พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 425

เห็นได้ชัดว่านัทธีไม่ค่อยพอใจที่เธอหอมเฉพาะแก้มของเขา  จึงได้ชี้ไปที่ริมฝีปากเพื่อเตือนเธอ

วารุณีเห็นดังนั้น จะหัวเราะก็ไม่ได้จะร้องไห้ก็ไม่เชิง “ไม่เอานะเด็ก ๆ อยู่ที่นี่ ทานเค้กกันเถอะ”

เธอพลางพูดพลางใช้ส้อมตักเค้ก 1 ชิ้นป้อนให้กับเขา 

นัทธีไม่ชอบทานของที่หวานเลี่ยนแบบนี้ แต่เมื่อเธอเป็นคนป้อนเองกับมือ เขาก็ได้อ้าปากแล้วทานเข้าไป

“คุณทานเลยนะ ผมไม่ทานแล้ว” นัทธียกมือขึ้นเพื่อสื่อให้รู้ว่าทานชิ้นเดียวพอ

วารุณีเองก็รู้ว่าเขาไม่ชอบทานสิ่งเหล่านี้ จึงไม่ได้ฝืนใจเขาอีก และก็เริ่มการทานเค้กของตัวเอง

นัทธีจึงถือแก้วกาแฟแล้วมองเธอทาน 

สำหรับเขา ถึงแม้งานวันเกิดนี้จะดูเรียบง่าย ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนกับตอนที่มีคุณพ่อคุณแม่และคุณปู่เป็นคนจัดให้

แต่ว่ามีภรรยา มีเด็ก ๆ ทำให้สัมผัสถึงความอบอุ่นที่เป็นพิเศษ

คืนนี้นัทธีไม่ได้แตะต้องตัวของวารุณี เพราะว่าเธอตั้งครรภ์ ไม่กล้าขยับตัวสุ่มสี่สุ่มห้า จึงทำเพียงกอดเธอนอนทั้งคืน

ต่อให้เป็นแค่เพียงการกอด เขาก็ไม่กล้าที่จะขยับ แม้แต่การพลิกตัวก็ตาม กลัวว่าจะไปกดทับโดนท้องของเธอ

จนเป็นเหตุให้วันรุ่งที่ตื่นขึ้นมานั้น ร่างของเขาช้าไปครึ่งซีก

วารุณีจึงได้นวดเบา ๆ ให้กับเขาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถึงได้รู้สึกดีขึ้น

“เดี๋ยวบ่ายนี้ผมจะไปส่งคุณไปที่สนามบิน” นัทธีส่งวารุณีถึงด้านล่างตึกของบริษัทเธอ แล้วกล่าวกับเธอ

วารุณีพยักหน้าแล้วตอบรับอืม

นัทธีจึงขับรถจากไป 

วารุณีส่งเขาด้วยสายตาจนรถหายลับไป เธอถึงได้หันหลังเข้าไปในตัวอาคารบริษัท 

เวลาผ่านไปเร็วมาก เมื่อถึงตอนบ่าย ปาจรีย์ได้ขับรถพาวารุณีและเชอรีนมุ่งหน้าไปที่สนามบิน

เมื่อถึงสนามบิน คนของทางสมาคมก็ได้มาถึงแล้ว

เพราะว่าวารุณีเป็นตัวแทนของประเทศในการเข้าร่วมการแข่งขัน ก็เป็นธรรมดาที่ทางสมาคมจะมาร่วมส่งเธอ

วารุณีได้สนทนากับประธานสาขาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นประธานสาขาก็จากไป

เพราะในฐานะประธานสาขาของสมาคมมีเรื่องมากมายที่ต้องให้จัดการ

“วารุณี ประธานนัทธียังไม่มาเหรอ” ปาจรีย์พลางถามพลางมองไปรอบ ๆ ห้องโถงผู้โดยสาร

เชอรีนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้าง ๆ “จะรีบร้อนทำไม ประธานนัทธีจะต้องอยู่ระหว่างทางมาอย่างแน่นอน”

“ฉันก็แค่กลัวว่าเขาจะมาสาย แล้ววารุณีจะไม่ได้เจอเขาแม้แต่หน้าครั้งสุดท้าย” ปาจรีย์ตอบกลับอย่างบึ้งตึง

เชอรีนฉุนเฉียวขึ้นทันที “หน้าครั้งสุดท้าย? ที่เธอกำลังสาปแช่งประธานนัทธีหรือว่าวารุณีอยู่”

ปาจรีย์ตอนนี้ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองได้พูดผิดไป จึงตบเข้าที่หน้าผากของตัวเองไปฉาดหนึ่ง “อุ๊ยวารุณี ขอโทษนะ ปากเร็วไปหน่อย!”

“พอกันได้แล้ว” วารุณีหลุดยิ้มแล้วส่ายหน้า “เงียบ ๆ หน่อย เชอรีนพูดถูก บางทีเขาอาจจะอยู่ระหว่างทาง”

ปาจรีย์ ยักไหล่หมดคำจะพูด

ทันใดนั้น มีเสียงแหลมที่น่ารำคาญดังลอยขึ้นมา “อ้าว นี่ไม่ใช่วารุณีกับเชอรีนเหรอ ช่างบังเอิญจัง พวกเธอก็อยู่สนามบินด้วย  นี่กำลังจะไปไหนกัน”

สุชาดาที่สวมแว่นดำ ใส่รองเท้าส้นสูง เดินบิดเอวเข้ามา

วารุณีขมวดคิ้ว ไม่อยากไปสนใจ

เชอรีนลุกยืนขึ้น “พวกเราจะไปที่ไหนมันเกี่ยวอะไรกับเธอมิทราบ”

“ฉันก็แค่สงสัยเลยถามขึ้นแค่นั้น แต่ว่าฉันเดานะพวกคุณคงไม่ได้ไปในสถานที่ดี ๆ หรอก ไม่เหมือนกับฉันที่ได้ไปเข้าร่วมการแข่งขันระดับนานาชาติ นี่เป็นหนึ่งในงานแข่งขันอันดับต้น ๆ ของอุตสาหกรรมการออกแบบแฟชั่นเสื้อผ้าเลยนะ พวกคุณคงอิจฉามากเลยสิ คริ ๆ ……” สุชาดาเอามือปิดปากหัวเราะอย่างได้ใจ

จากนั้นเธอก็แกล้งเหมือนคิดอะไรขึ้นได้ แล้วปรบมือไปหนึ่งที “อุ๊ยดูสิ  ฉันเกือบลืมไปเลย พวกเธอคนหนึ่งเป็นแค่ดีไซเนอร์กระจอกที่ยังไม่เป็นที่รู้จัก อีกคนหนึ่งก็แค่นางแบบเกรดต่ำ เกรงกว่าคงไม่เคยได้ยินการแข่งขันแบบนี้สินะ ฉันพูดสิ่งนี้กับพวกเธอ พวกเธอก็คงจะฟังไม่เข้าใจ”