พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 229

“ใช่”สุภัทรพยักหน้า

วารุณีรู้สึกขำขัน“คุณสุภัทร คุณล้อเล่นสินะ？ให้ศรัณย์เป็นทายาทของคุณ งั้นพิชญาที่คุณชอบที่สุดล่ะจะทำอย่างไร？”

สุภัทรกำหัวมังกรบนไม้เท้าแน่น“ฉันไม่เคยคิดจะให้พิชญามาเป็นทายาท สุดท้ายพิชญาก็ต้องแต่งงานออกไป ฉันจะเอาตระกูลศรีสุขคําไปเป็นสินสอดให้เธอไม่ได้ เสียเปรียบคนอื่นฟรีๆสิ”

ที่เขาอยากได้ แต่ไหนแต่ไรมาก็คือทำให้บริษัท ศรีสุขคํา กรุ๊ปเจริญรุ่งเรือง

มองความมักใหญ่ใฝ่สูงในดวงตาของสุภัทรออก มุมปากวารุณีก็ยกขึ้นมาอย่างเย็นชา“ดังนั้นความหมายของคุณก็คือ อยากให้ลูกชายสืบทอดตระกูลศรีสุขคําสินะ？”

“ถูกต้อง！”สุภัทรถูกไม้เท้าแล้วตอบกลับ

วารุณีเบะปากอย่างไม่พอใจ“คุณสุภัทร ทำไมต้องเป็นศรัณย์ล่ะ คุณให้ขยานีคลอดลูกชายอีกคนให้คุณก็ได้นี่ แค่นี้ก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ？”

ใบหน้าแก่ๆของสุภัทรดูลำบากใจ ไอออกมาอย่างร้อนตัว“เธออายุไม่น้อยแล้ว คลอดไม่ได้แล้ว”

“นั่นก็ไม่แน่หรอก”วารุณีส่ายนิ้วมือ

ขยานีคลอดลูกที่โตมากกว่าอารัณได้สองปี กับผู้ชายคนอื่น แล้วจะคลอดอีกไม่ได้ได้อย่างไรล่ะ

คนที่คลอดไม่ได้แล้วจริงๆ เป็นตัวเขาเองต่างหากสินะ

คิดไป วารุณีก็มองสำรวจสุภัทรอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

สุภัทรอ่านสายตาของเธอออก คิดว่าเธอกำลังเยาะเย้ยเขาอยู่ ก็รู้สึกโกรธเพราะอับอายขึ้นมาทันที“สายตาแกหมายถึงอะไร？”

วารุณียักไหล่“ไม่มีอะไร”

มุมปากสุภัทรกระตุก จากนั้นเอาโทรศัพท์ของตัวเองยื่นไป เร่งอย่างทนไม่ไหว“โอเค งั้นแกก็เอาช่องทางติดต่อของศรัณย์มาให้ฉันได้แล้ว ฉันจะพูดกับเขาเอง！”

วารุณีมองโทรศัพท์ของเขา ไม่ได้รับมา“คุณสุภัทร อะไรกันที่ทำให้คุณมั่นใจ ว่าคุณคิดว่าฉันจะเอาช่องทางติดต่อของศรัณย์ให้คุณน่ะ？”

“แกไม่ให้ฉันเหรอ？”สุภัทรจ้องไป

วารุณีเอาผมทัดหู“คุณพูดถูก ฉันไม่ให้คุณหรอก และฉันก็ไม่ให้ศรัณย์สืบทอดตระกูลศรีสุขคําด้วย บริษัท ศรีสุขคํา กรุ๊ปในตอนนี้ไม่ได้เป็นแม้แต่บริษัทจดทะเบียน อย่างมากก็เป็นแค่โรงงานเล็กๆ ทุกวันก็ยังโฉบเฉี่ยวที่ริมขอบของการล้มละลาย ขอโทษนะความยุ่งเหยิงแบบนี้ ทำไมฉันต้องให้ศรัณย์มาเก็บด้วย？”

“แก......”สุภัทรโกรธจนมือสั่น

วารุณีกดกุญแจรถ“แล้วก็ ฉันจำได้ดีว่าเจ็ดปีก่อน ตอนที่โรคหัวใจของศรัณย์กำเริบ คุณพูดด้วยสีหน้ารังเกียจว่าเขาไม่ใช่ลูกชายคุณ ตอนนี้คุณตกอยู่ในความลำบาก ก็มานึกถึงศรัณย์ ขอโทษนคุณสุภัทร คุณมีสิทธิ์อะไร？”

พูดคำนี้เสร็จ เธอก็ไม่สนใจสุภัทรที่มีใบหน้าลำบากใจอีก เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง แล้วขับรถออกไป

ครึ่งชั่วโมงถัดมา วารุณีมาถึงใต้อาคารบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป หลังจากจอดรถเสร็จ ก็หยิบโทรศัพท์โทรหานัทธี

นัทธีรับอย่างไว เสียงทุ้มต่ำอันนุ่มนวลก็ดังเข้าในแก้วหูของเธอ“โทรหาผมมีอะไรหรือเปล่า？”

“ประธานนัทธี เสื้อผ้าของตัวละครในเกมที่เราร่วมงานกันครั้งที่แล้ว ฉันออกแบบเสร็จทั้งหมดแล้ว ขอโทษนะคะคุณมีว่างไหม ฉันจะได้เอาขึ้นไปให้คุณดูผลลัพธ์ตอนนี้”วารุณีลดหน้าต่างรถลง เงยมองหน้าต่างบานหนึ่งที่ชั้นบนสุดของอาคารแล้วพูด

นัทธียืนขึ้นมาจากเก้าอี้ทำงาน“คุณอยู่ชั้นล่างเหรอ？”

“ใช่ค่ะ”วารุณีตอบอือ

นัทธีเดินไปที่ระเบียง ยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่างสูงที่ระเบียงแล้วมองลงมา มองเห็นเบนซ์สีแดงที่จอดอยู่ข้างถนน คิ้วก็คลายลงขึ้นเยอะ“คุณรอแป๊บหนึ่ง ผมจะให้มารุตลงไปรับคุณ”

“โอเค”วารุณีพยักหน้า

นัทธีวางโทรศัพท์ลง กลับไปที่ห้องทำงาน เรียกมารุตที่อยู่ห้องข้างๆเข้ามา ให้เขาลงไปรับเธอข้างล่าง

แป๊บเดียว มารุตก็มาวารุณีมา

วารุณีดึงเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะทำงานนัทธีแล้วนั่งลงไป เปิดแฟ้มเอกสาร เอาแบบร่างกำหนึ่งที่อยู่ด้านในออกมา ยื่นไปให้นัทธีด้วยมือสองข้าง“ประธานนัทธี คุณว่าเป็นไงบ้างคะ？”

ในขณะที่นัทธีรับแบบร่างไว้ ก็สั่งมารุตไปด้วยว่า“คุณไปเสิร์ฟชามาหน่อย”

“ครับ！”มารุตตอบรับ แล้วหันกลับออกไปชงชา