พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 52

"ใช่......ใช่ค่ะ" ดวงตาของพิชญาสั่นเทาเล็กน้อย ตอบกลับเสียงเบา

นัทธีเงยหน้าขึ้นมองเธอ "ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยบอกผมหน่อย ทำไมงานออกแบบขยะพวกนั้นถึงผ่านได้?"

เผชิญหน้ากับคำถามของชายหนุ่ม พิชญาก้มหน้าลง อ้ำอ้ำอึ้งอึ้งตอบไม่ได้

วารุณีหัวเราะเบาๆ "นั่นเพราะว่า นักออกแบบพวกนี้สนิทกับผู้จัดการพิชญา ดังนั้นตอนที่ตรวจงาน ก็เลยมีการปล่อยปละละเลยไปบ้าง ฉันพูดถูกใช่ไหมคะผู้จัดการพิชญา?"

พิชญามองไปที่เธอด้วยความโกรธแค้น ถึงขั้นคิดอยากจะกินเธอเข้าไป

นัทธีเห็นทุกอย่าง รู้ดีว่าสิ่งที่วารุณีพูดเป็นความจริง ริมฝีปากบางเม้มตรง มองไปที่วารุณีแล้วพูด“นับตั้งแต่ตอนนี้ คุณทำงานแทนตำแหน่งของพิชญา ผลงานการออกแบบของแผนกออกแบบต่อจากนี้ คุณเป็นคนตรวจทั้งหมด"

"คะ?" วารุณีตกตะลึง

เธอแค่อยากจะตัดกำลังของพิชญาเท่านั้น

คิดไม่ถึง จับพลัดจับผลู ได้ตำแหน่งของพิชญามาครอบครอง

เมื่อเทียบกับความตกตะลึงของวารุณี พิชญากระวนกระวายอย่างมาก เบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตัวเอง "นัทธี คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ！”

ให้วารุณีมาทำงานในตำแหน่งของเธอ

สิ่งนี้มันแตกต่างอะไรกับการตบหน้าเธอ?

แววตาคมกริบของนัทธีจับจ้องไปยังใบหน้าของพิชญา พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "ทำไมถึงทำไม่ได้? ผมให้คุณเป็นผู้จัดการของแผนกออกแบบ แต่คุณกลับทำให้แผนกออกแบบเต็มไปด้วยบรรยากาศที่เลวร้าย คุณบอกผมมาสิ ว่าผมต้องทำยังไงถึงจะวางใจให้คุณดูแลแผนกออกแบบต่อ?"

"ฉัน......" พิชญาพูดไม่ออก

นัทธีจับระหว่างคิ้ว พูดไล่ "พอได้แล้ว เรื่องนี้ตกลงตามนี้แหละ ออกไปให้หมด！”

"ค่ะ！” วารุณีขานตอบ แล้วเดินออกไป

ถึงแม้พิชญาจะไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่กล้าทำให้นัทธีโมโห กระทืบเท้า แล้วเดินตามวารุณีออกไปด้วยความไม่พอใจ

"หยุดเดี๋ยวนี้！”

ทางเดิน วารุณีหยุดเดิน "ผู้จัดการพิชญามีธุระอะไรเหรอคะ?"

พิชญาเดินมาตรงหน้าเธอ กัดฟันแน่นและถลึงตามองเธอ "ไล่คนของฉันออก แย่งตำแหน่งของฉัน เธอคงได้ใจมากใช่ไหม?"

วารุณียักไหล่ "ไม่ถึงกับได้ใจหรอกค่ะ แต่ก็รู้สึกดีใจนะคะ พูดมาแล้ว ผู้จัดการพิชญาเป็นคนให้โอกาสฉันแท้ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสั่งให้คนเผยแพร่ข่าวลือระหว่างฉันกับผู้อำนวยการนิรุตติ์ พวกเขาก็คงไม่ถูกไล่ออก ตำแหน่งของคุณก็ไม่มีวันตกมาอยู่ในมือของฉัน"

พิชญาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร วารุณีกำลังเย้ยหยันเธอที่ไม่บรรลุเป้าหมายแล้วยังเสียผลประโยชน์อีก พิชญาโมโหจนตัวสั่นทันที "นางผู้หญิงสารเลว......"

"ชู่！” วารุณียกนิ้วมือขึ้น บอกให้เงียบ "ผู้จัดการพิชญา ที่นี่เป็นหน้าห้องทำงานของท่านประธาน คุณเสียงดังแบบนี้ อยากจะให้ประธานนัทธีออกมาเหรอคะ ให้ประธานนัทธีเห็นความหยาบคายของคุณเหรอคะ?"

เมื่อได้ฟัง พิชญาหยุดชะงัก นิ่งสงบลงทันที ทั้งยังกดเสียงให้ต่ำลงมาก "วารุณี เธอคอยดูเถอะ เรื่องนี้ ฉันไม่ยอมจบแน่！”

"ค่ะ ฉันจะรอนะคะ！” วารุณีตอบกลับ จากนั้นก็เดินผ่านพิชญาไปที่ลิฟต์

กลับไปถึงแผนกออกแบบ นักออกแบบพวกนั้นไม่อยู่แล้ว โต๊ะทำงานของพวกเขาก็ว่างเอาไว้ สายตาของคนที่เหลือตอนมองดุวารุณี เปลี่ยนไปอย่างมาก ในความนับถือปะปนไปด้วยความหวาดกลัว

ไม่กลัวไม่ได้จริงๆ ！

เพราะนี่เป็นการล้มนักออกแบบหลายคน ด้วยความสามารถของตนเอง ทั้งยังแย่งตำแหน่งของผู้จัดการพิชญามาด้วย

สัมผัสได้ถึงความห่างเหินของคนรอบตัว วารุณีก็ไม่ได้สนใจ เธอคิดเอาไว้แต่แรกแล้ว หลังจากยิ้มบางๆ หยิบดินสอขึ้นมาแล้วเริ่มทำงาน

ตอนเย็น วารุณีได้รับโทรศัพท์ มาถึงร้านคาเฟ่ที่อยู่ใกล้กับบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป

ทันทีที่เข้าไป ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง โบกมือให้เธอ "คุณวารุณีครับ ทางนี้ครับ！”

วารุณีเดินไป ลากเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มแล้วนั่งลง "สวัสดีค่ะคุณณัท เรื่องที่ให้คุณสืบเมื่อคราวก่อน ได้คำตอบรึยังคะ?"

"แน่นอนครับ ไม่อย่างนั้นผมไม่โทรหาคุณหรอกครับ" ขณะพูด คุณณัทเปิดกระเป๋าเอกสารที่อยู่ข้างตัว หยิบแฟ้มและรูปถ่ายออกมาหนึ่งรูป รูปถ่ายนั้นคือรูปที่วารุณีถูกแอบถ่ายที่โรงพยาบาลเมื่อคราวก่อน"