พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 311

นัทธีกำลังดึงเนกไทที่คอ ได้ยินเธอพูด สายตาก็มีประกายหม่นๆแวบเข้ามา“อาบด้วยกัน”

วารุณีจ้องตาโต“คุณ.....”

ที่แท้เขาก็มีความคิดนี้นี่เอง！

หึ หยุดคิดไปเลย！

วารุณีเอาผ้าขนหนูที่ดึงลงมาเมื่อกี๊กลับไปที่ชั้นวาง“งั้นคุณอาบก่อนละกัน เดี๋ยวฉันค่อยอาบ”

พูดจบ เธอก็หันตัวจะออกไป

สุดท้ายนัทธีก็จับข้อมือของเธอไว้ ดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน กอดเธอไว้จากด้านหลัง เอาคางวางไว้ที่ไหล่ของเธอ พูดเสียงทุ้มและแหบไปว่า：“หนีทำไม？”

ท่าของเขาแบบนี้ ทำให้วารุณีได้แต่เอียงคอคุยกับเขา“ฉันไม่อยากอาบกับคุณ”

“ทำไม？”นัทธีขมวดคิ้ว

วารุณีเงยมองเขา“คุณจะต้องทำอะไรฉันอีกแน่”

ที่แท้ก็แบบนี้เอง

มีรอยยิ้มแวบเข้ามาในดวงตาของนัทธี“วางใจเถอะ ไม่ทำแน่ อาบน้ำอย่างเดียว”

เขาพูดไป มือก็ขยับไปด้วย ยื่นเข้าไปที่ชายเสื้อของเธอ สัมผัสเอวอันอ่อนนุ่มของเธอ

วารุณีรู้สึกจั๊กจี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหลบ

แต่เธอถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขนแน่น เธอหลบแค่ไหนก็ออกไปจากอ้อมแขนของเขาไม่พ้น ได้แต่ขยับตัวไปมา“คุณหยุดมือเดี๋ยวนี้ มันจั๊กจี้！”

เธอหัวเราะ

ที่สำคัญคือมันจั๊กจี้มากจริงๆ

“งั้นเข้าไปในน้ำสิ เข้าไปในน้ำก็ไม่จั๊กจี้แล้ว”นัทธีพูดไป ก็อุ้มเธอขึ้นมา แล้วก้าวเข้าไปในอ่างอาบน้ำ แป๊บเดียวก็ถอดเสื้อผ้าของเธอออกหมด

วารุณีกอดอกตัวเองไว้ มองดูเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ บวกกับผมและหน้าที่เปียกน้ำ มองไปแล้วเหมือนกับกวางตัวน้อยที่เปียกโชก น่ารักมาก

สายตานัทธีหม่นลง ลูกกระเดือกก็ขยับไปมา จากนั้นยกคางเธอขึ้นมา แล้วจูบไป

“อื้อ......”วารุณีตะลึงก่อน จากนั้นรีบผลักเขาออก พูดอย่างเหนื่อยหอบ：“คุณไม่ได้บอกเหรอว่าจะไม่ทำอะไรฉัน？”

นัทธีตอบอือ“ผมเคยพูด”

“งั้นตอนนี้คุณ......”

“แต่ผมไม่ได้บอกว่า ผมทำล่วงหน้าคืนพรุ่งนี้ไม่ได้”นัทธีตัดบทเธอ จูบไปอีกครั้ง

ครั้งนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะถูกเธอผลักออก เขาก็ใช้มือสองข้างใหญ่ๆจับล็อกหลังเอวและท้ายทอยของเธอไว้แน่น

วารุณีดิ้นรนไม่ไหว ได้แต่ยอมรับอย่างเชื่อฟัง ในใจโกรธสุดๆ

ตาคนนี้นี่ ตอนนี้พูดอะไรก็ไม่เป็นคำพูดแล้ว！

แต่ช่างเถอะ ปล่อยเขาไป

พอคิดแบบนี้ วารุณีก็หลับตาลง จูบตอบกลับไป

คืนนี้ ทั้งสองก็ดื่มด่ำกันอยู่ในห้องน้ำอยู่นาน จนน้ำเย็น ก็สวมชุดคลุมเสร็จแล้วออกไป

และวารุณีในตอนนี้ ก็เหนื่อยจนยกนิ้วมือไม่ขึ้น สุดท้ายก็เป็นนัทธีที่เป่าผมเธอจนแห้งแล้วอุ้มขึ้นเตียง

“นอนเถอะ”นัทธีจูบหน้าผากของวารุณี

วารุณีหลับตาลงแล้วตอบอย่างแผ่วเบา จากนั้นผล็อยหลับไป

หลังจากเธอตื่น ก็เช้าวันถัดมาแล้ว นัทธีเองก็ไม่อยู่แล้ว

วารุณีลูบตำแหน่งที่เขาเคยนอน ก็อุ่นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าน่าจะตื่นไม่นานนัก ตอนนี้น่าจะยังอยู่ที่เตียง

วารุณีบิดขี้เกียจ เปิดผ้าห่มลงมาจากเตียง ไปอาบน้ำที่ห้องน้ำ เสร็จแล้วก็เปิดประตูห้อง เดินไปที่ชั้นล่าง

ห้องรับแขกชั้นล่าง วรยากำลังนั่งบนโซฟาเล่นเกมกับเด็กทั้งสองคน ส่วนนัทธีนั้นนั่งตรงข้ามพวกเขา ในมือถือแท็บเล็ต กำลังดูข้อมูลอะไรอยู่

วารุณียืนบนบันไดมองฉากอันอบอุ่นนี้ ใบหน้าอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

สุดท้ายแล้วไม่ว่าเมื่อไหร่ ครอบครัวของเธอนั้นก็สวยงามที่สุด

นัทธีเห็นวารุณีคนแรก เห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ก็วางแท็บเล็ตลงแล้วถาม：“ทำอะไรอยู่ ยังไม่ลงมาอีก？”