พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 381

มารุตขยับแว่นแล้วตอบกลับว่า : “เกี่ยวกับหมายเลขนั้น หมายเลขนั้นน่าจะเป็นหมายเลขที่นิรุตติ์เพิ่งซื้อมาใหม่ ผมสืบดูแล้ว นอกจากเขาจะติดต่อกับคุณผู้หญิงแล้ว เขายังติดต่อกับคนคนหนึ่งด้วย”

“ใคร ?”

“คุณหนูนวิยาครับ” มารุตค่อย ๆ เอ่ยชื่อสามพยางค์ออกมา

นัทธีรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก “นวิยา ?”

“ใช่ครับ” มารุตพยักหน้า

นัทธีเม้มริมฝีปากบาง ๆ ของเขาจนเป็นเส้นตรง “ทำไมเขาถึงติดต่อกับนวิยา ?”

“เรื่องนี้ผมเองก็ไม่ทราบครับ หรือท่านประธานจะลองถามคุณหนูนวิยาดูครับ ?” มารุตเอ่ยแนะนำ

นัทธีนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง และลูบขมับของเขา “ฉันรู้แล้ว คืนนี้กลับไปฉันจะลองถามเธอดู คุณออกไปได้แล้ว”

“ครับ” มารุตขานรับ แล้วหันหลังเดินกลับออกไป

นัทธีเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาจ้องมองเพดานด้วยแววตาลึกซึ้ง รู้สึกเพียงว่าอ่อนล้าทั้งกายและใจ

ผ่านไปสักพัก จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้น จากนั้นจึงหยิบเสื้อคลุมบนราวมาพาดไว้บนแขน แล้วเดินออกจากห้องทำงานไป จากนั้นจึงขับรถออกจากบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

นัทธีขับรถมาจนถึงคฤหาสน์ไชยรัตน์

ขณะที่ขงเบ้งและคุณหญิงอัณณ์กำลังดูโทรทัศน์อยู่ พ่อบ้านก็เดินเข้ามา “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง คุณชายนัทธีมาครับ”

สองสามีภรรยาหันมองหน้ากันทันที “เขามาทำไม ?”

ขงเบ้งส่ายหัว “ไม่รู้เหมือนกัน ให้เขาเข้ามาก่อนสิ”

พ่อบ้านพยักหน้า จากนั้นจึงออกไปต้อนรับ

ไม่ช้า นัทธีก็เดินเข้ามา

ขงเบ้งเดินเข้าไปต้อนรับด้วยรอยยิ้ม “ไม่ง่ายเลยที่นัทธีจะกลับมาคฤหาสน์ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ?”

คุณหญิงอัณณ์เองก็หันมองนัทธี “นัทธี นั่งก่อนสิ”

“ไม่ล่ะครับ” นัทธีเอ่ยปฏิเสธ แล้วหันไปตอบกลับขงเบ้ง : “ผมมาที่นี่ เพราะอยากมาดูห้องของคุณพ่อคุณแม่”

“มาดูห้องของน้องรอง ?” ขงเบ้งขมวดคิ้ว “ห้องของพวกเขาถูกปิดตายมาสิบกว่าปีแล้ว มีอะไรน่าดูกัน ด้านในไม่เคยทำความสะอาดมาก่อน อย่าเข้าไปเลยนะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมแค่อยากดูเท่านั้น จะไม่แตะต้องอะไรโดยพลการเด็ดขาด” พูดจบ นัทธีก็เดินขึ้นชั้นบนไป

ขงเบ้งและภรรยาหันหน้าพูดคุยกัน

คุณหญิงอัณณ์เอ่ยถาม : “ที่รัก คุณว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่ จู่ ๆ ก็อยากจะดูห้องของพ่อแม่ขึ้นมา คงไม่ได้รู้เรื่องอะไรเข้าหรอกนะ ?”

“อย่าพูดจาเหลวไหล” ขงเบ้งจ้องมองเธอด้วยท่าทีเคร่งขรึม “ถ้าหากข้างในมีอะไรจริง ๆ ก็คงจะพบตั้งนานแล้ว ทำไมต้องรอจนถึงตอนนี้ด้วย ?”

“มันก็จริง” คุณหญิงอัณณ์พยักหน้า แต่ก็ยังรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย “ในเมื่อตอนนี้ไม่มีทางมีอะไร แล้วเขาคิดจะเข้าไปทำอะไรกันแน่”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมจะขึ้นไปดูสักหน่อย” ขณะที่พูด ขงเบ้งก็เดินขึ้นไปชั้นบน

บริเวณชั้นบน นัทธียืนอยู่หน้าห้องที่ไม่ถูกเปิดใช้งานมานาน เขายื่นมือออกไปผลักประตูบานใหญ่ให้เปิดออก

เมื่อประตูเปิดออก มีกลิ่นอับรุนแรงลอยเข้ามาเตะจมูก ละอองฝุ่นจาง ๆ ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ทำให้นัทธีขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว มือของเขาปัดไปมาด้านหน้าจมูก เมื่อละอองฝุ่นค่อย ๆ จางหายไป เขาจึงค่อยเปิดไฟ

เป็นเพราะไฟไม่ได้เปิดใช้งานมาเป็นเวลาสิบกว่าปี เมื่อแสงไฟสว่างขึ้น จึงเป็นแสงที่ยังไม่เสถียรนัก กะพริบติดดับอยู่หลายครั้งถึงเป็นปกติ

ในที่สุดนัทธีก็มองเห็นภายในห้องทั้งหมดอย่างชัดเจน

ทุกอย่างในห้องยังคงมีสภาพเหมือนกับเมื่อสิบปีก่อน ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย มีเพียงสีสันที่ดูหมองไปตามกาลเวลา ทุกที่เต็มไปด้วยฝุ่นและใยแมงมุม ทำให้ดูรกร้าง

นัทธีเดินเม้มริมฝีปากบาง ๆ ของเขาเข้ามา จากนั้นจึงยืนอยู่ตรงกลางห้อง แล้วหันมองโดยรอบ

ห้องยังคงเป็นห้องห้องนั้น แต่หลงเหลือเอาไว้เพียงสิ่งของ ส่วนคนนั้นได้จากไปแล้ว

“นัทธี”

ขณะที่นัทธีกำลังนึกย้อนถึงสมัยที่พ่อและแม่ยังมีชีวิตอยู่ เสียงของขงเบ้งก็ดังขึ้น และดึงเขากลับออกมาจากห้วงความคิด

นัทธีหันหลังกลับไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “คุณลุงมีอะไรหรือครับ ?”