พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 48

วารุณีหยุดลงตรงหน้าโต๊ะทำงานนัทธี“ประธานนัทธี เพื่อหลีกเลี่ยงดีไซเนอร์คนอื่นใช้ผ้าของ Bath fire rebirth ผิด ฉันอยากยื่นเรื่องขอโกดังส่วนตัวแห่งหนึ่ง และกุญแจของโกดังจะมีแค่ฉันที่มีค่ะ”

นอกจากนี้ เธอทำแบบนี้ยังมีอีกเหตุผล นั่นก็คือพิชญา

จากที่เธอเข้าใจพิชญาแล้ว พิชญาไม่มีทางที่มองดูผ้าส่งมาโดยไม่ทำอะไรแน่ ไม่อย่างนั้นจะไล่เธอออกจากบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปได้อย่างไรกันล่ะ ดังนั้นเธอต้องระมัดระวังตัวอย่างดี ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาเธอจะรับไม่ไหว

“ได้”นัทธีเห็นด้วยอย่างไม่ลังเล แล้วละสายตากลับไปพูดว่า“ต่อไปเรื่องเล็กๆพวกนี้ คุณไม่ต้องมาหาผม ไปหามารุตโดยตรง เขาจะจัดการให้！”

ฟังความเย็นชาในน้ำเสียงของเขาออก วารุณีก็ตะลึงเล็กน้อย แล้วจึงพยักหน้า“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”

“งั้นคุณออกไปเถอะ กุญแจเดี๋ยวผมให้คนเอาไปให้คุณ”นัทธีโบกมือ แล้วออกคำสั่งไล่

วารุณีมองเขาอย่างงุนงง หันกลับออกไปอย่างเชื่อฟัง

ทำไมเธอรู้สึกว่า เหมือนว่าเขาจะเย็นชากับเธอมากขึ้น

หรือว่าเธอทำอะไรไป ให้เขาไม่พอใจนะ？

วารุณีส่ายหัว คิดไม่ออกก็ไม่คิดมากอีก ปิดประตูห้องทำงานของนัทธีแล้วกลับไปที่แผนกออกแบบ พอนั่งลง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“วารุณี ยินดีด้วยนะ ได้รับรางวัลที่หนึ่งในส่วนภูมิภาคของรางวัลการออกแบบขนนกทองคำ！”ปาจรีย์ยินดีด้วยความดีใจ

วารุณีได้ยินก็สงสัย“ปาจรีย์ เธอพูดอะไรอยู่น่ะ？รางวัลที่หนึ่งอะไร？”

“ไม่มั้ง เธอยังจะเสแสร้งกับฉันอีกเหรอ？”

วารุณีไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี“ฉันไม่ได้เสแสร้ง！”

ปาจรีย์เหมือนจะเข้าใจอะไรได้ แล้วก็กลืนน้ำลาย“วารุณี เธอคงไม่ได้ไม่เข้าร่วมการแข่งขันรางวัลการออกแบบขนนกทองคำหรอกใช่ไหม？”

วารุณีตอบอือ“ใช่”

รางวัลการออกแบบขนนกทองคำนั้นเธอรู้จัก เป็นหนึ่งในการแข่งขันการออกแบบแฟชั่นที่มีอำนาจที่สุดในประเทศ

ที่จริงเธอก็อยากเข้าร่วม แต่เนื่องจากกลับประเทศมาแล้วมีเรื่องราวมากมาย ยุ่งจนพลาดเวลารับสมัครไป

“นี่ไม่ถูกต้องนะ！”ปาจรีย์ขมวดคิ้ว“ในเมื่อเธอไม่ได้เข้าร่วม งั้นนามสกุลศรีสุขคําที่ได้รับที่หนึ่งคือใคร？”

“ศรีสุขคํา？”วารุณีหรี่ตาอย่างสงสัย

“ถูกต้อง”ปาจรีย์พยักหน้า “เพราะว่าฉันเห็นภาพออกแบบรางวัลชนะเลิศเป็นงานที่เธอวาดเมื่อก่อน และยังลงนามว่าเป็นนามสกุลศรีสุขคําด้วย ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะเข้าร่วมการแข่งขัน คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่ได้เข้าร่วม วารุณี คงไม่ใช่ว่ามีคนขโมยงานออกแบบเธอ แล้วแกล้งทำเป็นคุณไปเข้าร่วมหรอกนะ？”

ได้ยินตรงนี้ หน้าเล็กๆของวารุณีก็หม่นลงไป ริมฝีปากสีแดงกลายเป็นเส้นตรง“ฉันน่าจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น บางทีเธออาจพูดไม่ผิด น่าจะมีคนขโมยผลงานของฉันจริงๆ แต่ว่า ไม่ได้แกล้งทำเป็นฉัน และนอกจากตัวฉันแล้ว ก็ยังมีนามสกุลศรีสุขคําอีกคนจริงๆ”

ปาจรีย์ฉลาด แป๊บเดียวก็เดาออกว่าเธอหมายถึงใคร“วารุณี เธอหมายความว่า พี่สาวคนละแม่กับเธอคนนั้นน่ะเหรอ？”

“อือ น่าจะเป็นเธอ แต่ว่าฉันยังต้องไปยืนยันที่เว็บไซต์ทางการก่อน”

พูดไป วารุณีก็วางโทรศัพท์ เข้าไปในหน้าเว็บของรางวัลการออกแบบขนนกทองคำ ตอนที่มองเห็นผลงานของรางวัลชนะเลิศของเขตจังหวัดจันทร์ มือที่เธอจับเมาส์ ก็เกร็งแน่นขึ้นมากทันที

เป็นผลงานของเธอจริงๆ！

และยังคัดลอกอย่างเหมือนเป๊ะ！

“วารุณี เป็นอย่างไรบ้าง？ยืนยันหรือยัง？”ในสาย ปาจรีย์ถามอย่างทนไม่ไหว

วารุณีจึงกลับไปดูลายเซ็นผู้เขียนที่มุมขวาล่างใต้รูป ก็มองเห็นลายน้ำอันเป็นเอกลักษณ์ของพิชญา ในดวงตาของเธอก็มีประกายความโมโห จากนั้นหยิบโทรศัพท์มาแนบไว้ที่ข้างหูใหม่ น้ำเสียงเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง“ยันยังแล้ว เป็นเธอ！”

เธอรู้มาตลอดว่าพิชญามีสันดานชอบคัดลอกผลงาน แต่ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งตัวเองจะถูกพิชญาคัดลอกผลงานด้วย และพวกนี้ที่พิชญาคัดลอกนั้น เป็นการบ้านที่หนึ่งปีก่อนอาจารย์มอบหมายให้เธอ หัวข้อคือฤดูใบไม้ผลิ

เธอออกแบบน่าจะยี่สิบแผ่น อาจารย์ถูกใจแค่แปดแผ่นนั้น ที่เหลือกลับถูกอาจารย์วิจารณ์ว่าไม่สอดคล้องกับหัวข้อ ให้เธอทิ้งไป เธอทำใจไม่ได้ ดังนั้นเลยลงทะเบียนบัญชีและรหัสผ่านในเว็บไซต์โซเชียลแห่งหนึ่งเป็นการเฉพาะ และเอาผลงานพวกนี้ใส่ไป เก็บเป็นความทรงจำ