พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 312

พูดจบ เธอก็ออกไปด้วยความโมโห

วารุณีมองแล้วยิ้มให้นัทธีอย่างทำอะไรไม่ได้“โอเค งั้นพวกเราสองคนส่งเด็กๆไปโรงเรียนละกัน”

นัทธีตอบอือ แสดงออกว่าไม่มีความเห็นใดๆ

ดังนั้นสองสามีภรรยา จึงพาเด็กทั้งสองคนขึ้นรถ ขับไปที่โรงเรียนอนุบาล

จนส่งเด็กทั้งสองคนไปที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว นัทธีก็ส่งวารุณีไปที่บริษัท แล้วจึงขับรถไปบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

ปาจรีย์ไปเยี่ยมพงศกรที่ต่างประเทศแล้ว ทั้งงานเล็กและงานใหญ่ในบริษัท ก็ถูกผลักมาที่วารุณีคนเดียว ทำให้เธอยุ่งจนแทบหัวหมุน

เดี๋ยวต้องแก้ภาพออกแบบที่เหล่าดีไซเนอร์ด้านล่างส่งมาให้ เดี๋ยวก็ต้องติดต่อกับทางโรงงาน สอบถามปัญหาของเสื้อผ้าคอลเลกชันใหม่ แล้วก็ยังต้องสู้กับบริษัทเครื่องแต่งกายอื่นๆในอินเทอร์เน็ต เพื่อแย่งชิงโควตาที่ประเทศสนับสนุน จนกระทั่งบ่ายสอง เธอถึงได้มีโอกาสได้พักหายใจ

“ฐานิดา”วารุณีเปิดประตูออฟฟิศ แล้วตะโกนเรียกผู้ช่วยในออฟฟิศที่อยู่ด้านนอก

ฐานิดายืนขึ้นแล้วเดินเข้ามา“พี่วารุณี มีอะไรจะกำชับไหมคะ？”

“เธอช่วยไปซื้อข้าวให้พี่หน่อยสิ”วารุณีทุบไหล่ที่ปวดเล็กน้อย

“ค่ะ”ฐานิดาตอบรับ แล้วออกไปทันที

แป๊บเดียว แค่ครึ่งชั่วโมง ก็ซื้อข้าวกลางวันกลับมา

วารุณีพูดขอบคุณเสร็จ ก็ถืออาหารเที่ยงกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเอง เปิดฝากล่องข้าว แล้วโทรศัพท์ข้างๆก็ดังขึ้นมา

วารุณีเหลือบมอง ก็เห็นเป็นเบอร์แปลกหน้า ด้านล่างเบอร์ไม่มีบันทึกว่าเป็นเบอร์โปรโมตการขาย แต่บันทึกไว้ว่าเป็นเบอร์ของทางการ ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเล หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

“ขอโทษนะครับใช่คุณวารุณีไหม？”ชายหนุ่มที่ปลายสายถาม

วารุณีเอาโทรศัพท์แนบไว้ระหว่างหูกับไหล่ ปล่อยมือสองข้างออกเอียงหัวลงแล้วหักตะเกียบออก“ค่ะฉันเอง ขอโทษนะคะคุณคือ？”

“ผมโทรมาจากสถานีตำรวจ”ชายหนุ่มที่ปลายสายตอบ

ตะเกียบที่มือวารุณีหักออกทันที ในใจก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก

เธอรีบเอาตะเกียบที่หักวางไว้ที่โต๊ะ ใช้มือจับโทรศัพท์ไว้ รีบถามไปว่า“ขอโทษนะคะคุณตำรวจโทรมาหาฉัน มีอะไรหรือเปล่าคะ？”

“มีข่าวร้ายครับ คุณวารุณีกรุณาทำใจดีๆนะครับ”เสียงของตำรวจก็กลายเป็นทุ้มลงเยอะ

ข่าวร้าย？

และยังทำใจดีๆอีก？

หัวใจของวารุณีพองโตขึ้นมาทันที มือที่คว้าโทรศัพท์ไว้ ก็อดไม่ได้ที่จะจับแน่นขึ้นมาเยอะ“ฉันทำใจดีๆไว้แล้ว กรุณาพูดมาเถอะค่ะ”

“ครับ”ตำรวจพยักหน้า จากนั้นถาม：“คุณวรยาใช่แม่ของคุณไหม？”

“ใช่ค่ะ เธอเป็นอะไรคะ？”วารุณีถามอย่างกังวล

คงไม่ใช่ว่าทะเลาะที่ตระกูลศรีสุขคํา แล้วตระกูลศรีสุขคําแจ้งความ จับตัวไปที่โรงพักหรอกนะ

ดังนั้นจึงจะให้เธอไปประกันตัวที่โรงพักสินะ？

ตำรวจที่อยู่ปลายสายเงียบลงไปก่อนแป๊บหนึ่ง จากนั้นเหมือนสูดลมหายใจเข้า แล้วจึงพูดไปใหม่“แม่ของคุณ......ตกลงมาจากบันได ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล！”

