พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 378

“เกลียดพวกเรางั้นเหรอ ？”วารุณีตะลึง คราวนี้เธอตกใจมากกว่าเดิม

นัทธีเกลียดเด็กสองคนนี้งั้นเหรอ ?

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ?

ถ้าจะบอกว่า เธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจ เขาก็ควรจะโกรธแค่เธอ ทำไมต้องไปทำอะไรแบบนี้กับเด็กๆด้วย ?

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ วารุณีก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมา ในขณะเดียวกันก็รู้สึกวิตกกังวลอย่างอธิบายไม่ได้ด้วย

เธอลูบไปที่ศีรษะของเด็กทั้งสอง แล้วฝืนยิ้มออกมา“ ไม่เป็นไรนะ คุณพ่อคงจะเหนื่อยเกินไป เลยหงุดหงิด ไม่ได้เกลียดพวกเราหรอก”

“จริงเหรอคะ？”ไอริณถามกลับอย่างดีใจ

วารุณีพยักหน้าให้ ตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง “จริงสิ คุณพ่อรักไอริณขนาดนั้น จะเกลียดไอริณได้ยังไงล่ะ”

ไอริณก็หัวเราะออกด้วยความดีใจ

มีเพียงอารัณที่เม้มปากแน่น ไม่เชื่อในสิ่งที่วารุณีพูด

เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ รู้สึกว่าพ่อไม่ได้ชอบเขากับไอริณ

วารุณีมองลูกชายที่กำลังขมวดคิ้วอยู่ เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

อารัณเป็นเด็กฉลาดมาตั้งแต่เด็ก เธอเชื่อว่าอารัณดูไม่ผิดแน่ และก็ไม่ได้พูดโกหกด้วย

ดังนั้น นัทธีคงจะตั้งแง่กับเด็กทั้งสองคนจริงๆ

“เอาล่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ ”วารุณีจูงมือของเด็กไว้คนละข้าง เดินตรงไปยังห้องอาหาร

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะต้องถามนัทธีให้รู้เรื่อง ว่าเขาโกรธอะไรกันแน่

มาถึงที่ห้องอาหาร ทันทีที่วารุณีเดินเข้ามาก็เห็นนวิยากำลังคุยอยู่กับนัทธี

เธอไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังคุยอะไรกัน แต่นวิยาหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขมาก ใบหน้าที่มืดมนและเย็นชาของนัทธี ก็อ่อนโยนลงไปด้วย

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ แต่ที่สำคัญคือ นวิยาไปนั่งอยู่ในตำแหน่งที่นั่งของเธอ ！

เมื่อก่อนใช่ว่านวิยาจะไม่เคยนั่งที่ตรงนั้น ต่อให้นวิยาจะพูดอยู่ทุกครั้งว่านั่งผิดที่ และไม่ยอมลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่ง ก็จะมีนัทธีเป็นคนพูด ให้นวิยานั่งที่ยังที่นั่งของตัวเอง

แต่ครั้งนี้ นัทธีกลับไม่พูด หนำซ้ำยังคุยเล่นกับนวิยาอีก

ภาพๆนี้ ทำให้แววตาของวารุณีมืดมน

“คุณวารุณี มากันแล้วเหรอคะ”หางตาของนวิยาส่งไปยังคิ้วที่ขมวด ดวงตามีความสงสัยผาดผ่าน แต่ใบหน้าก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไร ทักทายด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

นัทธีก็หยุดบทสนทนากับนวิยา ยกกาแฟบนโต๊ะขึ้นจิบ ไม่แม้แต่จะมองมาที่วารุณีสามคนแม่ลูก

เมื่อเห็นภาพๆนี้ ในใจของวารุณีก็เย็นเฉียบไปชั่วขณะ

ไอริณไม่รู้สึกว่ามีอะไรที่ผิดปรกติ แต่อารัณกลับสังเกตเห็นความผิดปรกติที่นัทธีมีต่อพวกเขาสามคนแม่ลูก ว่ามันเปลี่ยนไปจริงๆ

หากเป็นเวลาปกติ คุณพ่อจะลุกขึ้นแล้วดึงเก้าอี้ออกให้หม่ามี๊ แล้วก็จะอุ้มเขากับไอริณนั่งไปบนเก้าอี้

แต่ครั้งนี้ คุณพ่อไม่ได้ทำอะไรเลย เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสามคน ก็ราวกับมองไม่เห็นยังไงอย่างนั้น

ดังนั้นนี่ก็จึงยืนยันในสิ่งที่เขาเพิ่งจะคิดว่าพ่อเกลียดพวกเขาได้

วารุณีสูดหายใจเข้าลึกๆ แกล้งทำเป็นไม่สนใจท่าทีที่เย็นชาของนัทธี จูงมือของเด็กทั้งสองคนเดินเข้าไป“คุณนวิยา คุณนั่งผิดที่นะค่ะ ”

เธอไม่สนใจท่าทีที่เย็นชาของนัทธีได้ แต่กับนวิยา ทำไมเธอต้องทนด้วย ?

นวิยาไม่คิดว่าวารุณีจะพูดออกมาตรงๆว่าเธอนั่งผิดที่ เดิมทีคิดว่าวารุณีจะต้องเสียใจกับท่าทีที่เย็นชาของนัทธี และไม่สนใจอะไรกับเรื่องนี้มากนัก

ผิดคาด เธอประเมินวารุณีต่ำไป

นวิยาหลุบตาลง“คุณวารุณี ให้ฉันนั่งตรงนี้เถอะนะ ลุกไปลุกมามันไม่สะดวกเท่าไร ”

“ไม่ได้ค่ะ นี่เป็นตำแหน่งนายหญิงของบ้าน คุณนวิยาเป็นแค่ผู้อาศัย ฉันคิดว่ายังไงก็ต้องรักษามารยาทของการเป็นผู้อาศัยจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะว่าเอาได้ว่าคุณนวิยาไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน หรือคุณคิดว่าไงคะ？”วารุณีจ้องมองเธอ ดวงตาเฉยเมย แต่กลับมีพลังแอบแฝง

ไอริณก็พูดตาม “ใช่ค่ะ นั่นเป็นที่นั่งของหม่ามี๊ หากไม่ใช่หม่ามี๊ของไอริณ ใครก็นั่งไม่ได้ค่ะ”

อารัณก็พยักหน้าให้ด้วยเช่นกัน

ใบหน้าของนวิยาก็ถอดสี ขบริมฝีปากแน่นแล้วมองไปที่นัทธี “ นัทธี คุณว่ายังไงคะ......”