พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 231

สายตาพงศกรเป็นประกาย“ผมมารับคุณกลับไป”

“คุณมารับฉันกลับ？”วารุณีสลัดหัวที่ยิ่งรู้สึกมึนมากขึ้น“คุณรู้ได้ไงคะว่าฉันอยู่ที่นี่？”

พงศกรไม่ตอบ ชูมือสองข้างขึ้นมาแล้วตบไปกลางอากาศ

แปะ！

ได้ยินเสียงตบมือดังชัด ในหัวของวารุณีก็ยิ่งมึน ร่างสั่นคลอน แล้วก้นก็นั่งคืนกลับไปที่โต๊ะบาร์

พงศกรเข้ามา ประคองเธอขึ้นมา“ไปเถอะ พวกเรากลับไปเถอะ”

“งั้นปาจรีย์ล่ะทำไง？”วารุณีหันหน้าไป มองไปที่ปาจรีย์ที่นอนอยู่บนโซฟาด้วยสายตาคลุมเครือ

พงศกรละสายตาลง พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ：“วางใจเถอะ พงศกรไปห้องน้ำแล้ว พอเขากลับมา เขาจะส่งเธอกลับไปเอง”

วารุณีได้ยิน ก็โล่งอกทันที พยักหน้าลง“งั้นก็ดีค่ะ”

พงศกรประคองเธอเดินไปที่แคชเชียร์ของผับ

ตลอดทาง วารุณีปวดหัวหนักมาก แม้แต่ทางก็มองไม่ชัด เดินออกไป ก็ส่ายไปมาซ้ายขวา

เธอไม่รู้ว่าทำไมตัวเองจู่ๆถึงเมาได้รุนแรงขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อครู่ยังไม่เป็นอะไรด้วยซ้ำ

อีกทั้ง แอลกอฮอล์ของเหล้าพวกนั้น ก็ไม่สูงด้วย

พงศกรประคองวารุณีมาที่แคชเชียร์ของผับ เอาบัตรเอทีเอ็มกับกระดาษที่เขียนที่อยู่ของปาจรีย์ยื่นไปด้วยกัน

หลังจากพนักงานแคชเชียร์สบตากับเขา ก็เข้าใจความหมายของเขา พยักหน้าให้เขา สื่อว่าจะให้คนไปส่งปาจรีย์กลับเอง

พงศกรตอบอือ เอาบัตรเอทีเอ็มคืนกลับมา ประคองวารุณีออกไปจากผับ

มาที่หน้ารถ พงศกรถามวารุณีไปว่า：“วารุณี กุญแจรถล่ะ？”

วารุณีตะลึงเล็กน้อย หรี่ตามองเขา“ประธานนัทธี เมื่อกี๊คุณเรียกฉันว่าอะไรนะคะ？”

แว่นตาพงศกรสะท้อนแสง ตระหนักได้ว่าตัวเองเรียกผิดไป ก็ไม่ตื่นตระหนก มุมปากยกขึ้นมาเป็นมุม“ผมเรียกคุณว่าวารุณีไง คุณไม่ชอบเหรอ？”

วารุณีมองดวงตาที่ลึกซึ้งเหมือนบ่อน้ำโบราณของเขา รูม่านตาค่อยๆคลายลง ริมฝีปากสีแดงขยับ ตอบไปอย่างไม่รู้ตัว：“......ชอบ......ชอบค่ะ”

“ชอบก็ดี”มีประกายแวบเข้ามาในดวงตาของพงศกร แล้วก็หากุญแจรถในกระเป๋าของเธอ

หลังจากเปิดประตูรถ วารุณีเหมือนกับหุ่นกระบอก ถูกพงศกรประคองเข้าไปในรถ

ตอนที่คาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ พงศกรก็ลูบหน้าของเธอ

ตลอดทั้งกระบวนการนี้ วารุณีไม่ได้ต่อต้านใดๆเลย เหมือนไม่มีความรู้สึก สายตาดูเหม่อลอย

พงศกรเห็นสภาพเธอตอนนี้ที่เชื่อฟัง ดวงตาที่อยู่หลังแว่น ก็มีร่องรอยของความบ้าคลั่ง

เขาก้มหน้าลงจูบไปที่หน้าผากของวารุณี พึมพำกับตัวเอง：“วารุณี ถ้าคุณเชื่อฟังแบบนี้ไปได้ตลอดก็คงดี”

แบบนั้นเขาก็ไม่ต้องสะกดจิตเธอ ทำให้เธอคิดว่าเขาเป็นนัทธี

เพราะมีแค่นัทธี เธอจึงไม่ต่อต้าน ถ้าตอนนี้เธอมีสติ เขาจูบเธอแบบนี้ในตอนนี้ แตะต้องเธอ เธอจะต้องถอยหนีเขาไปแล้วแน่

คิดไป มุมปากพงศกรก็ยกขึ้นเป็นมุมอย่างร้ายกาจ แป๊บเดียวก็หายไป

จากนั้น เขาก็ปิดประตูรถที่นั่งข้างคนขับ เดินผ่านหน้ารถเข้าไปนั่งที่นั่งคนขับ ขับรถไปที่อพาร์ทเม้นท์

เขาต้องการได้เธอมา คืนนี้เขาจะต้องได้เธอมา ถึงแม้จะใช้ตัวตนของนัทธีก็ไม่เป็นไร แค่เช้าวันถัดมาตื่นมา เขาก็จะบอกเธอว่า เธอดื่มจนเมา เห็นเขาเป็นนัทธี เธอรับไม่ได้ก็ได้แต่รับให้ได้

เพราะว่าเขาไม่อยากทนต่อไปอีกแล้ว เด็กสองคนเริ่มเรียกนัทธีว่าพ่อแล้ว และยังเคยพูดว่าจะจับคู่วารุณีกับนัทธี เขาจะยอมได้ไงกัน วารุณีเป็นของเขาได้เท่านั้น！

พงศกรบีบพวงมาลัยไว้แน่น เหยียบคันเร่งด้วยสีหน้าเหยเก ไม่ถึงยี่สิบกว่านาที รถก็มาถึงชั้นล่างของอพาร์ทเม้นท์

“วารุณี ถึงแล้ว พวกเราลงจากรถเถอะ”พงศกรจอดรถ ใบหน้ามีรอยยิ้มที่อบอุ่นคืนกลับมาอีกครั้ง หลังจากปลดเข็มขัดแล้ว ก็หันหน้าไปพูดกับหญิงสาวที่นั่งด้านข้างคนขับ

หญิงสาวพยักหน้าด้วยใบหน้าราบเรียบ เปิดประตูรถแล้วลงจากรถไป

พงศกรจูงมือของเธอ พาเธอเข้าไปในอาคารอพาร์ทเม้นท์