“คุณพูดอะไรนะคะ？”สีหน้าวารุณีนิ่งไป

ตำรวจคิดว่าเธอได้ยินไม่ชัด ก็เลยพูดประโยคเมื่อกี๊ไปอีกรอบ“ตอนนี้แม่ของคุณกำลังถูกช่วยชีวิตอยู่ที่โรงพยาบาล！”

ตอนนี้ วารุณีไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกแล้ว ในหัวก็มีเสียงดังตูมขึ้นมา รู้สึกว่าโลกทั้งใบทั้งหมุนลง เยือกเย็นไปทั้งตัว

แม่ตกลงมาจากบันได กำลังช่วยชีวิตอยู่ที่โรงพยาบาล？

ตำรวจที่อยู่ปลายสายเห็นวารุณีจู่ๆก็ไม่ส่งเสียง เลยกังวลเล็กน้อย รีบตะโกนไปว่า：“คุณวารุณี คุณวารุณียังอยู่ไหม？”

วารุณีได้ยินเสียงของเขา ก็พยายามคืนสติกลับมา สูดลมหายใจเข้าลึกๆอดทนความตื่นตระหนกในใจและน้ำตาที่จะไหลออกมาจากเบ้าตา จับโทรศัพท์ไว้แน่นๆ ถามเสียงสั่นว่า“ฉันยังอยู่ค่ะ คุณตำรวจคะ กรุณาบอกฉันที แม่ฉันอยู่โรงพยาบาลไหน？”

“โรงพยาบาลกลางประจำจังหวัด”ตำรวจตอบ

เป็นโรงพยาบาลของพิชิต！

“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะคุณตำรวจ”วารุณีก็ไม่สนที่จะถามว่าวรยาตกบันไดได้อย่างไร เธอรีบวางสาย แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาวิ่งออกไปจากออฟฟิศ จะรีบไปที่โรงพยาบาล

สำหรับเธอแล้ว ตกบันไดอย่างไรไม่สำคัญ

สายของนัทธีโทรติดไวมาก แต่ดังอยู่หลายทีก็ยังไม่มีคนรับ

ในใจพิชิตก็ยิ่งไม่สบายใจขึ้นมา ตอนที่เขาเตรียมวาง แล้วโทรหาเบอร์ของมารุต จู่ๆนัทธีก็รับ“มีอะไร？”

ในที่สุดภายในใจที่กระวนกระวายใจของพิชิตก็สงบลง“ดีมาก ที่แกไม่เป็นไร”

“อะไรนะ？”นัทธีขมวดคิ้ว

พิชิตไอเบาๆตอบกลับ：“คือแบบนี้ เมื่อกี๊ฉันเจอภรรยาแกที่โรงพยาบาล มีคนพูดกับภรรยาแก เหมือนว่าจะมีคนที่สำคัญมาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ฉันคิดว่าเป็นแกเสียอีก”

คนที่สำคัญมากเข้าห้องฉุกเฉิน？

ในใจนัทธีเต้นตึกตัก ยืนขึ้นมาจากเก้าอี้ทำงานทันที

จากที่เขารู้ คนที่สำคัญที่สุดของวารุณี นอกจากลูกทั้งสองคนแล้วก็คือวรยา คงไม่ใช่พวกเขาที่เกิดเรื่องหรอกนะ？

คิดไป นัทธีก็วางสายของพิชิตไปเลย แล้วหยิบกุญแจรถขึ้นมาเดินไปด้านนอกออฟฟิศ

เดินไปถึงด้านนอกประตู มารุตก็อุ้มเอกสารกองหนึ่งออกมาจากห้องทำงานของตัวเขาเอง

“ประธาน คุณจะไปเหรอ？”มารุตถามด้วยความแปลกใจ

นัทธีตอบอือ เดินไปที่ลิฟต์

มารุตมองแผ่นหลังของเขา“แต่เดี๋ยวจะมีประชุมที่สำคัญมากเลยนะครับ？”

“คุณไปแจ้งคนที่ประชุม บอกว่าเลื่อนประชุมออกไปก่อน รอผมกลับมาค่อยว่ากันอีกที”

พูดจบ เขาก็เข้าไปในลิฟต์ จากนั้นขับรถออกไปจากโรงจอดรถ

ตอนที่นัทธีมาถึงโรงพยาบาล ก็หนึ่งชั่วโมงถัดมา

เขามาที่ด้านนอกห้องฉุกเฉิน มองเห็นวารุณีกำลังยืนอยู่ตรงนั้นไกลๆ มือทั้งสองข้างก็กำไว้แน่นด้วยกัน เดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่กังวลอย่างมาก

“วารุณี”นัทธีตะโกนเรียกว่าวารุณี

วารุณีได้ยินเสียงของเขาก็หยุดฝีเท้าลง“นัทธี？”