พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 288

วารุณีมองแหวนวงนี้ แววตาเต็มไปด้วยความทึ่ง พูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว“สวยจัง！”

เธอคิดว่า ไม่มีผู้หญิงคนไหน สามารถทนต่อสิ่งล่อใจอย่างเพชรได้

เธอก็เหมือนกัน！

นัทธีได้ยินคำอุทานของวารุณี รอยยิ้มก็แวบเข้ามาในสายตา หยิบแหวนขึ้นมา“ชอบไหม？”

วารุณีไม่คิดอะไรทั้งนั้น พยักหน้า แล้วพูดไปว่า：“ชอบ”

พอเธอพูดจบ จึงได้สติถึงการกระทำของตัวเองเมื่อกี๊ แล้วจึงก้มหน้าลงอย่างเขินอาย

พระเจ้า เธอตอบไปอย่างกระตือรือร้นแบบนี้ ไม่ได้เป็นการบอกคนอื่นเหรอว่า เธออยากได้แหวนวงนี้มากขนาดไหน

ถ้าแหวนวงนี้ ไม่ได้ให้เธอจริงๆ แล้วเธอตอบไปแบบนี้ ก็เป็นเรื่องตลกจริงๆ

“ชอบก็รับไว้สิ”นัทธีจับมือซ้ายวารุณีที่อยู่บนเข่าขึ้นมา จับนิ้วกลางของเธอมา แล้วค่อยๆเอาแหวนใส่เข้าไป

วารุณีมองแหวนบนนิ้วอย่างตะลึง“ให้......ให้ฉันเหรอ？”

“อือ แหวนขอแต่งงาน”นัทธีพูดไป ก็ยกมือของเธอขึ้นมา ก้มหน้าลงจูบเบาๆไปที่แหวน

วารุณีประทับใจกับการกระทำเช่นนี้ของเขา จึงปิดปากไว้ หลีกเลี่ยงความดีใจของตัวเอง และเสียงร้องไห้ออกมา

ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนต่อแหวนเพชรได้ และเช่นกัน ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนต่อการขอแต่งงานที่มีแหวนเพชรได้

ที่จริงเธอคิดว่าการขอแต่งงานของเขา ก็แค่พูดออกมา คิดไม่ถึงว่าจะมีแหวนจริงๆ

นัทธีไม่รู้ว่าในใจของวารุณีกำลังคิดอะไรอยู่ จึงวางมือของเธอลง ลูบแหวนแล้วพูดว่า：“คนอย่างผมไม่โรแมนติก ดังนั้นเลยไม่สามารถขอคุณแต่งงานอย่างโรแมนติกได้ แต่ว่า......”

วารุณีชูนิ้วขึ้นมานิ้วหนึ่งแล้วปิดไปที่ปากของเขา จากนั้นตัดบทคำพูดท้ายสุดของเขา“ไม่เป็นไร การขอแต่งงานของคุณ ก็โรแมนติกมากแล้ว ฉันมีความสุขมาก”

ถึงแม้การขอแต่งงานแสนโรแมนติกพวกนั้น จะทำให้เธออิจฉามาก

แต่เธอรู้ จากนิสัยของเขาแล้ว ทำไม่ได้ และเรื่องที่เขาทำไม่ได้ เธอจะไม่บังคับให้อับอาย มีแหวน ก็ยากมากพอแล้ว

ความเข้าใจและเห็นอกเห็นใจของวารุณี ทำให้ในใจของนัทธีนั้นรู้สึกอบอุ่น

เขาโอบเธอไว้ในอ้อมแขนเบาๆ“ต่อไป ผมจะค่อยๆชดเชยให้คุณเอง”

“ทำไมต้องชดเชยด้วย คุณไม่ได้ติดหนี้ฉันซะหน่อย”วารุณีตบหน้าอกเขาอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

มารุตที่อยู่ข้างๆไม่อยากดูทั้งสองคน จึงเบะปาก ลังเลว่าต้องบอกลาหรือไม่

แต่ตอนนี้เอง จู่ๆโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา เสียงเรียกเข้าดึงดูดความสนใจของวารุณีกับนัทธี ทำลายบรรยากาศอันอบอุ่นของพวกเขา

มารุตหัวเราะอย่างเขินอาย“ขอโทษครับประธาน ผมก็ไม่อยาก ผมรับสายก่อน”

นัทธีเม้มริมฝีปากบางๆไม่พูดอะไร มองเขาด้วยสายตาที่หม่นลง ชัดเจนว่าไม่พอใจกับสายโทรศัพท์ของเขา

ส่วนวารุณี กลับก้มหน้าลงอย่างอายๆ

ยังไงความสวีทของเธอกับนัทธีทั้งสองครั้ง ก็มีคนเห็นหมด ถ้าไม่เห็นก็คงดี นั่นไม่เป็นไร

แต่เธอถูกเห็นแบบนี้ จึงเขินมาก

มารุตหันกลับ พยายามไม่สนใจสายตาอันเย็นชาของนัทธี หยิบโทรศัพท์ออกมา หลังจากเห็นสายที่โทรมาแล้ว ก็วางไว้ข้างหูแล้วกดรับ“คุณหมอพิชิต”

“นัทธีล่ะ？”พิชิตถาม

มารุตเงยมองนัทธีแวบหนึ่ง“ประธานอยู่นี่ครับ”

“เอาโทรศัพท์ให้เขา โทรศัพท์เขาปิดเครื่อง”พิชิตพูดเร่ง

มารุตหันกลับ เอาโทรศัพท์ยื่นให้นัทธี

นัทธีรับมา ไม่ได้วางไว้ข้างหู แต่เปิดลำโพง แล้วเอาโทรศัพท์วางไว้ที่โต๊ะน้ำชาตรงหน้า“มีธุระเหรอ？”

“ฉันได้ยินว่าวารุณีท้อง จริงเปล่า？”พิชิตนั่งบนเก้าอี้ทำงานของตัวเอง เอนตัวไปด้านหน้า ถามอย่างแปลกใจ

วารุณีจ้องโทรศัพท์“คุณรู้ได้ไง？”

สายตาของพิชิตมีความแปลกใจแวบเข้ามา“อ๋า คุณก็อยู่เหรอ”

วารุณีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม“สวัสดีค่ะคุณหมอพิชิต”