พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 271

“ดูออกแล้ว”นัทธีเหลือบมองสุภัทรแวบหนึ่ง สายตาเย็นชาอย่างมาก

ตาแก่คนนี้ เมื่อก่อนพึ่งพิชญาดึงเข้าสู่ความสัมพันธ์ของสองตระกูลไชยรัตน์กับตระกูลศรีสุขคํา

ตอนนี้ไม่มีพิชญาแล้ว ก็อยากจะพึ่งวารุณี หน้าด้านไร้ยางอายเสียจริง！

สุภัทรไม่รู้ว่าความทะเยอทะยานของตัวเองโดนวารุณีกับนัทธีรู้เข้าแล้ว พูดไปด้วยความคาดหวังสุดๆว่า“วารุณี แกให้โอกาสพ่อได้ชดเชยสักครั้งได้ไหม？”

วารุณียิ้ม ยิ้มอย่างไม่เข้าใจเล็กน้อย“คุณสุภัทร คุณอยากให้ฉันกลับไป แล้วคุณน้าขยานีล่ะยอมเหรอ？”

พอได้ยิน ใบหน้าแก่ๆของสุภัทรก็ชะงักทันที“เอ่อ......”

“ดูเหมือนว่าคุณน้าขยานีจะไม่เห็นด้วยนะคะ”วารุณีเบะปากด้วยรอยยิ้มแสนเย็นชา

สุภัทรฟังความดูถูกในน้ำเสียงของเธอออก จึงรู้สึกว่าเสียหน้าหน่อยๆ ไอออกมาเบาๆ พูดอย่างมีหน้ามีตาออกไปว่า：“พ่อเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลศรีสุขคํา เธอไม่เห็นด้วยแล้วจะทำอะไรได้ล่ะ？”

“เหรอคะ？แต่ว่าฉันก็ยังไม่อยากกลับไป”วารุณีผายมือออก

นัทธีรู้ว่าเธอกำลังหยอกล้อสุภัทร รอยยิ้มจึงแวบเข้ามาในสายตา

เขาไม่รู้ว่า เธอจะมีด้านที่ดื้อซนแบบนี้ด้วย

“ทำไมล่ะ？”สุภัทรขมวดคิ้ว ริ้วรอยที่มุมปากและหน้าผากก็ยิ่งชัดขึ้น

วารุณียกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา“เพราะว่าฉันไม่ชอบขยานี ถ้าคุณสุภัทรยอมหย่ากับขยานี อย่างเมื่อเจ็ดปีก่อน ไล่ขยานีออกไปจากตระกูลอย่างอนาถ ฉันอาจจะพิจารณากลับไปกับคุณได้ เอาไง？”

เธอมองไปที่สุภัทร

สุภัทรคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ ก็ตกใจ“จะเอาแบบนี้จริงๆเหรอ？”

“ถูกต้อง！”วารุณีพยักหน้า ตอบไปอย่างไม่ลังเล

สุภัทรไม่พูด ละสายตาลงอย่างคลายความกดดันลง เหมือนว่ากำลังคิดอยู่

เห็นฉากแบบนี้ วารุณีไม่ใช่แค่ไม่รู้สึกดีใจ กลับรู้สึกน่าตลก รู้สึกเหน็บแนม

“คุณดูสิ เขาโหดเหี้ยมมากแค่ไหน”วารุณีเอียงศีรษะ พูดกับนัทธีเบาๆ

นัทธีพยักหน้าโดยไม่พูดสักคำ

คนอย่างสุภัทร ช่างโหดเหี้ยมเสียจริง！

เจ็ดปีก่อน เพื่อสองแม่ลูกขยานีกับพิชญา ก็ไล่เมียแต่งกับลูกสาวลูกชายแท้ๆทั้งสองออกไปได้ วันนี้ในเจ็ดปีถัดมา เพื่อผลประโยชน์แล้ว ก็เริ่มคิดจะทิ้งขยานี คนแบบนี้ ไร้หัวใจจริง！

กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์ของนัทธีจึงดังขึ้นมา

เขาหยิบมาดูแวบหนึ่ง แล้วสายตาก็หม่นลง จากนั้นวางโทรศัพท์ลง มองไปที่วารุณี“ผมไปรับสายนี้ก่อนนะ”

“ค่ะ”วารุณีตอบอือ เห็นด้วยกับเขา

นัทธีหันกลับไป เดินไปที่ระเบียงข้างหน้า

พอเขาไป สุภัทรจึงสูดลมหายใจลึกๆ เหมือนว่าคิดได้แล้ว กำหัวมังกรตรงไม้เท้า แล้วมองไปที่วารุณี“ถ้าพ่อหย่ากับขยานีจริงๆ ลูกจะกลับมา？”

ริมฝีปากแดงๆของวารุณีขยับ กำลังจะพูด จู่ๆร่างหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก เดินมาไม่กี่ก้าวก็มาถึงตรงหน้าสุภัทร ต่อว่าสุภัทรด้วยดวงตาที่แดงก่ำพร้อมกับน้ำตา：“สุภัทร！ไอ้แก่อย่างคุณ จะมาหย่ากับฉันเหรอ！”

ถึงแม้เธอจะไม่รู้สึกอะไรกับตาแก่อย่างสุภัทรแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยคิดหย่า

ตระกูลศรีสุขคําล้มละลาย แต่ในมือของตาแก่อย่างสุภัทรยังมีเงินทุนก้อนใหญ่ และคฤหาสน์หลังนี้อยู่ ถ้าจะหย่า เธอก็ต้องเอาเงินของตาแก่นี่มาไว้ในมือก่อนแล้วค่อยไป！

ชัดเจนว่าสุภัทรไม่นึกว่าคำพูดของตัวเองเมื่อกี๊ ขยานีจะได้ยิน ทันใดนั้นใบหน้าแก่ๆก็ดูลำบากใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตาของแขกที่ดูอยู่รอบๆ ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกอับอาย

“พอแล้ว คุณจะตะโกนทำไม ผมพูดเมื่อไหร่ว่าจะหย่ากับคุณ！”ใบหน้าสุภัทรหม่นลง ตำหนิขยานีไปอย่างไม่พอใจ

ขยานียังไม่พูด สายตาของวารุณีกลอกไปมา แล้วจู่ๆก็กลายเป็นหดหู่“ที่แท้พ่อก็ไม่คิดจะหย่ากับคุณน้าขยานี งั้นแบบนี้ ที่พ่ออยากให้ฉันกลับไปตระกูลศรีสุขคําก็ไม่จริงสิ？”

“ไม่ใช่ มันเป็นเรื่องจริง......”

“ฉันไม่ฟัง！”วารุณีปิดหูไว้ ทำลายการอธิบายของสุภัทรไปโดยตรง“ถ้าพ่ออยากให้ฉันกลับตระกูลศรีสุขคําจริงๆ พ่อก็คงรับปากว่าจะหย่ากับขยานีนานแล้ว พ่อโกหกฉัน！”

“พ่อ......”น้ำเสียงของสุภัทรกระอักกระอ่วน พูดไม่ออกทันที ได้แต่มองไปที่ขยานีด้วยความโกรธจัด โทษว่าเธอมาไม่ถูกเวลา