พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 608

เชอรีนปรบมือด้วยความดีใจ “เยี่ยมไปเลย ขอบคุณนะวารุณี”

วารุณีส่ายหัว“ ขอบคงขอบคุณอะไร ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกเธอถึงจะถูก หากไม่มีพวกเธอคอยอยู่เคียงข้าง ฉันคงเดินออกจากความเจ็บปวดที่นัทธีหายตัวไปไม่ได้ ไม่แน่ว่าสุขใจก็คงจะ......เฮ้อ ไม่พูดถึงมันแล้ว มันผ่านไปแล้ว รอนัทธีหายดี พวกเราขอเลี้ยงข้าวตอบแทนนะ ”

“ได้สิ งั้นเราจะรอคำเชิญของเธอกับประธานนัทธีนะ” เชอรีนพูดด้วยรอยยิ้ม

วารุณีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็คุยกันอีกสักพัก แล้ววางสายไป

เมื่อวางโทรศัพท์ลงแล้ว วารุณีก็กลับเข้าห้อง เดินเข้ามานั่งที่ข้างเตียงคนป่วย จากนั้นก็กุมมือนัทธีเอาไว้ ฟุบหน้าลงที่ข้างเตียงแล้วผล็อยหลับไป

สองวันต่อมา พิชิตก็มาตรวจเช็กสภาพร่างกายของนัทธี

วารุณีเดินไปส่งเขา และพูดคุยถึงอาการของนัทธีอยู่สักพัก ประเด็นสำคัญคือถามว่าทำไมนัทธีถึงยังไม่ฟื้น

พิชิตดันไปที่กรอบแว่น กำลังจะเอ่ยปากพูด เสียงที่ตื่นเต้นของอารัณก็ดังออกมาจากในห้องคนป่วย“หม่ามี๊คุณพ่อฟื้นแล้ว！”

เมื่อได้ยินคำนี้ หัวสมองของวารุณีค้างไป จากนั้นก็ดีดตัวขึ้นมาและตื่นเต้นอย่างมาก

นัทธีฟื้นแล้ว！

วารุณีไม่สนใจจะคุยอะไรกับพิชิตอีก หันหลังและวิ่งเข้าไปที่ห้องพักผู้ป่วย

พิชิตก็ตามติดไปด้วยเช่นกัน

ในห้องผู้ป่วย นัทธีนอนอยู่บนเตียง และลืมตาทั้งสองข้างขึ้น กำลังใช้มือลูบไปที่ศีรษะของอารัณอย่างอ่อนโยน

เมื่อได้ยินเสียง นัทธีก็หันไปมอง วารุณีที่ดวงตาแดงก่ำ ราวกับจะร้องไห้ และดวงตาที่อ่อนโยน ก็มีความรู้สึกผิดปะปนอยู่ “ขอโทษนะที่รัก ที่ทำคุณเป็นห่วง ”

เมื่อครู่ตอนที่รู้สึกตัว อารัณก็ได้บอกเขาแล้ว ว่าช่วงที่เขาหมดสติไปหลายวันนี้ วารุณีเป็นห่วงเขามาก จนไม่เป็นอันกินอันนอนเลย

ตอนนี้เมื่อเห็นรอยคล้ำที่ใต้ตาและใบหน้าที่ซูบผอมของวารุณี เขาก็รู้ทันที คงไม่เพียงไม่ได้พักผ่อน ดูท่าแล้วคงแทบไม่ได้กินอะไรเลยด้วยซ้ำ

วารุณีขบริมฝีปากแน่น น้ำตาก็ไหลออกมา ทั้งดีใจ และตื่นเต้นมาก

นัทธีเอามือออกจากศีรษะของอารัณ แล้วยื่นมันไปหาเธอ

เมื่อวารุณีเห็น ก็สูดน้ำมูก จากนั้นเอามือตัวเองวางลงไป

นัทธีกุมมือเธอแน่น แล้วบีบมันเบาๆ “ผอมลงนะ”

“อืม......”วารุณีทนไม่ไหวอีกต่อไป โถมตัวเข้าสู่อ้อมอกของเขา แล้วร้องไห้ออกมา

นัทธีเข้าใจในอารมณ์ตอนนี้ของเธอ กอดเธออย่างแผ่วเบา แล้วตบไปที่แผ่นหลังของเธอ พูดขอโทษซ้ำๆที่ข้างหูของเธอ

เขารู้ ว่าการหายตัวไปและสลบไสลของเขา ทำเธอหวาดกลัวมาก

พิชิตกับอารัณมองหน้ากัน

จากนั้นพิชิตก็อุ้มเขาลงจากเตียง ทั้งสองคนพากันเดินไปยืนอยู่ข้างกำแพงที่ซึ่งไม่ไกลมากนัก มองดูพวกเขาสองคน และไม่คิดที่จะเข้าไปขัดความสุขนั้นของพวกเขา

รอจนเสียงสะอื้นไห้ของวารุณีเบาลง พิชิตก็ถึงได้ปรบมือ“เอาล่ะวารุณี หยุดร้องไห้ก่อน ให้ผมได้ตรวจดูการมองเห็นของนัทธี และข้อต่อของเขาว่ามีปัญหาไหม”

ตอนที่นัทธียังไม่ฟื้น อาการเหล่านี้ก็ย่อมไม่สามารถที่จะตรวจเช็กได้

ตอนนี้ฟื้นแล้ว ก็สามารถทำมันได้แล้ว

วารุณีเช็ดน้ำตาออก แล้วพูดว่า “อืม มาดูสิ”

พูดไป ก็พลางหลีกทางให้ไป

แต่ก็ถูกนัทธีดึงมือเอาไว้ “อยู่ที่นี่แหละ”