พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 482

เพราะเป็นธุรกิจของแม่ ดังนั้นก็จึงไม่ได้ถูกควบรวมเข้ามาอยู่ในเครือของบริษัทไชยรัตน์กรุ๊ป อีกอย่างบริษัทไชยรัตน์กรุ๊ปก็ทำเกี่ยวกับพวกแบรนด์หรู ในเครือก็ไม่มีอะไรที่ทำเกี่ยวกับพวกอสังหาริมทรัพย์ ดังนั้นวันเฮิร์ทก็จึงมีแม่ดูแลจัดการเพียงคนเดียว หลังจากที่แม่ประสบอุบัติเหตุ วันเฮิร์ทก็ถูกบริหารดูแลโดยผู้จัดการอาชีพ เขาก็เพียงแค่ถามไถ่เป็นครั้งคราวเท่านั้น

เพราะฉะนั้นบุคคลภายนอกก็จึงไม่รู้ ว่าวันเฮิร์ทเมื่อก่อนก็เป็นของตระกูลไชยรัตน์มาก่อน

เพียงแต่ว่าหลังจากนั้นแม่ก็ยกมอบวันเฮิร์ทให้กับคนอื่น วันเฮิร์ทก็จึงได้พ้นออกจากตระกูลไชยรัตน์ไป

“ท่านประธาน ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อก่อนตอนคุณไปรับช่วงต่อวันเฮิร์ท ผู้จัดการคนนั้นถึงได้พูดว่าวันเฮิร์ทไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณผู้หญิงยกหุ้นวันเฮิร์ทครึ่งหนึ่งให้กับคนอื่น ตอนนั้นเรายังสงสัยกันเลยว่าคนคนนั้นเป็นใคร ไม่คิดว่าจะเป็นนิรุตติ์” มารุตพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

นัทธีหลุบตาลงและไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจ กลับเหมือนมีคลื่นที่โหมกระหน่ำ

เขามองออก ว่าลายเซ็นบนหนังสือโอนนี้ คือลายมือที่เซ็นโดยแม่ของเขา

เพราะแม่มีนิสัยอย่างหนึ่ง ชอบวาดเส้นโค้งตรงตัวอักษรสุดท้าย ให้เป็นรูปทรงกลม และไม่มีใครที่จะเลียนแบบมันได้

และตัวหนังสือที่ทรงพลังนี้ ก็ชี้ให้เห็นชัดว่าไม่ได้มีการถูกบีบบังคับให้เซ็นแต่อย่างใด

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หนังสือโอนฉบับนี้แม่ลงนามเซ็นให้ด้วยความเต็มใจ และเต็มใจที่จะมอบวันเฮิร์ทให้กับนิรุตติ์

นี่มันเพราะอะไรกัน ?

นัทธีขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้

เขายังคิดไม่ออกเลย แล้วนับประสาอะไรกับมารุต

มารุตดูไปที่ตรงลายเซ็น“คุณผู้หญิงได้เซ็นชื่อลงนามไปแล้ว แต่นิรุตติ์ยังไม่ได้เซ็นรับ นั้นก็หมายความว่า หุ้นของวันเฮิร์ทยังไม่ได้ตกไปอยู่ในมือของนิรุตติ์ ”

“แต่คนภายนอกไม่รู้ ผู้จัดการคนนั้นก็ไม่รู้ ต่างก็คิดว่าหุ้นของวันเฮิร์ทได้ตกไปอยู่ในมือของประธานคนใหม่แล้ว”นัทธีเม้มปากแล้วพูดตอบ

มารุตดันไปที่กรอบแว่น“ไม่แปลกใจเลยที่คนภายนอกต่างก็อยากรู้ว่าประธานคนใหม่เป็นใคร และทำไมถึงไม่ยอมเปิดเผยตัวตน นิรุตติ์ไม่ได้รับหุ้น แล้วจะเผยตัวได้ยังไง บางทีตัวเขาเองก็คงไม่รู้ ว่าเขาเป็นประธานของวันเฮิร์ท ”

“ไม่ เขารู้ ”นัทธีหรี่ตามอง

มารุตมองไปที่ชายหนุ่ม “เขารู้？”

“ใช่”นัทธีพยักหน้าให้“ก่อนหน้านั้นเขาอยากที่จะได้พินัยกรรม พวกเราก็จึงคิดว่าเขาต้องการทำลายหลักฐานของขงเบ้ง แต่ต่อมาเราก็พบว่าเขาเกลียดขงเบ้ง ดังนั้นเขาจะไปช่วยขงเบ้งได้ยังไง เพราะเราใช้ขงเบ้งมาข่มขู่เขา เขาก็ยังไม่ปรากฏตัวเลย”

“ดังนั้นคุณหมายความว่า ที่นิรุตติ์ต้องการพินัยกรรม ไม่ใช่เพื่อขงเบ้ง แต่เพื่อหุ้นของวันเฮิร์ท? ” มารุตดวงตาเบิกกว้าง

“นอกจากเหตุผลนี้แล้ว ฉันคิดว่าคงไม่มีเหตุผลอื่นอีก บางทีเขาอาจจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าหนังสือโอนหุ้นอยู่กับคุณปู่ แต่แล้วก็ถูกคุณปู่เก็บรวมมันไว้กับพินัยกรรม”นัทธีกล่าว

“คุณพูดแบบนี้ จู่ๆผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้” จู่ๆมารุตก็ตบเข้าที่หน้าขา

นัทธีมองมาที่เขา “นึกอะไรขึ้นได้？”

“เมื่อเจ็ดปีก่อน ผมเคยเห็นนิรุตติ์พูดคุยกับคุณท่าน วันนั้นผมไปที่คฤหาสน์ไชยรัตน์เพื่อเอาเอกสารให้คุณ ตอนที่ออกมา เห็นคุณท่านกับนิรุตติ์อยู่ในสวน และนิรุตติ์ก็กำลังถามคุณท่านเรื่องหนังสือโอนหุ้นว่าเก็บเอาไว้ที่ไหน ให้คุณท่านนำมันออกมา”

มารุตพูดไปก็เกาหัวไป“ไม่รู้ว่าหนังสือโอนหุ้นที่นิรุตติ์พูดถึงในตอนนั้น ใช่วันเฮิร์ทหรือเปล่า ”

“จากนั้นล่ะ？”นัทธีถามต่อ

“จากนั้นผมก็ได้ยินคุณท่านพูดตำหนินิรุตติ์ด้วยความโกรธ พูดว่าครอบครัวของเขาเป็นหนี้คุณผู้ชายและคุณผู้หญิง ยังมีหน้าจะถามถึงเรื่องหุ้นอีก ในตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมาก พอเอามาคิดในตอนนี้ คำพูดของคุณท่านกับนิรุตติ์ มีนัยแอบแฝงมากมาย” มารุตถอนหายใจ

จะไม่ใช่ได้ยังไง คุณท่านบอกว่านิรุตติ์และครอบครัวเป็นหนี้คุณผู้ชายและคุณผู้หญิง เพราะขงเบ้งฆ่าคุณผู้ชายและคุณผู้หญิง จะไม่เป็นหนี้ได้ยังไง ?

แต่ตอนนั้นคุณท่านพูดคลุมเครือเกินไป ไม่มีใครเก็บมาคิด หากตรึกตรองดีๆ ไม่แน่ว่าท่านประธานก็อาจจะรู้ไปนานแล้วว่าใครเป็นคนฆ่าคุณผู้ชายและคุณผู้หญิง

นัทธีหลุบตาลงไม่ได้พูดอะไร และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

มารุตมองดูเขา “ท่านประธาน หนังสือโอนหุ้นนี้คุณคิดไว้แล้วหรือยังครับว่าจะทำยังไงกับมัน ？”

“เก็บไว้ก่อน”นัทธีวางหนังสือโอนหุ้นลง

มารุตกะพริบตาปริบๆ พูดด้วยความประหลาดใจว่า“คุณไม่ฉีกมันทิ้งเหรอครับ ? หากนิรุตติ์เอามันไปได้......”