พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 609

เพราะชอบเขา ก็เลยอยากจะซ่อนตัวเขาเอาไว้ ไม่ให้ใครหาเขาเจอ การชอบแบบนี้ เขาไม่สามารถจะเข้าใจมันได้จริงๆ

อีกอย่างผู้หญิงที่มาชอบเขามีถมเถไป เขาไม่มีทางจะมาภูมิใจ เพราะมีผู้หญิงมาชอบเขาเพิ่มมากขึ้นอีกคนหรอก หนำซ้ำยังรู้สึกรังเกียจผู้หญิงที่ชื่อจุ๊บแจงอะไรคนนี้เสียมากกว่า

แม้ว่าจุ๊บแจงคนนี้จะช่วยชีวิตเขาเอาไว้ เขาก็ไม่มีความรู้สึกดีๆอะไรให้เลยแม้แต่น้อย！

“ให้ค่าตอบแทนหรือยัง ? หากยังไม่ให้ ให้มารุตเอาเงินให้เธอไปจำนวนหนึ่ง ถือซะว่าเป็นค่าขอบคุณที่เธอช่วยผมเอาไว้”นัทธีพูดเสียงเรียบ

วารุณียักไหล่ “ตอนที่ฉันหาคุณเจอ เคยคุยกับเธอแล้ว แต่ความคิดของเธอค่อนข้างแปลกมาก เธอคิดว่าการที่ฉันให้เงินเธอมันคือการดูถูกเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่รับมันไว้ ไม่รู้จะทำยังไง ฉันก็เลยให้เธอกลับไปคิดดูก่อน รอเธอคิดได้ แล้วค่อยติดต่อกลับมาหาเราแล้วกัน ”

นัทธีเลิกคิ้วขึ้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่าการให้เงินคือการดูถูกกัน

สงสัยจุ๊บแจงคนนี้ สมองคงจะมีปัญหาแล้ว

“ช่างมัน ให้เธอคิดดูก่อนก็แล้วกัน หากคิดไม่ออก ก็ให้มารุตไปหาเธอ ให้บ้านเธอหลังหนึ่งหรือไม่ก็เงินก้อนหนึ่ง จบบุญคุณครั้งนี้ซะ ยืดเยื้อนานไปก็ไม่ดี” นัทธีกล่าว

เขาไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณใคร ชดใช้ให้มันจบๆจะได้ไม่ต้องมาคาราคาซังกันอีก

วารุณีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง จากนั้นก็เห็นริมฝีปากที่แห้งผากของนัทธี ยืนขึ้นแล้วพูดว่า“ ฉันจะเทน้ำให้คุณ คุณจะได้รู้สึกชุ่มคอ ”

“ไม่ต้อง ตรงนี้มีแบบพร้อมดื่ม”นัทธีเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองไปที่ริมฝีปากของเธอ

วารุณีรู้ทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร ทั้งหงุดหงิดและทั้งขำ“ เพิ่งจะฟื้นคุณก็...อืม......”

ยังพูดไม่ทันจบ ข้อมือของเธอก็ถูกนัทธีคว้าหมับแล้วจับเอาไว้แน่น

เธอถูกดึงแล้วร่างล้มลงบนเตียง นอนอยู่บนตักของเขา และเขาก็โน้มตัวเข้ามา จูบไปที่ริมฝีปากของเธอ

แม้ว่าวารุณีจะถูกเขาจูบอย่างกะทันหัน เธออึ้งกับการถูกจูบอยู่เพียงชั่วครู่ ไม่นานก็ปรับตัวได้ ยกมือขึ้นแล้วโอบรอบลำคอของเขา จูบตอบเขากลับในทันที

มืออีกข้างหนึ่งของนัทธีที่ยังให้วิตามินทางสายน้ำเกลืออยู่ก็ยกขึ้น โอบไปที่รอบเอวของหญิงสาว

ทันใดนั้น เขารู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ ก็จึงหยุดลง เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่หน้าท้องของเธอ

“ลูกล่ะ？” นัทธีถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

นี่เพิ่งจะหกเดือนเอง ทำไมหน้าท้องของเธอถึงได้แบนราบไป ?

