พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 341

“อ้อ？”รอยยิ้มของวารุณีก็ชัดมากขึ้น“ดังนั้นฉันคิดได้ไหมว่า ที่คุณเมธาวีมาเป็นดีไซเนอร์ ก็เพราะอยากจะเอาชนะฉัน？”

เมธาวีเชิดคอขึ้นมา ตอบกลับอย่างภูมิใจ“ถูกต้อง ฉันมีจุดประสงค์อย่างนี้แหละ！”

วารุณีไม่อยากโจมตีเธอจริงๆ ได้แต่กำฝ่ามือไว้แน่นแล้วกลั้นขำ“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นคุณก็สู้ๆนะคะ”

พูดจบ วารุณีก็จะเดินผ่านเธอเข้าไปในลิฟต์

เมธาวีจับแขนของวารุณีไว้“หยุดเดี๋ยวนี้ เธอยังไม่บอกเลย ว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่？”

“คำตอบนี้เหรอคะ......”

“เธอไม่ต้องพูดแล้ว ฉันรู้”เมธาวีไม่รอให้วารุณีพูดจบ ก็ตัดบทเธอไปโดยตรง ทำเสียงฮึดฮัดอย่างดูถูก“เธอจะต้องทนต่อไปไม่ไหวแล้วแน่ อยากกลับไปบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป จากนั้นใกล้ชิดกับพี่นัทธีอีกใช่ไหม？”

วารุณีมองบนใส่ในใจ ขี้เกียจจะสนใจเธอ

อย่างไรก็ตามเมธาวีเห็นเธอไม่ตอบ คิดว่าตัวเองเดาถูก ก็โกรธจนตาแดง“จริงๆด้วย เป้าหมายของเธอก็คือพี่นัทธี”

“ใช่ งั้นคุณพอใจหรือยังล่ะ”วารุณีชักมือกลับมาอย่างหมดคำพูด

ใบหน้าของเมธาวีเหยเกทันที“เธอฝันไปเถอะ อย่างเธอเนี่ยนะคู่ควรที่จะมีพี่นัทธี ไม่มีทางเสียหรอก ยัยโง่พิชญานั่นหมั้นกับพี่นัทธีมาห้าปีก็ยังไม่ได้ใจพี่นัทธีไป แล้วเธอเป็นใครกัน และฉันบอกเธอให้นะ พี่นัทธีแต่งงานแล้ว！”

ตอนที่พูดประโยคนี้ ในใจของเมธาวีทั้งเจ็บแปลบและอิจฉา

ที่จริงเธอคิดว่าพิชญาตายแล้ว ตัวเองก็จะมีโอกาส

สุดท้ายเธอยังเริ่มลงมือ พี่นัทธีก็แต่งงานเสียแล้ว เธอโกรธแทบตาย รอเธอหาผู้หญิงคนนั้นได้ก่อนว่าเป็นใคร เธอไม่ปล่อยยัยนั่นไว้แน่

“ฉันรู้ว่าประธานนัทธีแต่งงานแล้ว เพราะคนที่แต่งงานด้วยนั่นก็คือฉันไงล่ะ”วารุณีชี้ใส่หน้าตัวเอง หรี่ตามองเมธาวี

เมธาวีก็ไม่เชื่อ กลอกตามองบนใส่“เธอ？ล้อเล่นอะไรกัน นอกจากใบหน้านี้แล้วเธอจะมีอะไร ชาติตระกูลก็ไม่มี เธอช่วยอะไรพี่นัทธีไม่ได้เลย พี่นัทธีจะชอบเธอได้ไง”

“คุณพูดผิดแล้วค่ะประโยคนี้ ฉันไม่มีชาติตระกูล แต่บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปใหญ่ขนาดนี้ ไม่จำเป็นต้องแต่งงานเลยค่ะ ดังนั้นประธานนัทธีก็ไม่ต้องการให้ฉันช่วยเขา ดังนั้นที่เขาชอบ ก็เป็นหน้าของฉันเนี่ยแหละค่ะ”วารุณีลูบหน้าของตัวเอง จงใจกระตุ้นเมธาวี

เมธาวีก็ถูกกระตุ้นจริงๆ มองใบหน้าสวยงามเหมือนนางฟ้าของเธออย่างอิจฉา

“หึ ตลกจริงๆ เธอเชื่อไหมว่าถ้าฉันเอาที่เธอพูดไปบอกพี่นัทธี และภรรยาตัวจริงของพี่นัทธี ฉันจะดูสิพี่นัทธีจะปล่อยเธอไปไหม ภรรยาของพี่นัทธีจะจัดการเธอหรือไม่”เมธาวีพูดไป ก็กอดอกมองวารุณีอย่างยั่วยุ

ที่จริงคิดว่าวารุณีจะกลัว ร้องไห้ขอร้องเธออย่าพูด ไม่คิดเลยว่าวารุณีจะไม่แค่ไม่กลัว แต่กลับหัวเราะอย่างหยิ่งผยอง

“ได้สิ คุณไปเลย คุณไปบอกภรรยาของพี่นัทธีได้ด้วยนะว่า ฉันอยู่กับสามีเธอทุกวัน จูบริมฝีปากของสามีเธอ นอนด้วยกันกับสามีเธอ แล้วเธอจะจัดการฉันไหมนะ”วารุณีทำท่าเชื้อเชิญ

