พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 512

นิรุตติ์หยุดก้าวเดิน มองไปด้านหน้าด้วยสีหน้ามืดครึ้ม

วารุณีที่ถูกเขาอุ้มไว้ก็เห็นภาพด้านหน้าเช่นกัน เธอคล้ายกับเห็นผู้พึ่งพิงสุดท้าย นัยน์ตาสะท้อนแสงแห่งความหวังอย่างแรงกล้า“ผู้ช่วยมารุต！”

ผู้มาเยือนประกอบด้วยมารุตกับบอดี้การ์ดกลุ่มใหญ่

มารุตมองวารุณีอย่างวิตกกังวล“คุณนายวางใจได้ครับ ผมจะช่วยคุณเอง”

วารุณีพยักหน้าหงึกๆ ไม่รู้สึกกระวนกระวายใจแล้ว

มือนิรุตติ์ที่อุ้มบริเวณเอวกับหัวเข่าของเธอใช้แรงจับไว้แน่น ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดจนขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

มารุตเห็นพลันขมวดคิ้วมุ่น“นิรุตติ์ รีบปล่อยคุณนายลง ไม่งั้นผมจะไม่เกรงใจแล้ว！”

นิรุตติ์เหยียดยิ้มเย้ยหยัน“ผมไม่ปล่อยจะทำไม！”

“คุณไม่ปล่อยแล้วคิดว่าจะเดินออกไปได้เหรอ？”มารุตถามเขา

นิรุตติ์หัวเราะเสียงดังลั่น“พูดเหมือนผมปล่อยเธอแล้วผมจะเดินออกไปได้อย่างนั้น คุณพาคนมาเยอะขนาดนี้ นอกจากมาช่วยวารุณีแล้ว ยังคิดจะมาจับตัวผมด้วยไม่ใช่หรือ？”

มารุตกลืนน้ำลายหนึ่งครั้ง เนื่องจากอีกฝ่ายพูดตรงจุด

ทว่าไม่นาน มารุตก็ปรับอารมณ์สำเร็จ ตอบกลับไปว่า“ในเมื่อคุณรู้แล้ว ผมก็ไม่เกรงใจแล้ว พรรคพวกไปเลย ไปช่วยคุณนายแล้วจับคนนี้ไว้”

ไม่ง่ายเลยกว่านิรุตติ์จะโผล่หน้าให้เห็น เขาจะปล่อยไปได้อย่างไร เขาต้องจับตัวไว้อยู่แล้ว

ไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่าจะเจอนิรุตติ์โผล่หัวมาให้เห็นอีกเมื่อไหร่

นิรุตติ์เห็นคนกลุ่มนี้พุ่งทะยานเข้ามายังทิศทางตน ดวงตาพลันหรี่ขึ้น จากนั้นก็ก้มหน้ามองวารุณี “ดูเหมือนวันนี้ผมจะพาคุณไปไม่ได้ ไม่เป็นไร ไว้คราวหลังแล้วกัน ครั้งหน้าผมจะพาคุณไปให้ได้ คุณเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น”

กล่าวจบ เขาก้มหน้าคล้ายจะจุมพิตวารุณี

สายตาวารุณีวูบไหว รีบบิดหน้าไปอีกทาง

นิรุตติ์ไม่โกรธ กลับยิ้มออกมา จากนั้นก็หอมหน้าผากเธอ สุดท้ายก็ทำใจโหดโยนเธอลงทะเลสาบ

ซ่า ซ่า！

ร่างกายวารุณีตกลงไปในทะเลสาบ ก่อนจะมีคลื่นน้ำกระเซ็นลอยขึ้นมาเป็นเม็ดๆ

การเคลื่อนไหวของคลื่นน้ำทำให้วารุณีรู้สึกเวียนหัว ร่างกายหมดสิ้นเรี่ยวแรง จึงไม่อาจว่ายน้ำได้ ร่างกายเธอค่อยๆจมดิ่งลงไปทีละนิด

ภาพที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ทำให้ทุกคนอึ้งตาค้าง

มารุตยิ่งคาดไม่ถึงว่านิรุตติ์จะเลวทรามเพียงนี้ ถึงกับโยนคุณนายลงทะเลสาบเชียว

ปากพร่ำบอกแต่ว่าเขารักคุณนาย？

รักแล้วคือการทำร้ายกันหรือ？

ไอ้เหี้ย นรกส่งมาเกิด！

“เร็ว พวกนายรีบไปช่วยคุณนายเร็ว” มารุตได้สติก็รีบตะโกนอย่างร้อนอกร้อนใจ

คุณนายจมลงไปแล้ว หากยังไม่ช่วยก็จะสายเกินแก้

บอดี้การ์ดกลุ่มนี้ต่างพากันกระโดดลงไปช่วย

นิรุตติ์ฉวยโอกาสนี้ ยกยิ้มแล้วหมุนกายวิ่งหนี

วิ่งมาถึงศาลาก่อนหน้านี้ ซึ่งมีลูกน้องรอเขาอยู่

ลูกน้องเห็นเขามาพลันถามว่า“เจ้านายครับ ตอนนี้ทำไมดีครับ？”

นิรุตติ์หรี่ตา“แผนการล้มเหลว ผมไม่นึกว่าจู่ๆมารุตจะโผล่หัวมา ยังพาคนมาเป็นโขยงด้วย ถอยกันเถอะ บอกคนที่อยู่กลางทะเลสาบด้วย ไม่ต้องสนใจเด็กสองคนนั้น พวกมันมีกันเยอะ ถ้ายังไม่หนีคงจะไม่ทันแล้ว”

“ครับ” คนผู้นั้นขานรับ หยิบมาถือแจ้งบอกให้พรรคพวกถอยหนี

พวกนิรุตติ์ขับรถหนีไปอย่างรวดเร็ว

รถของพวกมารุตไม่ได้จอดแถวนี้ การใช้เท้าวิ่งคงไม่เกิดผล จึงได้แต่ยืนมองรถพวกนั้นขับห่างออกไปเรื่อยๆ

มารุตรู้ว่าจับตัวไม่ได้ จึงโกรธจัดหัวฟาดหัวเหวี่ยงทีเดียว