พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 456

“อือ？” นัทธีหรี่ตาลง “ฉันพูดไม่ชัดเจนเอง ฉันผิดไปแล้วใช่ไหม？”

“ไม่ๆ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น ฉันเพียงแค่......วารุณี” เชอรีนทำหน้าเศร้า พลางมองไปทางวารุณีแล้วขอความช่วยเหลือ

วารุณีเช็ดน้ำตาจากการหัวเราะที่หางตา “เอาล่ะ นัทธี เธอไม่รู้ว่าเป็นคุณจริงๆ คุณอย่าโทษเธอเลย แต่เธอก็พูดถูกนะ คุณหนูนวิยาวิสัยทัศน์แคบเกินไปจริงๆ”

นัทธีเบ้ปากแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เหมือนจะยอมรับไปจริงๆ

ในความเป็นจริงนั้น เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมนวิยาถึงได้รักเขาขนาดนั้น

แต่ก็ไม่ได้ไปสนใจ เธอจะรักเขามากแต่ไหน เขาก็ไม่มีทางหวั่นไหวกับเธอ

ตอนบ่าย นัทธีพาเด็กๆ ทั้งสองกลับประเทศไป

วารุณีกับเชอรีนไปส่งพวกเขาที่สนามบิน

ที่เคาน์เตอร์เช็คอินนั้น ไอริณร้องไห้กอดวารุณีงอแงเป็นอย่างมาก เพราะไม่อยากจากหม่ามี๊ไป

แม้อารัณจะไม่ได้เหมือนกับน้องสาว แต่ว่าก็ตาแดงก่ำ เหมือนไม่อยากจากไปอย่างชัดเจน

ขนาดนัทธี ยังมองวารุณีอย่างรักใคร่ล้ำลึก

ในตอนนั้น วารุณีเกือบจะทนไม่ไหว แล้วซื้อตั๋ว เพื่อไปกับพวกเขาพ่อลูก

แต่สุดท้าย เธอก็ทนได้

พ่อลูกสามคนเดินเข้าไปในทางVIP จนกระทั่งมองไม่เห็น วารุณีเลยปล่อยมือลง จากนั้นก็กอดเชอรีนที่อยู่ข้างๆ

เชอรีนรู้ว่าเธอรู้สึกแย่ ก่อนจะปลอบเธอโดยการตบหลังเบาๆ

ปลอบอยู่สิบกว่านาที จากนั้นวารุณีก็เงยหน้า พลางเช็ดน้ำตา แล้วยิ้มขึ้น “เอาล่ะ คุณเชอรีน ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณนะ”

“ขอบคุณอะไรกัน เราเองก็กลับไปเถอะ” เชอรีนเสนอขึ้น

วารุณีตอบตกลง

บนรถ เชอรีนเห็นว่าเธออารมณ์ไม่ค่อยดี เลยคิดเล็กน้อย พลางพูดต่อ “วารุณี อย่ารู้สึกแย่ไปเลย ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากให้ประธานนัทธีกับเด็กๆ ไป แต่ว่าพวกคุณก็ยังมีวิดีโอคุยกันทุกวัน แถมประธานนัทธีก็บอกแล้ว ว่าหลังจากนี้ครึ่งเดือนจะพาเด็กๆ มาหาคุณ”

“วางใจเถอะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ” วารุณีพูดอย่างยิ้มแย้ม

เชอรีนเห็นว่าเธอยืนหยัดแบบนั้น เลยไม่ได้พูดอะไรต่อ

ตอนแรกคิดว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ แต่เมื่อกลับมาที่คฤหาสน์ วารุณีก็ขึ้นไปชั้นบน ก่อนจะล็อกตัวเองอยู่ในห้อง

เชอรีนเห็นดังนั้น เลยส่ายหัวอย่างจนปัญญา “ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาเวลาไม่ดีก็ทุกข์ทม เวลารักกันดีก็ทุกข์ ห่างกันไม่นาน ก็เหมือนไม่มีจิตวิญญาณ เป็นโสดดีกว่าอีก”

เมื่อเพิ่งพูดจบ โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้นมา

เมื่อหยิบขึ้นมาดู เชอรีนตาเป็นประกาย “ฮัลโหล คุณแบรนดี้ ฉันว่าง เดี๋ยวจะออกไปรอฉันก่อนนะ”

เมื่อพูดจบ เธอก็วางสายไป ก่อนจะบอกกับคนใช้เล็กน้อย พลางถือกระเป๋าแล้วออกไป

เธอเดิน พลางท่องแล้วสูดน้ำลายเข้าปาก “ซิกแพ็คๆ ฉันมาแล้ว！”

ตอนที่วารุณีกินข้าวตอนเย็นนั้น ก็เพิ่งจะรู้ว่าเชอรีนออกเดตแล้ว เลยตกใจเล็กน้อย

มาต่างประเทศหลายวันขนาดนี้ เธอดันไม่รู้ว่าเชอรีนรู้จักชายชาวตะวันตกคนหนึ่ง

เช้าตรู่ วารุณีไปหาทางฝ่ายนิตยสาร แล้วเจอกับนักร้องเหล่านี้สักหน่อย เพื่อเข้าใจนิสัยของนักร้อง งานอดิเรก สัดส่วน แล้วก็สไตล์ที่ชอบในการแต่งตัวแล้วก็การจับคู่เสื้อผ้าต่างๆ

แบบนี้ เธอจะได้ออกแบบเสื้อผ้าให้ได้ เพื่อหาเสื้อผ้าที่เหล่านักร้องต้องการ

เมื่อถึงตอนเที่ยง วารุณีก็ทำความเข้าใจจนเสร็จ จากนั้นก็เอาข้อมูลออกมาจากทางฝ่ายนิตยสาร แล้วเดินไปที่ที่จอดรถ

ตอนที่ไปถึงลานจอดรถ ก็ถูกคนผิวดำเข้มมาขวางเอาไว้

“สาวสวย มากินกาแฟกับพวกเราหน่อยไหม？” คนดำคนหนึ่งในนั้นพูดกับวารุณีแบบติดสำเนียงคนอินเดีย คำพูดนั้นมันมีความสับปลับเป็นอย่างมาก จนปิดเอาไว้ไม่ไหว

ส่วนอีกคนนั้นตรงไปตรงมามากกว่า เลยเอาแต่มองเอวและหน้าอกของวารุณีอย่างคิดไม่ดี

แถมยังยื่นมือออกมา อยากจะจับหน้าอกของวารุณี

ที่เร่ร่อนของพวกเขานั้น ปกติก็ใช้ชีวิตโดยการกรรโชกเงินคนอื่น เมื่อได้เจอสาวสวย ก็จะเข้ามาหยอกล้อแบบนี้

ปกติพวกเขาไม่ได้ชอบหญิงตะวันออกสักเท่าไหร่ ตัวเล็กก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่หน้าตาก็เหมือนๆ กันหมด

แต่ว่าครั้งนี้ พวกเขาเห็นหญิงชาวตะวันออก แม้ตัวจะไม่ได้สูงเหมือนหญิงตะวันตก แต่ว่าหุ่นและหน้าตานั้นกลับดีเป็นอย่างมาก พวกเขาไม่เข้าใจความงามของชาวตะวันออก ต่างคิดว่าหญิงชาวตะวันออกคนนี้สวยมาก

ดังนั้น พวกเขาจะปล่อยไปได้อย่างไร ต้องคว้าโอกาสเอาไว้สิ