เมื่อกี้เธอสวมใส่เสื้อผ้าตัวโคร่ง เขายังมองไม่เห็นความผิดปกติอะไร

ตอนนี้เพิ่งรู้ ว่าลูกไม่อยู่แล้ว！

ในที่สุดวารุณีก็รู้ว่าทำไมนัทธีถึงหยุดลงกลางคัน เพราะสังเกตเห็นความผิดปรกติของลูกนี่เอง

เดิมทีเธอยังคงครุ่นคิด ว่าจะบอกเขาเรื่องสุขใจยังไงดี ในเมื่อตอนนี้เขาก็สังเกตเห็นมันแล้ว เธอก็จะไม่ปิดบังมันอีกต่อไป พูดกับเขาตรงๆไปเลย

“ลูกยังอยู่ แต่ฉันคลอดก่อนกำหนด”วารุณีลุกขึ้น มือแตะไปที่หน้าท้องแล้วตอบกลับไป

รูม่านตานัทธีหดเกร็ง “คลอดก่อนกำหนด ? นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? ทำไมคุณถึงคลอดก่อนกำหนดได้ ？”

วารุณีนั่งไปบนเก้าอี้ “คืนที่รู้ว่าคุณหายตัวไป ฉันเครียดและสะเทือนใจมาก ทำให้มดลูกบีบตัวหดรัดและมีภาวะมดลูกแตก ลูกเลยต้องคลอดก่อนกำหนด”

เมื่อได้ยินดังนั้น นัทธีราวกับรู้สึกว่าหัวใจของเขามีเข็มนับรอยทิ่มแทง และเจ็บปวดอย่างมาก ยิ่งไปกว่านั้น ก็ยิ่งโทษตัวเองและรู้สึกผิดมากที่สุด

เขาโผเข้ากอดวารุณี และกอดเธอเอาไว้แน่น กล่าวโทษตัวเองด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ขอโทษ ผมขอโทษ......”

ทั้งหมดเป็นความผิดของเขา หากเขาไม่เป็นลมหมดสติไป เธอก็คงจะไม่ได้ยินข่าวเรื่องการหายตัวไปของเขาที่นำไปสู่การคลอดก่อนกำหนด และทำให้เธอต้องตกอยู่ในอันตราย และในขณะเดียวกันก็ยังต้องมากังวลเรื่องความปลอดภัยของเขาอีก

“ที่รักผมขอโทษ” นัทธีแนบศีรษะไปที่ลำคอของวารุณี และพูดขอโทษขึ้นอีกครั้ง

เมื่อวารุณีได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ก็ตบไปที่แผ่นหลังของเขาเบาๆ“ พอแล้ว เราไม่โทษคุณ ฉันกับสุขใจสบายดี”

“สุขใจ？”นัทธีเงยหน้าขึ้น ราวกับกำลังสงสัยว่าสุขใจเป็นใคร

วารุณีจ้องมองเขา “สุขใจเป็นลูกชายคนเล็กของคุณ ฉันตั้งชื่อเล่นนี้ให้เขา ชื่อจริงยังไม่ได้ตั้ง รอคุณมาตั้งให้”

ดวงตาของนัทธีมีความผิดหวังอยู่ชั่วครู่ “เป็นลูกชายเหรอ......”

เขาคิดว่าจะเป็นลูกสาวที่น่ารักเหมือนไอริณ

“ทำไมค่ะ ไม่ชอบลูกชายเหรอ ? ” วารุณีขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

นัทธีส่ายหน้า “ไม่ใช่ จะเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงก็เหมือนกัน ผมก็รักทั้งนั้น ”

“แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า เหมือนคุณจะรักเด็กผู้หญิงมากกว่าล่ะ ? ” วารุณีเหล่ตามองเขา

หน้าผากของนัทธีแตะไปที่หน้าผากของเธอ“ เพราะลูกสาวเหมือนคุณไง ”

คำพูดประโยคนี้ของเขาทำเอาวารุณีเอียงอาย ใบหน้าเห่อร้อน จากนั้นก็ผลักเขาออกเบาๆ “พอเลย ไม่ต้องมาทำปากหวาน ”