เมธาวีก็ตะลึง“เธอบ้าแล้วเหรอ เธอยอมให้ฉันไปพูดเนี่ยนะ เธอไม่กลัวจริงๆเหรอ？”

“ไม่กลัวเลย”วารุณีเอาผมทัดหู ตอบกลับขำๆ

ตอนนี้เอง จู่ๆร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งก็เดินออกมาจากอีกด้าน“เธอไม่กลัวจริงๆ เพราะว่าเธอคือภรรยาของนัทธี”

คนนั้นก็คือนิรุตติ์

เมธาวีก็รู้จัก ได้ยินเขาพูดแล้ว ก็อ้าปากอย่างไม่อยากจะเชื่อ“จะเป็นไปได้ไง เธอเป็นภรรยาของพี่นัทธีได้อย่างไร”

เธอชี้ไปที่วารุณี นิ้วมือกำลังสั่น ยังไงก็ไม่ยอมเชื่อความจริงนี้

แต่คำนี้พูดออกมาจากปากของนิรุตติ์ เธอจะไม่เชื่อก็ไม่อาจทำได้

“เธอเป็นภรรยาของนัทธีจริงๆ”นิรุตติ์ลูบคาง มองเมธาวีที่ถูกโจมตีอย่างครุ่นคิด

ริมฝีปากของเมธาวีขยับ อยากจะพูดอะไร สุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก หลังจากมองวารุณีด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา ก็กระทืบเท้าวิ่งออกไป

ชัดเจนว่าถูกผลลัพธ์นี้โจมตีจนไม่มีหน้าอยู่ต่อไปแล้ว

เขายอมรับ ตั้งแต่แรก พวกเขาตระกูลไชยรัตน์ทุกคนต่างไม่รู้ว่ามีพินัยกรรมอยู่ เขาก็บังเอิญรู้มา

แต่ผู้ช่วยคุณปู่คนนั้น กลับพูดสาบานอย่างน่าเชื่อถือว่า พินัยกรรมที่คุณปู่ทิ้งไว้ จะมีแค่นัทธีที่หาเจอ ดังนั้นจะหาพินัยกรรมเจอได้ ก็ต้องพึ่งนัทธี

คิดไป นิรุตติ์ก็หรี่ตาลง ใบหน้านั้นดูบูดบึ้ง“วารุณี ผมไม่สนว่าคุณจะคิดหาทางยังไง แต่ในครึ่งเดือนสุดท้ายนี้ ผมจะต้องได้พินัยกรรมมา ถึงไม่ได้มา ผมก็ต้องรู้เบาะแสที่อยู่ที่เกี่ยวข้องกับพินัยกรรม ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจคุณ！”

เขาแตะหน้าของเธอ จากนั้นท่าทางก็เปลี่ยนไป กลับไปเป็นสภาพเอ้อระเหยลอยชายที่ไม่เป็นอันตรายต่อใครตามปกติ

“โอเควารุณี ผมไปก่อนละ รอข่าวดีจากคุณอยู่นะ”

พูดจบ เขาก็ชักมือกลับ ออกไปด้วยรอยยิ้ม

วารุณีเดินเซไปเล็กน้อย พิงกำแพงด้านหลัง รู้สึกแค่ว่าร่างกายและจิตใจนั้นเหนื่อยล้า

ถ้ารู้ว่าตัวเองจะได้คบกับนัทธี ตอนนั้นเธอก็ไม่ควรให้นิรุตติ์บริจาคเลือดให้อารัณ เพื่อปิดบังตัวตนของอารัณหรอก ควรจะบอกตัวตนของอารัณไปเลยตรงๆ ให้นัทธีผู้เป็นพ่อบริจาค

ถึงแม้คนในครอบครัวโดยตรงจะเกิดการแตกของเม็ดเลือดแดงได้ง่าย แต่บริจาคไปเล็กน้อยเพื่อรักษาชีวิตของอารัณไว้ แล้วค่อยไปหาเลือดอื่นมาก็ทำได้ น่าเสียดาย ทั้งหมดนี้ไม่รู้มาก่อน

วารุณีหัวเราะอย่างขมขื่น ลากร่างที่หนักอึ้งเข้าไปในลิฟต์ แล้วออกไปจากบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

อาจเพราะนิรุตติ์กดดันเธอมากไป ทั้งวันเธอจึงไม่มีชีวิตชีวา ตอนที่ทำงาน ก็ทำผิดไปหลายครั้ง

ปาจรีย์เป็นห่วงอย่างมาก“วารุณีเธอเป็นอะไร？”

วารุณีส่ายหน้า“ฉันไม่เป็นไร”

“ยังจะไม่เป็นอะไรอีก เธอดูแบบที่เธอวาดเสียที่พื้นสิ และยังมีต้นฉบับพวกนั้นที่เธอแก้ผิด นี่ไม่เหมือนเธอตอนปกติเลย”ปาจรีย์ชี้ไปที่พื้น และก็ชี้ไปที่โต๊ะอีกครั้ง

วารุณีวางดินสอลง มือสองข้างนั้นปิดหน้าไว้“ปาจรีย์ เธอให้ฉันอยู่เงียบๆหน่อยได้ไหม？”