พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 287

เหมือนว่าเขาอยากหัวเราะ แต่เนื่องจากแต่ไหนแต่ไรมาเขาได้แต่ยิ้มบางๆ หรือยกมุมปากขึ้นมาเท่านั้น และกล้ามเนื้อใบหน้าก็แข็งทื่อแบบนั้นมาอยู่แล้ว แสดงออกมาไม่ได้มาก

ดังนั้นอาการในตอนนี้ จึงแปลกเป็นอย่างมาก

ในที่สุด หัวใจที่เต้นแรงของนัทธีก็ค่อยๆคืนกลับไป อาการที่ใบหน้าก็เก็บลงไป กลายเป็นสภาพเย็นชาเหมือนปกติ แต่ความตื่นเต้นในแววตานั้นยังไม่หายไป หลังจากลูกกระเดือกขยับไปมา จึงถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนเล็กน้อย“เธอท้อง......จริงๆเหรอ？”

“น่าจะจริงค่ะ”ป้าส้มตอบกลับยิ้มๆ

นัทธียืนขึ้นมา“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะกลับไปทันที！”

พูดจบ เขาก็วางโทรศัพท์ลง แล้วเรียกมารุตเข้ามา

“ประธาน มีอะไรจะกำชับไหมครับ？”มารุตเข้ามาถาม

นัทธีหยิบเสื้อคลุมตรงชั้นวางมาพาดไว้ที่แขน เดินผ่านโต๊ะทำงานไปที่ประตูออฟฟิศ“คุณขับรถ กลับไปที่คฤหาสน์”

“มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าครับ？”มองนัทธีที่ก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว มารุตจึงคิดว่าที่คฤหาสน์เกิดเรื่องอะไร จึงตามอยู่หลังแล้วรีบถาม

นัทธีกดปุ่มลิฟต์“วารุณีท้อง”

“ที่แท้ก็ท้อง.....อะไรนะ？ท้อง？”หลังจากมารุตตอบสนองคืนมา ก็ตะลึงงันไปหมด แว่นไถลลงมาครึ่งหนึ่ง

นัทธีเห็นเขาตอบสนองอย่างรุนแรงแบบนี้ ริมฝีปากบางๆยกขึ้นเล็กน้อย

ในที่สุดหลังจากได้ยินข่าวนี้ คนที่ตอบสนองอย่างรุนแรง ไม่ใช่แค่เขาคนเดียว

“ถูกต้อง”นัทธีพยักหน้า

มารุตใจเย็นลง จับแว่นไว้ดีๆ แล้วกลืนน้ำลาย พยายามให้เสียงนั้นนิ่ง“งั้นก็ยินดีกับประธานจริงๆนะครับ”

นัทธีพยักหน้า“อีกเดี๋ยว คุณไปสั่งแหวนคู่หนึ่ง”

“ประธาน คุณจะขอคุณวารุณีแต่งงานเหรอ？”มารุตเดาจุดประสงค์ของเขาออกทันที

นัทธีตอบอือกลับไปโดยไม่พูดสักคำ

“ก็ใช่ เธอท้องแล้วนี่ ถ้าคุณไม่แต่งงานกับเธอ นั่นก็กลายเป็นผู้ชายเลวไม่ใช่หรือไง”มารุตพยักหน้าแล้วพูด

นัทธีหันหน้าไปเล็กน้อย มองเขาด้วยสายตาที่แสนเย็นชา

มารุตรู้สึกถึงสายตาเย็นชาที่นัทธีมองมา ทันใดนั้นก็ตอบสนองได้ว่าตัวเองพูดผิด จึงหดคอลง แล้วหุบปากลงอย่างตระหนักได้

แป๊บเดียว ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ก็ถึงคฤหาสน์

มารุตจอดรถเสร็จ นัทธีก็ลงจากรถ เดินไปที่ประตูคฤหาสน์

พอเข้าไปคฤหาสน์แล้ว เขาก็เห็นวารุณีที่นั่งอยู่บนโซฟา ก้มหน้าลงลูบท้องน้อย

เขาเดินไปเงียบๆโดยไม่รู้ตัว เดินไปนั่งอยู่ข้างเธอ

วารุณีรู้สึกว่าด้านข้างจมลงไป สายตาก็เป็นประกาย ในที่สุดก็ได้สติคืนมา หันหน้ามองไปด้านข้าง

เธอมองหน้าของชายหนุ่ม และฝืนยิ้มออกมา“กลับมาแล้วเหรอ?”

“อือ”นัทธีพยักหน้า จากนั้นละสายตาลงไปมองไปที่ท้องน้อยของเธอ

วารุณีตระหนักได้ถึงการกระทำของเขา ทันใดนั้นก็กังวลขึ้นมา ร่างกายก็อดไม่ได้เกร็ง“คุณ......คุณมีความเห็นอะไรไหม กับเด็กคนนี้？”

“ความเห็น？”นัทธีมองไปที่เธอ

วารุณีบีบฝ่ามือ“เช่น เอาออกหรือเก็บไว้？”

นัทธีขมวดคิ้ว

เขาดูเขาขมวดคิ้วแล้ว ในใจของวารุณีก็หม่นลง

เขาหมายความว่าไง

ไม่ใช่ว่าเขาคงไม่อยากได้เด็กคนนี้หรอกนะ？

ตอนที่เธอไม่กระวนกระวายใจอยู่นั้นเอง ในที่สุดนัทธีก็พูด และคิ้วก็คลายลง ลูบท้องของเธออยู่ด้านหลัง การกระทำนั้นอ่อนโยนและระมัดระวังมาก เหมือนกลัวทำแรงไป จะทำร้ายเธอกับเด็กในท้องเธออย่างนั้น

“คลอดออกมาเถอะ”นัทธีตอบ เสียงอบอุ่นมาก

ดวงตาวารุณีค่อยๆเบิกโตขึ้นมา อารมณ์ข้างในใจ จากอึมครึมก็กลายเป็นสดใส จากไม่สบายใจกลายเป็นสุขใจ

“คุณอยากได้เด็กคนนี้ จริงๆเหรอ？”เธอถามด้วยเบ้าตาที่เปียกชื้น

นัทธีเอามือออกมาจากท้องเธอ“ลูกของผม ทำไมผมถึงไม่อยากได้ล่ะ？”