พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 342

ปาจรีย์เห็นความเหนื่อยล้าในสายตาเธอแล้ว ก็ไม่อยากรบกวนเธอ พยักหน้าตอบรับ“ได้ งั้นฉันออกไปก่อนนะ วารุณีเธอก็อยู่เงียบๆก่อนละกัน มีอะไรก็บอกฉันได้”

“อือ”วารุณีฝืนฉีกยิ้มออกไป

ปาจรีย์ละสายตาคืนกลับมา หันกลับเดินไปที่ประตู

เพิ่งเดินออกไปด้านนอกประตู เธอก็เห็นร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเดินเข้ามา ทันใดนั้นก็ดีใจสุดๆ“ประธานนัทธี！”

ปาจรีย์โบกมือให้เขา

นัทธีเมินสายตาที่ตกใจและตื่นเต้นของคนพวกนั้นในออฟฟิศที่ทำงาน เดินไปที่ปาจรีย์“คุณเรียกผมเหรอ？”

“คุณมารับวารุณีเหรอ？”ปาจรีย์ถาม

นัทธีพยักหน้า“เวลานี้เธอไม่ได้รอผมที่ถนน โทรศัพท์ก็ไม่รับ ดังนั้นผมเลยอยากมาดู เธอไม่อยู่เหรอ？”

“อยู่ อยู่สิ”ปาจรีย์ชี้ที่ประตูด้านหลัง“อยู่ด้านใน ประธานนัทธีคุณมาได้พอดีเลย คุณรีบเข้าไปเอาใจวารุณีเถอะ”

“เธอเป็นอะไร？”ท่าทางของนัทธีก็ดูตึงเครียดขึ้นมา

มองความกังวลและห่วงใยที่มีต่อวารุณีในสายตาเขาออก ปาจรีย์จึงถอนหายใจ“ฉันก็ไม่รู้ วันนี้ช่วงบ่ายวารุณีไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย เหมือนไปเจอเรื่องอะไรมา ฉันถามเธอ เธอก็ไม่บอก”

“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะเข้าไปดู”พูดจบ นัทธีก็บิดลูกบิดประตู แล้วเดินเข้าไป

ในห้องทำงาน วารุณีได้ยินว่าเสียงประตูเปิด ก็คิดว่าปาจรีย์เข้ามาอีก และก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไป จ้องหน้าจอคอมแล้วพูดว่า：“ปาจรีย์ ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าอยากอยู่เงียบๆ？ทำไมเธอ......”

“ผมเอง”ชายหนุ่มพูดเสียงหม่น

วารุณีตะลึง เงยหน้ามองไปทันที ก็เห็นชายหนุ่มเดินมา จึงยิ้ม“คุณมาได้ไง？”

“ปกติเวลานี้คุณจะรอที่ชั้นล่าง ครั้งนี้ไม่อยู่ โทรศัพท์ก็ปิด ดังนั้นเลยขึ้นมาหาคุณน่ะ”นัทธีเดินไปหน้าโต๊ะทำงานเธอแล้วตอบ

วารุณีมองไปมุมล่างขวาของคอม จึงเห็นว่าเป็นเวลาห้าโมงครึ่งแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะตบหน้าผาก“ขอโทษ ฉันไม่ได้ดูเวลา ไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปไวขนาดนี้”

พูดไป เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมา แตะหน้าจออยู่หลายครั้งก็ยังเป็นสีดำอยู่ เลยลองไปชาร์จดู แล้วหน้าจอก็เป็นประกายขึ้นมา

“ไม่ย่าล่ะคุณถึงโทรไม่ติด โทรศัพท์ฉันแบตหมด”วารุณีรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

นัทธีมองเธอ“ผมได้ยินปาจรีย์บอกว่า วันนี้ทั้งบ่ายคุณไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย เกิดอะไรขึ้น？”

วารุณีได้ยินที่เขาถาม ก็ลูบคิ้ว“ที่จริงก็ไม่มีอะไร แค่วันนี้เจอผู้อำนวยการนิรุตติ์ที่ฝ่ายออกแบบ”

พอได้ยิน รูม่านตาของนัทธีหดลง บรรยากาศรอบๆตัวนั้นเย็นลง“เขาพูดถึงเรื่องพินัยกรรมใช่ไหม？”

วารุณีพยักหน้าแรงๆ จากนั้นเอาสถานการณ์ในตอนนั้นพูดออกมาหมด

นัทธีฟังจบ ก็กำมือทั้งสองข้างขึ้นมา

วารุณีเห็นสีหน้าเขาไม่ดี ก็ลุกขึ้นเดินเข้ามา จับมือของเขาไว้“นัทธี คุณว่าพวกเราควรทำอย่างไรดี？สำหรับพินัยกรรม พวกเราไม่มีเบาะแสอะไรสักนิด เหลือแกครึ่งเดือน ถ้าเขาไม่ได้พินัยกรรม หรือเบาะแสของพินัยกรรมจริงๆ ฉันกังวลว่าเขาจะทำทุกอย่างได้”

“ไม่เป็นไร”นัทธีตบหลังมือของเขา“ในเมื่อเขาต้องการเบาะแสพินัยกรรม งั้นก็ให้เขาไป”

วารุณีเบิกตาโตขึ้นมาอย่างตกใจ“นัทธี หรือว่าคุณหาพินัยกรรมเจอแล้ว？”

“เปล่า แต่พวกเราสามารถสร้างเบาะแสปลอมๆ ทำให้เขาสับสนได้”นัทธีหรี่ตา สายตานั้นเป็นประกาย

วารุณีกัดริมฝีปาก น้ำเสียงนั้นกังวลหน่อยๆ“แบบนี้ได้เหรอ？ถ้าเขาเดาออกว่าพวกเราใช้เบาะแสปลอม จะคิดว่าพวกเราจงใจหลอกเขาไหม แล้วทำให้เขาพาลโกรธเอา？”

“วางใจเถอะ ผมไม่ให้โอกาสเขาแน่”นัทธีก้มหน้าลงจูบคิ้วของเธอ

เขารู้ดีว่าตัวเองในอีกครึ่งเดือนข้างหน้านี้ ไม่มีทางหาพินัยกรรมได้

ดังนั้นอย่างเดียวที่ทำได้ ก็คือเอาเบาะแสปลอมไปทำให้นิรุตติ์สับสน ส่วนนิรุตติ์จะสงสัยว่าเบาะแสนั้นปลอมหรือไม่นั้น สงสัยแน่นอน แต่ขณะเดียวกันอีกครึ่งหนึ่งก็เชื่อ

ดังนั้นนิรุตติ์จะต้องไปหาพินัยกรรมตามเบาะแสปลอมแน่ ในช่วงเวลานั้น เขาจะหาทางกักกันนิรุตติ์ ให้เขากลับจังหวัดจันทร์ไม่ได้

ได้ยินความเด็ดเดี่ยวในน้ำเสียงของชายหนุ่มแล้ว หัวใจที่ไม่สบายใจของวารุณี ก็สงบลงทันที