พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 230

วารุณีก้มหน้าลงมองมือตัวเองที่ยังจุ่มน้ำ ก็ลังเลเล็กน้อย สุดท้ายจึงยื่นมือไป

ยังไงมือข้างเดียวก็ติดยาก ให้คนอื่นทำแทนดีกว่า

เห็นวารุณีเชื่อฟังแบบนี้ สายตานัทธีก็ดูซอฟต์ลง หลังจากปิดก๊อกน้ำ ก็หยิบผ้าขนหนูบนชั้นด้านข้าง มาเช็ดมือของเธอให้แห้ง แกะแผ่นเย็นแล้วแปะไปที่มือของเธออย่างเบามือ“เสร็จแล้ว”

“ขอบคุณค่ะประธานนัทธี”วารุณีลูบแผ่นเย็นบนมือแล้วพูดขอบคุณ

นัทธีเอากระดาษห่อทิ้งลงถังขยะ“ออกไปเถอะ”

“อือ”วารุณีพยักหน้า ตามหลังเขาออกไป

มารุตกำลังทำความสะอาดโต๊ะทำงานของนัทธี เห็นทั้งสองออกมา ก็รีบหยุดแล้วขอโทษ“ขอโทษจริงๆครับคุณวารุณี ผมผิดเอง ที่เทชาที่ร้อนมาก จนทำลวกมือคุณได้”

วารุณีส่ายมือ“ไม่เกี่ยวกับผู้ช่วยมารุตเลยค่ะ ฉันมือลื่นเอง ที่ควรพูดขอโทษเป็นฉันต่างหากค่ะ”

“เอาเถอะ”นัทธีเดินไปหลังโต๊ะทำงาน ตัดบททั้งสองที่กำลังขอโทษกันและกัน“เรื่องครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุ ครั้งหน้าก็ระวังหน่อย คุณลงไปก่อนเถอะ ปริ้นเอกสารพวกนั้นมาอีกฉบับ”

“ครับ”มารุตพยักหน้า หยิบเอกสารที่เปียกพวกนั้นขึ้นมาแล้วออกไป

ในห้องทำงานเหลือแค่นัทธีกับวารุณีสองคน

วารุณีหยิบข้อมูลก่อนหน้านี้ขึ้นมาดู หลังจากดูเสร็จ ก็เอาข้อมูลไปไว้ตรงหน้านัทธี ชี้ไปอันหนึ่งพูดว่า：“ประธานนัทธี วัสดุนี้ไม่เลว ใช้แบบจำลองนี้ ทำอะไรก็ได้หมด ถึงแม้สู้วัสดุที่ฉันกำกับไว้ทีแรกไม่ได้ แต่ก็ไม่ต่างกันมาก”

นัทธีก้มหน้าลงดู จากนั้นพยักหน้าเล็กน้อย“โอเค งั้นก็อันนี้ละกัน เดี๋ยวผมติดต่อกับทางบริษัทเกม ส่วนเงินงวดสุดท้ายพรุ่งนี้ก่อนเที่ยงจะโอนให้คุณ”

“ค่ะ”วารุณีพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

นัทธีเก็บข้อมูลเข้ามา

วารุณีเหลือบมองเวลาที่มุมขวาล่างคอมพิวเตอร์ของเขา ลุกขึ้นบอกลา“ประธานนัทธี เย็นมากแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ ควรไปรับลูกที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว”

“ไปด้วยกันเถอะ”นัทธีปิดลิ้นชักเสร็จ มองเธอแล้วพูด

วารุณีตะลึงเล็กน้อย“ประธานนัทธีคุณยังไม่ถึงเวลาเลิกงานนี่？”

หลายวันนี้ ตอนเช้าเขาก็ไปส่งเด็กสองคนไปโรงเรียน

แต่ตอนเย็น จะเป็นเธอที่ไปรับ

นัทธีหยิบเสื้อคลุมขึ้นมา“ผมจะกลับอพาร์ทเม้นท์ไปเอาเอกสารสำคัญ ทำวีซ่าไปต่างประเทศพรุ่งนี้ ไปทางเดียวกับคุณได้เลย”

“ไปต่างประเทศ？”วารุณีอ้าปากออกมาอย่างตกใจ

นัทธีสวมชุดคลุมแล้วยืนขึ้นมา“ช่วงนี้บริษัทเครื่องประดับในเครือขาดแร่ดิบมรกต ผมเตรียมจะไปดูแหล่งกำเนิด”

“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”วารุณีพยักหน้า สื่อว่าเข้าใจแล้ว

นัทธีก้าวเท้าออกไปที่ประตูห้องทำงาน เดินไปพูดไปว่า：“ดังนั้นสองวันจากนี้ ผมไม่สามารถส่งเด็กสองคนไปโรงเรียนได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปส่งเองได้ อีกอย่างหลายวันนี้ก็เป็นประธานนัทธีที่ส่งพวกเขา เด็กพวกนั้นที่โรงเรียนอนุบาลเห็นคุณหมดแล้ว น่าจะไม่มีใครบอกว่าพวกเขาไม่มีพ่อแล้วแหละค่ะ”วารุณีตามอยู่หลังเขา พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ

นัทธีกลับหยุดฝีเท้าลงกะทันหัน“ข้อเสนอของผมครั้งที่แล้ว คุณคิดอย่างไรบ้าง？”

“ข้อเสนออะไรคะ？”วารุณีคิดไม่ถึงว่าจู่ๆเขาจะหยุดลง เกือบจะหยุดขาไม่ทันชนเข้ากับเขา

นัทธีหันกลับ“เรื่องที่หาพ่อให้เด็กสองคน！”

วารุณีดูชะงักเล็กน้อย จากนั้นละสายตาลง ปกปิดการตำหนิตัวเองในดวงตา“ช่วงนี้ยุ่งมาก จะมีเวลาคิดเรื่องพวกนี้ที่ไหนกันคะ ผ่านช่วงนี้ไปก่อนค่อยว่ากันดีกว่าค่ะ”

เขาคาดหวัง จะให้เธอรีบหาผู้ชายไปแต่งงานมากขนาดนี้เลยเหรอ？

นัทธีไม่รู้ความคิดในใจวารุณี ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็ไม่ถามอีก เปิดประตูห้องทำงานแล้วออกไป

ตอนหัวค่ำ ปาจรีย์โทรมาเร่ง“วารุณี เธอออกมายัง？”

วารุณีกำลังยืนเลือกชุดหน้าตู้เสื้อผ้า ได้ยินคำพูดของเธอ จึงรีบตอบไปว่า：“ยัง ฉันกำลังเปลี่ยนชุด”

“โอเค งั้นเธอเร็วหน่อย ฉันกับพงศกรถึงแล้วนะ”ปาจรีย์เปิดเมนูเครื่องดื่มแล้วพูด

วารุณีคิดว่าตัวเองฟังผิด จึงกะพริบตา“คุณพูดอะไรน่ะ พงศกรก็ไปเหรอ？”

“ใช่ ทำไมเหรอ？”ปาจรีย์มองไปที่พงศกรที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะบาร์