พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 497

แม้ไม่รู้ว่าพงศกรจะปล่อยวางเรื่องของวารุณีไปได้จริงๆ หรือว่ายังเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกเอาไว้อยู่

แต่ไม่ว่ายังไง ในช่วงระยะเวลานี้ พงศกรก็ประพฤติตัวดีอยู่มากจริงๆ

“รอการแข่งขันระดับนานาชาติเสร็จสิ้น เรามาจัดงานแต่งงานกันเถอะ ”ในตอนนี้เอง จู่ๆนัทธีก็พูดขึ้นมา

วารุณีตัวแข็งทื่อ เงยหน้าขึ้นมองเขา “แต่งงาน？”

“ใช่ เราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาก็นานแล้ว เพราะเราต่างคนก็ต่างยุ่ง ไม่ได้จัดงานแต่งงานสักที แต่ยังไงงานแต่งงานก็ต้องจัดขึ้น ต่อให้จะยุ่งกันมากแค่ไหน ก็ต้องสละเวลามาสักสองสามวันให้ได้ ไม่ยืดเยื้อให้นานไปกว่านี้อีกแล้ว ”นัทธีลูบผมเธอแล้วพูดขึ้นมา

ในใจของวารุณีสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็ส่ายหัวกลับให้อย่างรวดเร็ว “ รออีกสักหน่อยเถอะนะคะ ？”

“ทำไม？”นัทธีขมวดคิ้ว

วารุณีถอนหายใจ“ยังจับตัวนวิยาไม่ได้เลย นิรุตติ์ก็ยังจับไม่ได้ เกิดเราจัดงานแต่งกันขึ้นมา พวกเขามาก่อเรื่องขึ้นไม่เป็นผลดีแน่ ดังนั้นรอให้จับตัวพวกเขาทั้งคู่ให้ได้ก่อนแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันดีกว่านะคะ”

นัทธีเม้มริมฝีปากบาง แต่ก็ตกลงตามนั้น

เพราะการจัดงานแต่งงาน ต้องเชิญคนมาร่วมงานมากมายแน่นอน

หากนิรุตติ์กับนวิยาเกิดมาอาละวาดและสร้างเรื่องขึ้นในวันนั้น คนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็จะพลอยได้รับผลกระทบไปด้วย นั้นก็ยิ่งเป็นเรื่องยากที่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยลงได้

“ก็ได้ เราค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลัง ขอโทษนะ ทำคุณแย่ไปด้วยเลย ไม่ได้จัดงานแต่งงานให้คุณสักที”นัทธีมองวารุณีด้วยสายตาที่รู้สึกผิด

วารุณีหัวเราะ “ไม่เลยค่ะ ฉันไม่ได้รู้สึกแย่อะไรเลย ”

เรื่องงานแต่งงาน จะจัดขึ้นเมื่อไรก็ได้

“คุณพ่อ หม่ามี๊”จู่ๆเสียงของอารัณก็ดังขึ้น

ทั้งสองมองไป

ป้าส้มอุ้มเขาเข้ามา

วารุณียิ้มและโบกมือให้ “ฉีดยาเรียบร้อยแล้วเหรอ？”

อารัณพยักหน้าให้ “เรียบร้อยแล้วครับ ไอริณฟื้นหรือยังครับ ？”

เขามองไปยังไอริณที่มีหมอและพยาบาลรายล้อมอยู่

ไอริณอยากจะทักทายกับพี่ชาย แต่ก็มองไม่เห็นร่างของพี่ชาย มันจึงทำให้เธอไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร

จนกระทั่งหมอเดินออกไปแล้ว จึงได้เห็นพี่ชาย และคลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง “พี่อารัณ”

อารัณขอให้ป้าส้มวางร่างของเขาลงบนเตียง จากนั้นก็คลานไปหาไอริณ“ ขอโทษนะไอริณ ที่พี่ไม่ได้ปกป้องดูแลเธอให้ดี ”

ไอริณส่ายหัว“พี่อารัณเก่งที่สุดแล้ว แต่เพราะเรายังเด็กเกินไป เลยสู้คุณน้านวิยาคนนั้นไม่ได้ ”

เมื่อได้ยินคำนี้ ขอบตาของวารุณีก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

นัทธีโอบไปที่ไหล่ของเธอ“หลังจากที่เกิดเรื่อง ไอริณก็โตและรู้ความขึ้นมาก ”

“ใช่ค่ะ”วารุณีสูดจมูก“ แต่ฉันไม่ชอบเลยที่ต้องให้ไอริณเติบโตด้วยวิธีแบบนี้”

“ไม่เป็นไรนะ เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก อีกสองวันคุณกลับไปที่คฤหาสน์ พาลูกๆไปด้วย ”นัทธีกล่าว

วารุณีหันไปมองเขา “พาไปด้วย ？”

“ใช่ ตอนนี้นวิยายังถูกผมปิดล้อมไว้ที่จังหวัดจันทร์ แต่เธอซ่อนตัวได้ดี ดังนั้นจึงยังหาตัวเธอไม่เจอ ผมคิดว่า น่าจะมีคนให้ความช่วยเหลือเธออยู่ ดังนั้นคุณพาลูกไปต่างประเทศด้วย ไม่ต้องมาคอยกังวลว่านวิยาจะโผล่มาและลงมือทำร้ายลูกอีกเมื่อไร” นัทธีตอบเสียงเบา

วารุณีเองก็คิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน จึงพยักหน้าเห็นด้วย“ได้ค่ะ วันมะรืนฉันจะพาลูกๆไปด้วย พรุ่งนี้จะไปทำเรื่องขอพักการเรียนให้ลูกที่โรงเรียน แล้วให้พวกเขาไปเรียนต่อกันที่ต่างประเทศ”