือบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง ตบหลังของสาวน้อย แล้วพูดอย่างจริงจัง：“เรียกว่าอา”

“ไม่ค่ะ”ไอริณโอบคอของนัทธี“หนูจะเรียกว่าพ่อ ยังไงหม่ามี๊ก็ไม่ยอมบอกหนูกับพี่ ว่าพ่อของพวกเราเป็นใคร งั้นต่อไปคุณอานัทธีก็จะเป็นพ่อของหนู”

“ลูก......”วารุณีตะลึงกับคำพูดของลูกสาวจนพูดไม่ออก โกรธจนหน้าแดง

ริมฝีปากบางๆของนัทธียกขึ้นเล็กน้อย“ไม่เป็นไร ให้พวกเขาเรียกเถอะ ผมดีใจมาที่ได้เป็นพ่อของพวกเขา”

อารัณได้ยินคำพูดของเขา ก็กะพริบตาอย่างมีไหวพริบ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

ต่อมา อารัณก็ดึงปลายเสื้อของวารุณี“หม่ามี๊ ผมไปเรียนที่โรงเรียนอนุบาลกับไอริณละกัน ผมไม่ได้ไปโรงเรียนนานแล้ว”

“งั้นก็ได้”เปลี่ยนความคิดของเขาไม่ได้ วารุณีจึงพยักหน้าเห็นด้วย

ให้เขาไปก็ดี มีเขาอยู่ที่โรงเรียนกับไอริณ เธอก็โล่งอกไปบ้าง

“ดีจัง”อารัณตบมือ

นัทธีจับเขาไว้ มือข้างหนึ่งอุ้มไอริณ พูดกับวารุณี：“งั้นพวกเราไปก่อนนะ”

“ค่ะ”วารุณีตอบกลับ แล้วส่งพวกเขาที่หน้าลิฟต์

ลิฟต์ใกล้ถึงแล้ว เด็กสองคนบอกลาวารุณี แล้วเข้ามาในลิฟต์กับนัทธี

ประตูลิฟต์ปิดลง มือเล็กๆของอารัณเท้าสะเอว เงยหน้ามองนัทธี“คุณอานัทธี คุณอาเพิ่งบอกว่า ดีใจมากที่ได้เป็นพ่อของพวกเราใช่ไหมครับ？”

นัทธีวางไอริณลง สบตากับเขา“ถูกต้อง”

“จริงๆด้วย พ่อบุญธรรมพูดถูก”อารัณพยักหน้า

พ่อบุญธรรมที่เขาพูดถึงก็คือพงศกร นัทธีรู้ ก็หรี่ตาลงอย่างไม่พอใจ“เขาพูดอะไรจริงเหรอ？”

“หลายวันก่อนผมอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยินพ่อบุญธรรมคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ พูดถึงคุณอานัทธีกับหม่ามี๊ พ่อบุญธรรมบอกว่าคุณอานัทธีชอบหม่ามี๊ครับ”

“หนูก็ได้ยินค่ะ”ไอริณไม่ยอมน้อยหน้าไปกว่าเขา ชูมือเล็กๆขึ้นมาแล้วพูดต่อทันที

อารัณหัวเราะร่ามองไปที่นัทธี“ตอนแรกผมไม่เชื่อ จนคุณอาพูดคำเมื่อกี๊ ผมก็มั่นใจว่าพ่อบุญธรรมพูดจริง ถ้าคุณอาไม่ชอบหม่ามี๊ ทำไมคุณอาต้องดีใจที่ได้เป็นพ่อของพวกเราล่ะ？อย่าเห็นว่าพวกเราเป็นเด็ก ผมรู้ว่ามีสุภาษิตพูดว่ารักเขาก็ชอบทุกอย่างของเขา คุณอาชอบหม่ามี๊จึงชอบพวกเราด้วย”

แววตานัทธีดูตกใจเล็กน้อย

เขารู้มาตลอดว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กอัจฉริยะ แต่คิดไม่ถึงว่า จะอัจฉริยะได้ถึงจุดนี้ แม้แต่ความรู้สึกของชายหญิงก็ยังพูดอย่างเป็นระเบียบแบบแผน

ข้างในใจของนัทธีมีความรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา เขานั่งยองตัวลงไป สบตาในระดับเดียวกับอารัณ

เวลานี้ ไม่เห็นอารัณเป็นลูกแล้ว แต่ให้เป็นพันธมิตรที่พูดคุยกันได้อย่างเท่าเทียม