พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 221

วารุณีได้ยินเสียงของนัทธี ทันใดนั้นในดวงตาก็มีประกายแห่งความหวังออกมา

แต่ตอนที่เธอจะตอบเขากลับไปนั้น มือของเธอก็ว่างเปล่า มือหยาบๆข้างหนึ่งแย่งโทรศัพท์ของเธอไป จากนั้นก็เขวี้ยงโทรศัพท์ของเธอไปที่พื้นอย่างแรง ภายใต้การมองอย่างตกใจของเธอ

“อย่า！”รูม่านตาวารุณีขยายออกมา ตะโกนเสียงดัง จะไปเก็บโทรศัพท์

แต่คนนั้นที่เขวี้ยงไป กลับเหยียบลงไปเลย

เสียงเหยียบดังขึ้นมา โทรศัพท์ถูกเหยียบจนเละเทะ ไม่อาจใช้ได้อีก

ขณะเดียวกันผู้ชายคนนั้น ยังตบใส่วารุณีไปหนึ่งฉาด พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า：“ยัยสารเลว ยังจะกล้าโทรบอกคนอื่นอีก ฉันว่าแกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม！”

“โอ๊ย！”วารุณีร้องอย่างเจ็บปวด ถูกตีจนล้มลงพื้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าบวมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ในหัวรู้สึกมึนๆ ว่างเปล่า ถูกตีจนงง

ผู้ชายพวกนั้นก็ถือโอกาสนี้ ปิดจมูกปากของเธอ จับมือและเท้าของเธอออกไป

อีกด้าน นัทธีเดินไปที่ฝ่ายปฏิบัติการด้วยสีหน้าหม่นลง ฝีเท้าก้าวอย่างรวดเร็ว มารุตที่อยู่ด้านหลังเขาตามแทบไม่ทัน

“ประธาน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่？”มารุตตามถามอยู่ด้านหลังอย่างหอบเหนื่อย

สองมือนัทธีกำไว้แน่น เส้นเลือดที่หลังมือปูดออกมา อดกลั้นความกังวลในใจ ตอบกลับเสียงเย็นชา“วารุณีเกิดเรื่องแล้ว”

ตอนนั้นจู่ๆโทรศัพท์ของวารุณีก็ตัดไป และก่อนตัด เขาก็ได้ยินเสียงที่เธอตะโกนว่าอย่า แบบนี้จะเห็นได้ว่า ตอนนั้นเธอจะต้องเจอเรื่องไม่ดีแน่

ส่วนอะไรไม่ดีนั้น เขาไม่กล้าคิด ตอนนี้อย่างเดียวที่เขาทำได้ ก็คือต้องหาตำแหน่งของเธอทันที ช่วยเธอออกมา

แป๊บเดียว ก็มาถึงฝ่ายปฏิบัติการ

นัทธีผลักประตูเข้าไป เอาโทรศัพท์วางไว้ตรงหน้าพนักงาน“ติดตามสถานที่ที่หายไปสุดท้ายของสัญญาณเบอร์นี้ทันที！”

“ครับ！”ตอบกลับไป แล้วพนักงานก็เริ่มติดตาม

ระหว่างนั้น นัทธีหันกลับ มองมารุตแล้วออกคำสั่ง“ตอนนี้คุณไปติดต่อสมาคมของประธานวรวีทันที บอกเขาว่าวารุณีเกิดเรื่อง ไม่สามารถไปศาลได้ทันที ให้เขาติดต่อเลื่อนนัดกับศาล แล้วก็......”

นัทธีหรี่ตาลงอย่างอันตราย เสียงเยือกเย็นขึ้นเหมือนหิมะน้ำแข็งในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บ ดูไร้อารมณ์“ส่งคนไปจับสุภัทรมาให้ผม！”

ในเมื่อเป็นสุภัทรส่งคนไปจับวารุณี งั้นเขาก็ไม่ปล่อยสุภัทรไว้แน่

“เข้าใจแล้ว ผมจะไปเดี๋ยวนี้”มารุตพยักหน้าอย่างจริงจัง ทำตามทันที

พอเขาไป เจ้าหน้าที่ด้านหลังก็สืบหาสิ่งที่นัทธีต้องการ ชี้ไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์：“ประธาน นี่คือสถานที่ที่สัญญาณเบอร์นี้อยู่สุดท้ายครับ”

นัทธีก้มหน้าลงมอง มองเห็นเป็นอพาร์ทเม้นท์ ก็กัดฟันกรามแน่นขึ้นมา“หาต่อไป เอากล้องวงจรปิดรอบๆอพาร์ทเม้นท์ หาออกมาให้หมด”

“เข้าใจแล้วครับ”เจ้าหน้าที่พยักหน้า แล้วเริ่มพิมพ์ไปที่คีย์บอร์ดอีกครั้ง

น่าจะสิบนาทีถัดมา ก็เอากล้องวงจรปิดทั้งหมดออกมาได้

นัทธีเห็นวารุณีออกไปจากอาคารอพาร์ทเม้นท์ไม่นาน ก็ถูกผู้ชายพวกนั้นไล่ตามตลอดจนถึงอพาร์ทเม้นท์นี้กับส่วนหลังกำแพงที่กั้นของหมู่บ้านอพาร์ทเม้นท์อีกแห่ง แล้วเธอก็ถูกผู้ชายพวกนั้นพาออกไป

“ประธาน ตามทางที่รถตู้คันนี้ขับไป รวมทั้งดูจากช่วงถนนแล้ว พวกเขาน่าจะออกจากจังหวัดไปครับ”

“ติดตามร่องรอยของรถได้ตลอดไหม？”นัทธีเอามือวางไว้ที่หลังเก้าอี้ของเจ้าหน้าที่ กำฝ่ามือแน่น

เจ้าหน้าที่พยักหน้า“ได้น่ะได้ครับ แต่ต้องดาวเทียมเท่านั้นถึงจะได้ ดาวเทียมสามารถจับร่องรอยของรถคันนั้นได้ทั้งหมด แต่แค่พวกเราไม่มีอำนาจพอ เมื่อบุกรุกดาวเทียม ก็จะถูกคนเบื้องบนจับได้”เจ้าหน้าที่พูดอย่างมีอะไรแอบแฝง

นัทธีก็รู้ว่าหลังจากถูกคนเบื้องบนจับได้ จะมีผลที่ตามมาอย่างไร แต่เขาก็ไม่สนมากขนาดนี้แล้ว ตอนนี้เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของวารุณี เขาแค่อยากหาเธอให้เจอไวๆ