พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 344

อาจเป็นเพราะเทคนิคการแสดงของวารุณีนั้นดีมาก นิรุตติ์จึงมองไม่ออกจริงๆว่าตรงไหนผิดปกติไป ปล่อยหน้าของเธอออก แล้วลุกขึ้น

วารุณีโล่งอก รีบลุกขึ้นจากโซฟาตาม วิ่งพรวดไปที่หน้าประตู รักษาระยะห่างกับเขาไกลๆ และจ้องมาที่เขาอย่างระแวดระวัง

อย่างไรก็ตามท่าทางป้องกันตัวของเธอนี้ ปรากฏอยู่ในสายตาของนิรุตติ์ เหมือนกับสัตว์ตัวเล็กๆ ตลกจนนิรุตติ์รู้สึกดี หัวเราะออกมา

“คุณขำอะไร？”วารุณีเม้มริมฝีปากสีแดงลง

ในที่สุดนิรุตติ์ก็สวมแว่น“ไม่มีอะไร แค่ขำที่วารุณีน่ารักมากไป”

พอได้ยิน คิ้ววารุณีก็ขมวดแน่น“ผู้อำนวยการนิรุตติ์ ฉันสามารถเอาคำของคุณนี้ เป็นการลวนลามได้ไหม？”

“จะเป็นการลวนลามได้ไงล่ะ ผมแค่ชมคุณอยู่ พูดตรงๆนะวารุณี คุณคือผู้หญิงที่น่าสนใจที่สุดที่ผมเคยเห็น ตอนนี้ผมเสียใจแล้วจริงๆ”นิรุตติ์ดันแว่น ด้วยสภาพที่ดูเสียใจทั้งใบหน้า

วารุณีมองเขาอย่างสงสัย“เสียใจ？”

“ใช่ เสียใจที่ห้าปีก่อนไม่ได้ปรากฏตัวที่โรงแรม ห้ามคุณไว้ ไม่งั้นตอนนี้ไม่แน่ที่จะคบกัน ก็คงเป็นพวกเรา”นิรุตติ์แกล้งทำเป็นถอนหายใจอย่างเสียดาย

วารุณีส่งเสียงเยาะเย้ย กำลังจะพูด นิรุตติ์ก็พูดอีกครั้ง“พูดถึงแล้ว วารุณีกับนัทธีคบกัน เป็นเพราะคุณงามความดีของผมแท้ๆ”

“ฮะ？”วารุณตะลึงงัน“คุณงามความดีของคุณ？”

“ใช่”นิรุตติ์เดินเข้าใกล้เธอ“ห้าปีก่อน ผมวางยาใส่นัทธี คุณถึงได้ร่วมนอนกับนัทธี เป็นไง ต้องขอบคุณผมไหม？”

ในใจของวารุณีนั้นตกใจมากจริงๆ

ที่แท้ คนที่วางยาให้นัทธี ก็เป็นนิรุตติ์

คิดแล้วก็ถูก ถ้าไม่มีแผนการของนิรุตติ์นี้ ตอนนั้นเธอกับนัทธีจะต้องไม่มีอะไรกันแน่ และเธอก็น่าจะคบกับชายแก่คนนั้นที่พิชญาจัดหาจริงๆ

แต่ว่าขอบคุณนิรุตติ์？

วารุณีหัวเราะเหอะๆ แบบนั้นโทษทีนะเธอทำไม่ได้

“ผู้อำนวยการนิรุตติ์ ในเมื่อสิ่งที่ฉันควรพูด ฉันก็พูดไปหมดแล้ว ฉันไปได้หรือยัง？”วารุณีเอามือวางไว้ด้านหลัง จับลูกบิดประตู เงียบๆ เตรียมเปิดประตูตลอดเวลา

นิรุตติ์ยักไหล่“แน่นอนว่าได้ แต่ผมหวังว่าเรื่องที่พวกเราเจอกัน นัทธีจะไม่รู้”

วารุณีมองเขาแป๊บหนึ่ง ตอบรับไป จากนั้นก็เปิดประตูออกไป

บอดี้การ์ดสองคนด้านนอกเห็นวารุณีออกมา และผมเผ้ายุ่งเหยิง สีหน้าก็จริงจังทันที“คุณผู้หญิง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”

วารุณีโบกมือ“ฉันไม่เป็นไร ไป”

พูดจบ เธอก็ก้าวเท้าออกไปจากลิฟต์

บอดี้การ์ดสองคนมองห้องส่วนตัวข้างๆ จากนั้นรีบตามไป

ระหว่างทางไปบริษัท วารุณีโทรหาเบอร์ของนัทธี

เสียงทุ้มของนัทธีก็เข้ามา“เจอนิรุตติ์เสร็จแล้ว？”

“อือ”วารุณีกำมือข้างหนึ่ง

“เขาไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม？”นัทธีขมวดคิ้วถาม

วารุณีย้อนกลับไปคิดถึงฉากที่นิรุตติ์กดตัวเองลงไปที่โซฟา แววตาก็มีความร้อนตัวขึ้นมา ก้มหน้าลงพยายามตอบกลับให้เสียงของตัวเองฟังดูเป็นธรรมชาติ：“เปล่า”

เธอไม่อาจพูดได้ว่านิรุตติ์ทำพฤติกรรมน่ารังเกียจต่อเธอ

ถ้าพูดออกมา แล้วชายหนุ่มไปหานิรุตติ์เลยล่ะ นั่นแผนการก็ไม่ล้มเหลวเลยเหรอ？

นัทธีมองไม่เห็นอาการของวารุณี ดังนั้นเลยไม่รู้ว่าเธอกำลังปิดบัง คิ้วที่ขมวดก็คลายลง“งั้นก็ดี คุณได้บอกเขาไหม คำพูดพวกนั้น？”

“บอกไปแล้ว เหมือนเขาจะเชื่อนะ ดังนั้นต่อไป เขาต้องไปที่ประเทศฝรั่งเศสแน่”วารุณีมองทางตรงหน้า หมุนพวงมาลัย แล้วตอบอย่างตั้งใจ

ริมฝีปากบางๆของนัทธีเม้มลง“ผมเข้าใจแล้ว ต่อไปส่งต่อให้ผมได้เลย ผมจะให้เขาออกไปแล้ว กลับจังหวัดจันทร์ไม่ได้อีก”

คืนนั้น ระหว่างที่เขากับมารุตประชุม คิดอยู่หลายอย่างมากว่าพินัยกรรมจะวางไว้ที่ไหนได้ และสถานที่พวกนั้น มารุตก็ส่งคนไปหาแล้ว แต่ไม่มีพินัยกรรมเลย

ดังนั้นเขาให้วารุณีบอกนิรุตติ์ เพื่อที่ให้นิรุตติ์ออกไปจากจังหวัดจันทร์ แบบนี้แล้ว ขงเบ้งก็จะไม่มีที่หลบภัย และเขาก็จะจัดการขงเบ้งได้